Έχετε παρατηρήσει κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο που οι άνθρωποι χωρίζουν περισσότερο; Κυριολεκτικά το μόνο που να ακούτε είναι για διαζύγια και χωρισμούς, για σχέσεις που δεν πέτυχαν και για ανθρώπους που τράβηξαν ξεχωριστούς δρόμους; Αυτή η περίοδος δεν είναι κάποια μεμονωμένη, από τον Μάιο μέχρι και τον Οκτώβρη αλλά εάν κοιτάξετε λίγο καλύτερα γύρω σας ίσως διαπιστώσετε πως με κάποιον περίεργο τρόπο, όλοι χωρίζουν ή σκέφτονται να το κάνουν. Το περίεργο (υπό μια ενδιαφέρουσα οπτική) είναι πως όταν όλοι γύρω σας αφήνουν τις σχέσεις τους, σκέφτεστε κι εσείς να κάνετε το ίδιο! Άρα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μια μεταδοτική ασθένεια;
Μια έρευνα έδειξε πως για το 75%, αν χωρίσει κάποιος φίλος μας, είναι πολύ πιθανόν να κάνουμε κι εμείς το ίδιο, ενώ εάν χωρίσει κάποιος φίλος ή γνωστός τους, τότε το ποσοστό αυτό μειώνεται στο 33%. Κατά κάποιο τρόπο αυτό έχει μια λογική εξήγηση: θέλουμε με κάποιον τρόπο να του συμπαρασταθούμε κι εκείνη τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια αρνητική συνθήκη που συνοδεύεται από μια αντίστοιχη διάθεση. Αναμενόμενα, μπορεί να σκεφτούμε ορισμένα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του συντρόφου μας ή να παρασυρθούμε από μια εχθρική συμπεριφορά του φίλου μας προς όλους τους συντρόφους γενικότερα. Το σίγουρο είναι πως όσο ειρηνικά και ν’ απομακρύνθηκαν δύο άνθρωποι, για τον πρώτο καιρό μια πικρία θα υπάρχει. Αυτή η αίσθηση είναι πολύ πιθανόν να διοχετευθεί και σε εμάς. Όσο απομακρυνόμαστε από τον πυρήνα των «σημαντικών άλλων», τόσο λιγότερη επίδραση έχει ο χωρισμός τους στη ζωή μας.
Το φαινόμενο αυτό, του divorce clustering, απαντάται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στις περισσότερες χώρες του κόσμου -δεν είναι κάποια ελληνική πρωτοτυπία- αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι, γιατί; Όχι γιατί οι άνθρωποι χωρίζουν, αλλά γιατί επηρεαζόμαστε όλοι μας από αυτό κι αντιδρούμε με παρόμοιο τρόπο. Με μια γρήγορη ανάγνωση στα τεκτενόμενα του τελευταίου αιώνα, θα λέγαμε πως είναι πλέον φυσιολογικό να χωρίζουν οι άνθρωποι, όπου φυσιολογικό σημαίνει κοινωνικά αποδεκτό. Παλαιότερα και σε κάποιες χώρες ακόμα και σήμερα, ο χωρισμός δεν ήταν μια απόφαση που μπορούσε κάποιος (και κυρίως κάποια) να πάρει μέσα σε μια νύχτα ή ακόμα χειρότερα, δεν μπορούσε να πάρει καθόλου. Τώρα όμως ορισμένα διαζύγια δημοσιοποιούνται ακόμα και στα μέσα ενημέρωσης, δεν αποτελεί κάποια συνταρακτική είδηση για όλους μας, αλλά ούτε κι αντικείμενο χλευασμού. Οπότε μπορεί να υπάρχει μια ενδόμυχη απορία εάν κάποια πράγματα δεν πάνε καλά στη σχέση: «μήπως να χωρίσω και εγώ;». Και χωρίζουμε.
Το ενδιάμεσο σκεπτικό μπορεί να είναι λίγο πιο περίπλοκο από μια απλή απάντηση αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει πως βλέπει παντού χωρισμένους ανθρώπους επειδή με κάποιον τρόπο θέλει να δικαιολογήσει και τη δική του απόφαση ή έχει πληγωθεί από τον έρωτα. Ενώ αντίστοιχα, οι ερωτευμένοι άνθρωποι ή οι μοναχικοί βλέπουν παντού ζευγάρια. Οι χωρισμοί όμως είναι αυτοί που μας προξενούν τη μεγαλύτερη εντύπωση γιατί είναι και πιο δραματικοί κατά έναν τρόπο αλλά και γιατί μας κάνουν ν’ αμφισβητούμε και τις δικές μας σχέσεις. Ιδιαίτερα εάν υπάρχουν μελανά σημεία σ’ αυτές ή δεύτερες σκέψεις ή άλυτα προβλήματα. Ή μπορεί ακόμα κάποιος να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια δικαιολογία για να χωρίσει με τον άλλον άνθρωπο κι η συμπαράσταση σ’ έναν φίλο που βρίσκεται σ’ αυτή τη φάση, ίσως είναι η ιδανική αιτία. Γιατί όχι, σωστά;
Οι ερωτικές σχέσεις είναι γνωστό πως έχουν αλλάξει στην πορεία των χρόνων και των κοινωνιών· ίσως αυτή η «επιδημία διαζυγίων» παντός τύπου μας προειδοποιεί για κάτι που αγνοούσαμε καιρό: μπορεί να μην είμαστε ικανοί ή έτοιμοι να κάνουμε υγιείς σχέσεις. Οι προτεραιότητές μας μεταβλήθηκαν και τα δικαιώματά μας άλλαξαν, ειδικά για τις γυναίκες που ακόμα ο χωρισμός παραμένει ένα ζήτημα που τις προβληματίζει κοινωνικά και πρακτικά, και για τα άτομα που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, η δομή των σχέσεων έχει λάβει μια άλλη μορφή. Έχει γίνει αποδεκτό οι άνθρωποι, να μη θέλουν να είναι με κάποιον ή να μη θέλουν να δεσμευτούν, να χωρίζουν μέσα σε μικρά χρονικά διαστήματα και να μη μένουν μένουν μαζί μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος κακοποιώντας τον εαυτό τους. Ακόμα κι ο γάμος δεν είναι πια «απόδειξη» για την αγάπη. Οπότε, το πραγματικό ερώτημα είναι εάν είναι επιδημία οι χωρισμοί ή το σύμπτωμα για μια πιο βαθιά ριζωμένη ασθένεια των καιρών μας, την οποία αδυνατούμε ν’ αντικρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Τσεπελίδη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
