Αλίμονο σε όσους υψώνουν τείχη και κλείνονται μέσα στον μικρόκοσμό τους. Λυπάμαι και κατανοώ την ασφάλεια και την ανασφάλεια που περιβάλει αυτήν την επιλογή. Όμως μια παλέτα γεμάτη χρώματα για δημιουργία και λάμψη δεν μπορεί να περιφρονείται έτσι. Η «μουντίλα» δεν μπορεί να είναι επιλογή. Ο ουρανός προσφέρει τα αστέρια. Ποιος άμυαλος προσκολλάται στωικά και δειλά στο άσπρο του ταβανιού του; Κι αν όχι άμυαλο, τότε ποιο άτολμο ον μπροστά στην τελειότητα της πλάσης διαλέγει τη μετριότητα;
Αν η μετριότητα υφίσταται σαν απάντηση των επιλογών και των επιθυμιών μας τότε δηλώνω ευθαρσώς πως κάτι κάνουμε πολύ λάθος. Τα λάθη αντιμετωπίζονται αφού τα βαπτίσεις και τ’ αναγνωρίσεις- μέχρι τότε είναι αγνώστου πατρός. Αναλαμβάνουμε την κυριότητα και προχωράμε. Έτοιμοι; Οπλιζόμαστε με θάρρος και πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Κι αν το πλοίο της ελπίδας έχει σαλπάρει, τότε αναρωτιέμαι πόση τρέλα και γενναιότητα πρέπει να κατέχει κανείς για να επιβιβαστεί; Κάποιοι αυτά τα χαρακτηριστικά τα συνοψίζουν στη λέξη «αυτοπεποίθηση». Κι αν δεχτούμε αυτό το σκεπτικό, τότε τι δικαιολογία έχουν οι απόντες; Δεν επιθυμούν ένα αναζωογονητικό ταξίδι αναψυχής στον άβατο προορισμό; Εκεί δε μένει κανείς, μόνο τα όνειρα. Οι φόβοι έχουν μετακομίσει εις τόπον χλοερόν εις τόπον αναψύξεως. Κι όσο ο παπάς ψέλνει το τρισάγιο αναρωτιέμαι: Οι δειλοί δεν ακολούθησαν; Κι αν δεχτούμε πως οι δειλοί πάσχουν από την έλλειψη της βιταμίνης Α (αυτοπεποίθηση) λέτε αυτός να είναι ο λόγος της αδιαφορίας τους; Μια παράξενη αποστροφή στο νέο ερέθισμα που γεννάται μπροστά τους; Μήπως κυριαρχεί το ένστικτό τους;
Μιλάμε για ενστικτώδη αποστροφή προς οτιδήποτε καινούργιο. Κάποιος να ελέγξει τους μηχανισμούς άμυνας του κοινού, έχει μπει κατά λάθος στο δυνατό. Η ένταση της ανασφάλειας είναι στο πικ της. Το κοντέρ γράφει κι εμείς δειλιάζουμε να το σπάσουμε. Άτιμοι αριθμοί, δε λένε ποτέ ψέματα. Η αποστροφή έχει τις ρίζες της βαθιά στην έννοια του φόβου. Μια βουτιά στα βαθιά κι ένα άλμα πίστης για το ανεξερεύνητο κόσμο που μας ανοίγεται. Μέχρι πότε μπορεί κανείς να κλείνει τα μάτια; Γεννιόμαστε τολμηροί νικητές. Ποιος μας πέταξε από το βάθρο του θριάμβου; Παρακαλώ πολύ η κορδέλα του νικητή να επιστραφεί. Μπορούμε να γίνουμε παιδιά; Αν γίνουμε όλοι παιδιά, ίσως να κάνουμε παρέα και να διεκδικήσουμε τον κόσμο. Μπορεί να ελπίζουμε μέχρι κι ότι θα τον αλλάξουμε κι ότι οι άλλοι θα μας ακολουθούν. Πού; Παντού. Τι ηλίθια ερώτηση ήταν αυτή.
Αν νικήσουμε τα ένστικτά μας που φωνάζουν για επιβίωση κι ακολουθούν την πεπατημένη, ίσως βρούμε μια οδό που μας ικανοποιεί. Οδός τόλμης παράλληλη με την οδό αυτοπεποίθησης. Γειτόνισσες και φίλες κολλητές, κουτσομπόλες και κριτές των άσημων περαστικών τους που δεν τις αντιλήφθηκαν. Κάποιοι έφυγαν και δεν ακούμπησαν, άλλοι κοντοστάθηκαν πριν καν αντιληφθούν κι άλλοι είναι μόνιμοι κάτοικοι και τους ενώνει μια τρέλα κι ένα πάθος για ζωή. Κι αν συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα ελάτε να μοιραστούμε το ενοίκιο, γιατί πληρώνουμε ακριβά για να τη διατηρούμε στην εντέλεια. Η τρέλα μας πολεμάται από τον αόρατο και πανίσχυρο εχθρό της μετριότητας και της ηλιθιότητας. Το έλεγε κι ο Αϊνστάιν πως ο ηλίθιος είναι ανίκητος, θα συμπληρώσω πως επιβιώνει και σαν την κατσαρίδα. Τουλάχιστον η κατσαρίδα είναι ήσυχη. Η ηχορύπανση της βλακείας κουράζει ανελέητα- ούτε υπερωρίες στη δουλειά δεν έχουν τέτοια ισχύ.
Η ισχύς της κεφάτης τόλμης υπερνικά την κούραση. Χτυπάμε το χέρι στο τραπέζι των ενστίκτων που μας θέλει εγκλωβισμένους σε μια ασφαλή ζώνη άνεσης. Δεν είμαστε νεκροί, ζούμε που να πάρει! Έχουμε όρεξη, άποψη, γνώση και χαρακτήρα που αξίζει να ζήσουν. Ο δυναμισμός παίρνει αγκαλιά την αυτογνωσία μας και μαζί δε φοβούνται την έκθεση και την προβολή. Στο άγνωστο, πια, αποκρινόμαστε μπρος ολοταχώς. Καπετάνιε σάλπαρε, το κρουαζιερόπλοιο της αυτοπεποίθησης ξεκινά. Εισιτήριο ακριβό, πολύτιμο και διαρκείας. Εισιτήριο ισόβιο. Κι αν δύναται, προτείνω να το κληρονομήσουμε από γενιά σε γενιά. Πόσοι νικητές χωράνε στον πλανήτη; Τους θέλουμε όλους. Λιγότεροι υποταγμένοι στα ένστικτα του φόβου. Να το πατάξουμε αυτό το ποταπό συναίσθημα και να το αντικαταστήσουμε με άλλα πιο ροζ, πιο αθώα, πιο ρομαντικά.
Ένας ουρανός με αστέρια, μια θάλασσα γαλάζια, γαλαξίες κι άνθρωποι ενδιαφέροντες αναζητούν την ανακάλυψή τους. Ο Χριστόφορος Κολόμβος της ψυχής μας να λάβει θέση και να πιάσει δουλειά. Περίοδος διακοπών τέλος. Ποιο μέρος μένει ανεξερεύνητο; Με την αυτοπεποίθησή μας και την πίστη μας γι’ αλλαγή θα πάψει να είναι. Τέλος και στους ενστικτώδεις φόβους μας. Μια κατάρα είναι που κουβαλάμε από γεννησιμιού κι οφείλουμε να τιθασεύσουμε, αν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι κι όχι «ελεύθεροι πολιορκημένοι».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
