Αυτό που δε σε συμφέρει να δεις

Μέσα στο σκοτάδι της σιωπής ο ήχος του ρολογιού είναι εκκωφαντικός. Χτυπάει με τον ίδιο ρυθμό που χτυπάει πάντα, αλλά η ένταση μέσα στην απέραντη σιωπή μοιάζει ξαφνικά να μην αντέχεται, αφού δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο ν’ αναμετρηθεί μαζί του. Ένα ρολόι που ξεχάστηκε στον χρόνο, αλλά ποτέ του δεν έπαψε να έχει εκείνη την αδιαμφισβήτητη φορά και κατεύθυνση, πηγαίνοντας μόνο μπροστά.

Εκείνο το «μπροστά» είναι η ροή που ακολουθεί και παραμένει ανά τα χρόνια σταθερή. Γιατί τίποτα δεν αλλάζει, αλλά και τίποτα δε μένει ίδιο με την πάροδο του χρόνου. Γιατί ο χρόνος είναι σταθερός κι ενώ έχει μια συγκεκριμένη πορεία, οι γύρω του δε μένουν ίδιοι. Τα μαλλιά θα γίνουν γκρίζα, οι ρυτίδες θα φανούν, το σώμα θα λυγίσει. Όλα θα υποστούν μια φυσιολογική κι ανθρώπινη φθορά, μια μικρή αλλαγή που μέσα στη μέρα δε θα γίνεται αντιληπτή- αλλά θα συμβαίνει. Αντιθέτως, γίνεται πασιφανές σε ανθρώπους που έχουν ν’ ανταμώσουν χρόνια, μόλις βρεθούν αντικριστά ξανά.

Η εσωτερική αλλαγή όμως, μένει και τότε κρυφή. Κι έτσι, θα πουν πως «ο άνθρωπος δεν αλλάζει» κλείνοντας την κουβέντα. Μ’ αυτή τη φράση, όλα θα έχουν τακτοποιηθεί. Δε χρειάζεται ν’ αναζητηθεί κάτι παραπάνω, αφού ο συγκεκριμένος άνθρωπος παραμένει ίδιος. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσες συζητήσεις ή προσπάθειες κι αν γίνουν, η απάντηση θα είναι πάντα ίδια. Πως ο χαρακτήρας παραμένει ακέραιος και τίποτα δεν αλλάζει.

Μα τελικά, όλο αυτό είναι ένα φιάσκο που βολεύει σαν απάντηση. Είτε για να βγει μια σύντομη και χωρίς πολλές αναλύσεις έκβαση, είτε, γιατί έτσι δε θα μπει κανείς στη διαδικασία να εμβαθύνει σ’ αυτό που του παρουσιάζεται. Διότι θα χρειαστεί κανείς να αφιερώσει χρόνο και φροντίδα για να δει εκ των έσω πως ακόμη κι ο ίδιος, δεν είναι ο άνθρωπος που ήξερε έναν χρόνο πριν. Αν προσπαθήσει να παρατηρήσει τον εαυτό του, θα σοκαριστεί με τη διαφορά. Και δεν είναι μια διαφορά που θ’ αποδοθεί εκ του ασφαλούς. Διότι θα αναγκαστεί να ανασύρει κριτήρια αξιολόγησης για να μπορέσει να συγκρίνει τον εαυτό του χθες και του σήμερα. Ποιος ήταν, τι ήθελε, τι πίστευε και πόσα πούλησε, άλλαξε, παράτησε τώρα. Κι αν αντέξει να παραδεχθεί πως έχει αλλάξει συνήθειες, σκέψεις κι ιδέες, τότε θα μπορέσει να αποδεχτεί πως ο άνθρωπος από τη φύση του αλλάζει- απλώς δεν εξελίσσεται πάντα.

Ίσως θα είναι τα χρόνια που θα έχουν περάσει. Ίσως θα είναι οι στιγμές κι οι καταστάσεις που θα τον έχουν σκληρύνει. Ίσως που αναγνώρισε πως έχασε και δεν εκτίμησε όλ’ αυτά που κάποτε είχε απλόχερα. Μέχρι να μάθει πώς ζούσε, τι ήθελε και τι δεν καταλάβαινε ο παρελθοντικός του εαυτός, θα περιπλανιέται σε μια ενδοσκόπηση που θα του διδάξει πως αυτό που απερίσκεπτα κι εντελώς ανώριμα επέλεγε να πιστεύει ήταν λάθος. Διότι η αλλαγή, σίγουρα θα έρθει- είναι κάτι σαν καρμικός νόμος. Αν θελήσει, θα χαρίσει ένα χαμόγελο κι έτσι, θα είσαι τυχερός. Ο άνθρωπος που τον ενδιαφέρει ν’ αναγνωρίσει ότι αλλάζει κανείς, μετανιώνει κι αναθεωρεί, θα δώσει μια ακόμη ευκαιρία. Διαφορετικά, ενδόμυχα και με τη σιωπή του θα περιμένει να τον προσπεράσει για να εφησυχαστεί, ασχέτως αν αυτό δε θα είναι ποτέ σίγουρο.

Ο δείκτης του ρολογιού πάντα θα χτυπάει με συγκεκριμένη κατεύθυνση: εκείνη του παρακάτω. Το εξωτερικό του θα φθείρεται με την πάροδο του χρόνου και το εσωτερικό του θ’ αποκτά τη σοφία του χρόνου που του δόθηκε. Σε κάθε τικ θα υπάρχει απάντηση ένα τοκ, σε κάθε σκέψη, μια πράξη. Και σε κάθε αλλαγή, κάποιος που θα ξέρει να την αναγνωρίσει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!