Μπορεί άραγε ο ένας να κάνει συνεχή προσπάθεια για τη σχέση κι ο άλλος να βρίσκεται πιο πίσω; Μπορεί να γίνεται αυτή η υπερπροσπάθεια για πολύ καιρό; Μήπως οι ρόλοι κάποια στιγμή αλλάζουν; Αυτό είναι ένα θέμα που συχνά προκύπτει στην πράξη, μέσω της καθημερινότητας σε μια σχέση. Ανά περιόδους ένας από τους δύο μπορεί να έχει ένα πιο απαιτητικό πρόγραμμα στην εργασία του, ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον, κάποιες ιδιαίτερες συνθήκες που τον δυσκολεύουν να διαθέσει χρόνο, να μετακινηθεί μακριά για το σημείο συνάντησης ή να χρειάζεται μια βοήθεια από τον σύντροφο. Έτσι, πρακτικά, ο ένας από τους δύο λόγω στάσης, συνθηκών είτε από επιλογή τρέχει, παίρνει το προβάδισμα και πρέπει να δράσει πρακτικά παραπάνω από τον άλλον, να κάνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια για τη σχέση.
Η υπερπροσπάθεια αυτή μπορεί να συμβαίνει εξίσου σε θέματα διαχείρισης κρίσεων και συμπεριφορών. Ο ένας να είναι πιο διαλλακτικός, πολιτισμένος, συζητήσιμος, αποφεύγει τις εντάσεις κι έτσι υπομένει περισσότερα και προσπαθεί παραπάνω για να μην υπάρχουν συγκρούσεις αλλά ομαλότητα στη σχέση. Το ιδανικό είναι κι οι δύο, ανά περιόδους, να διευκολύνουν την ομαλή ροή της σχέσης, η οποία αβίαστα προχωράει, εξελίσσεται, δίνει χαρά και στους δύο μέσα στην καθημερινότητα. Τι γίνεται όμως όταν δεν υπάρχει η ίδια διάθεση για προσπάθεια κι από τις δύο πλευρές; Μπορεί να υπερπροσπαθεί συνέχεια ο ένας κι ο άλλος απλώς να δέχεται και να ευχαριστιέται το αποτέλεσμα του αγώνα δρόμου από τη θέση των επισήμων.
Για πόσο μπορεί να συμβαίνει αυτό; Σίγουρα αυτός που προσπαθεί δε θα υπερπροσπαθεί για πάρα πολύ καιρό. Προσωπικά, βάζω ως όριο τον ένα χρόνο. Ένα χρόνο το περισσότερο, όσο κρατάει κι ο έρωτας, καθώς λένε. Διότι θα κουραστεί. Και τελικά, αν δε δουλέψει κι η άλλη πλευρά μέσα στη σχέση και τελικά μόνο ο ένας απολαμβάνει, θα εξοντωθεί. Είναι θέμα χρόνου κι αποθέματος των αντοχών που έχει, να σιχαθεί την κατάσταση, να περάσει από την άρνηση στην άμυνα κι ενδεχομένως στην επίθεση, να βγάλει ως κι αυτοάνοσο κι εν τέλει ν’ απορρίψει αυτή την υπερπροσπάθεια κάποια στιγμή δηλώνοντας ότι «εγώ μέχρι εκεί μπορούσα και δεν μπορώ να προσπαθώ άλλο». Ως την ηρωική πια αποχώρηση.
Ο χρόνος που θα ορίσει την παραίτηση από την υπερπροσπάθεια για έναν έρωτα, διαφέρει αναλόγως της αυτοπεποίθησης, της αίσθησης του οικείου και των αποθεμάτων αντοχής κι υπομονής. Επίσης, σε περίοδο κρίσης ή χωρισμού με προσπάθειες ενδεχόμενης επανασύνδεσης, ένας άνθρωπος που έχει υπερπροσπαθήσει θα βγάλει άμυνα, θα λειτουργήσει με διάθεση τεσταρίσματος, θα είναι περισσότερο αυστηρός με τα όριά του και δε θα αφήσει εύκολα τον εαυτό του να μπει ανοιχτά στη διαδικασία. Στο παραμικρό δείγμα επανάπαυσης που θα δει, θα κάνει δέκα βήματα πίσω από φόβο μήπως αναβιώσει το τραύμα του. Η διαδικασία αυτή, με τον έναν να προσπαθεί για την επανένωση και τελικά να το επιτυγχάνει στη δεύτερη ευκαιρία, μοιάζει περισσότερο με αξιολόγηση παρά με νέα αρχή. Η τάση του ενός να γεφυρώνει και να προσπαθεί ατομικά να επιλύει τα προβλήματα τελικά δε θα λειτουργήσει, από την αντίθετη πια πλευρά, αφού θα κουραστεί και θα νιώσει ότι αδικείται, ενώ το πιθανότερο είναι να υπάρξει σύντομα ένας δεύτερος χωρισμός μόνιμος.
Η σχέση παρομοιάζεται σαν ένα φυτό που θέλει πότισμα, θέλει φροντίδα και σίγουρα και τα δύο μέλη δεν έχουν ρόλο ο ένας κομπάρσου κι ο άλλος κυρίαρχου. Είναι ισότιμοι με μικρές διακυμάνσεις. Ωραία η τεμπελιά, αλλά στη σχέση η τεμπελιά είναι αιτία να ξεραθεί. Προσπάθεια, αλλαγή, εξέλιξη. Λίγο νεράκι κι άπλετο φως. Όλα τ’ άλλα περισσεύουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αιμιλία Λυμπέρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
