Ο χρόνος εκτός από χρήμα είναι και γιατρός. Μπορεί όχι ο καλύτερος, αλλά σίγουρα από τους καλύτερους. Τι κάνει όμως ο χρόνος που μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις κακές στιγμές αλλά και να μας απαλύνει τον όποιο πόνο, μεγάλο ή μικρό, έντονο ή πιο ήπιο; Μα φυσικά κάνει τα γεγονότα να γίνονται αναμνήσεις και τις δυσκολίες να μοιάζουν μακρινές. Κι ο πόνος, τι κάνει ο πόνος; Όσο και να τον αποφεύγουμε, όταν πονέσουμε, διαπιστώνουμε ότι έχει κι αυτός επίδραση -αν όχι θεραπευτική σίγουρα- ευεργετική για τη ζωή μας.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πονέσει και να μην έχει θελήσει να αποφύγει τη «μοίρα» του, η οποία θεωρεί ότι τον κάνει δυστυχισμένο. Για παράδειγμα, ο επαγγελματίας που χάνει ξαφνικά την εργασία του εύχεται να γύριζε τον χρόνο πίσω ή να μπορούσε να δει το μέλλον και το πώς αυτό θα εξελιχθεί ώστε ν’ αποτρέψει αυτό το γεγονός. Παρόμοιες σκέψεις όμως φαίνεται να κάνει και ο ερωτευμένος που βλέπει το αντικείμενο του πόθου του να απομακρύνεται και τα όνειρά του να γκρεμίζονται μαζί του. Έτσι αρχικά νιώθει τελματωμένος κι αποστραγγισμένος από ζωή. Συχνά εύχεται τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και αισθάνεται πως ο πόνος του ξεσκίζει την καρδιά και του στερεί το οξυγόνο. Ο πανικός τον κυριεύει κι η απογοήτευση τον κατακεραυνώνει. Οι ώρες μοιάζουν δύσκολες και ανούσιες κι ο πόνος φαίνεται αβάσταχτος.
Κι όμως, μετά από ένα διάστημα -διαφορετικό για τον καθένα- έρχεται μια μέρα που η ψυχραιμία βάζει τα γεγονότα στη σωστή τους διάσταση και κάνει τον άλλοτε ερωτευμένο πιο συνειδητοποιημένο για τα όσα έχει ζήσει αλλά και για εκείνα που έρχονται. Ο άνθρωπος διαπιστώνει ότι δε γίνεται να πενθεί αιώνια για μια χαμένη αγάπη ή μια δουλειά κι ότι είναι εξίσου αδύνατο να συνεχίζει μια ζωή μες στη στεναχώρια. Όμως αναγνωρίζει πως για να περάσει αυτή η περίοδος θλίψης, χρειάζεται χρόνος. Και φυσικα η εναλλαγή των ημερών είναι που μειώνει την ένταση των συναισθημάτων και ξεθωριάζει την απώλεια στο μυαλό. Έτσι σιγά-σιγά αυτά απωθούνται στο μέρος εκείνο του μυαλού μας στο οποίο δεν έχουμε άμεση πρόσβαση και ασυνείδητα τοποθετούνται στο χρονικό σημείο που τους ταιριάζει καλύτερα, το παρελθόν.
Ο πόνος μπορεί να μην παύει να υπάρχει, ωστόσο, είναι πιο διαχειρίσιμος και σχεδόν πάντα πιο μειωμένος ως προς την έντασή του. Το διάστημα που έχει περάσει από την απώλεια έχει δώσει τη δυνατότητα στους εμπλεκόμενους να μαζέψουν τα κομμάτια τους, να αξιολογήσουν καλύτερα τις καταστάσεις, να επαναπροσδιορίσουν τα θέλω τους και εν τέλει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Παράλληλα, συμβαίνουν και άλλα γεγονότα, συχνά θετικά, στην καθημερινότητά τους που τους επιτρέπουν να ξεχάσουν έστω και προσωρινά τη στεναχώρια τους και τους κρατούν ήρεμους και προσηλωμένους στο παρόν.
Είναι λοιπόν, θα λέγαμε, τόσο ο πόνος όσο και ο χρόνος που μας αλλάζουν όσο κι αν δεν το θέλουμε ή δεν το επιδιώκουμε. Και οι δύο μας ασκούν μια αόρατη, μα τόσο δυνατή επίδραση που στο τέλος μας ωφελεί. Μπορεί τον πρώτο να μην τον επιλέγουμε και να μην αποφασίζουμε να τον νιώσουμε αλλά όσον αφορά στον δεύτερο, «το μόνο που πρέπει να αποφασίσουμε είναι να δούμε τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας έχει δοθεί». J.R.R. Tolkien
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
