«Μείνε μακριά μου, γιατί θα σ’ απογοητεύσω». Και κάπως έτσι ξεκινά ένας μακροχρόνιος συλλογισμός που δεν ξέρεις πού θα βγάλει. Είναι κάποιοι που παραδέχονται πως δεν πρόκειται να τολμήσουν να ζήσουν κάτι έντονο κι αναπάντεχο, ένα συναίσθημα πολύ δυνατό, γιατί στο μυαλό τους κυριαρχεί η σκέψη πως δε θα τα καταφέρουν και πως όλο και κάποιον θα πληγώσουν. Αυτός ο φόβος είναι που μερικές φορές έρχεται να δικαιολογήσει συμπεριφορές και καταστάσεις που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ανεξήγητες.
Όσο κι αν έχεις πάρει τις αποφάσεις σου όμως, καθόλου απίθανο να σε βρει κάποια στιγμή, εκεί που δε θα το περιμένεις και ούτε θα μπορείς να το ελέγξεις, ένα συναίσθημα αλλιώτικο. Κι εκεί ανάμεσα στα θέλω σου θα ‘χει τρυπώσει μια φοβία, αυτό που σε τρομάζει περισσότερο απ’ όλα. Κι αν δε βγει; Αν φτάσεις πάλι στο σημείο μηδέν μόνος; Μια σειρά από αυτόματες σκέψεις σε κατακλύζουν κι έρχονται στην επιφάνεια όσα είχες κρατήσει μόνο για σένα κι είχες κρύψει καλά μέσα σου. Διστάζεις, όμως ένα πρόσωπο που βρέθηκε τυχαία μπροστά σου μπορεί και να ‘ρθε για να σου δείξει πράγματα που ίσως έως τώρα να μην είχες νιώσει. Παίρνει σειρά η αυτοκριτική, η πεποίθησή σου πως κάτι τέτοιο δεν το αξίζεις, πως αργά ή γρήγορα θα τα χαλάσεις όλα. Γιατί έτσι νιώθεις πως γίνεται πάντα. Σε κάθε σου επαφή, σε κάθε σου προσπάθεια.
Προτιμάς την αυτοκαταστροφή και συνεχίζεις να βυθίζεσαι σε αυτή, αντί να πιάσεις το χέρι που βρίσκεται μπροστά σου. Σκέφτεσαι ότι είναι πολύ δύσκολο, κάνεις ένα βήμα πίσω και ενδίδεις ξανά. Σου είναι δύσκολο να πάρεις μια απόφαση. Μέσα σου κρύβεται ένας φόβος που δε θες να κρατήσεις μόνο για σένα. Θες να το βγάλεις από μέσα σου, να μεταθέσεις και κάπου αλλού την ευθύνη αν κάτι στραβώσει και κάποιος πληγωθεί. Τον φόβο αυτόν τον παραδέχεσαι και στο άτομο που έχεις απέναντί σου, το προτρέπεις να κάνει ένα βήμα πίσω, να μείνει μακριά. Προσπαθείς να στρέψεις εναντίον σου όποιον πιστεύεις πως θα στεναχωρήσεις, ώστε να μην τον βλάψεις. Κι έτσι προτιμάς να μείνεις μόνος, γιατί και μόνο η σκέψη πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πεις αντίο σε τρομάζει.
Ως πότε, όμως, δε θα δίνεις ευκαιρίες; Μέχρι πότε θα ζεις με τον φόβο της απογοήτευσης. επειδή κάποτε πληγώθηκες και τα κράτησες όλα μέσα σου, δίχως να τα φωνάξεις για να ακουστούν; Αυτό που σε παιδεύει και δεν μπορείς να το παλέψεις, αυτό σε απομακρύνει και από κάθε τι καινούριο που σου δίνεται η δυνατότητα να χτίσεις. Φοβάσαι πως στην πρώτη δυσκολία θα καταστραφούν όλα και πως θα φταις εσύ. Πολλοί αποφασίζουμε να διώξουμε από τη ζωή μας πρόσωπα που μας κάνουν χαρούμενους, που μας δίνουν δύναμη και προτίθενται να σταθούν δίπλα μας, μόνο και μόνο γιατί πιστεύουμε πως κάποια πράγματα είναι καλύτερο να τα βιώσουμε μόνοι.
«Μην μπλέξεις μαζί μου για καλό σου», λες, και κλείνεις τα μάτια στο δικό σου καλό που ακόμη δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
