Υπάρχουν φορές που η λέξη συγχώρεση μάς τρομάζει και μάς αναστατώνει. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, θα δούμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή πρέπει να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στη θέση της μετάνοιας και της ανασκόπησης μιας κατάστασης. Το να μπούμε στη θέση να συγχωρέσουμε αυτόν που μας έχει πληγώσει, είναι πιο δύσκολο ακόμα και από το να ζητήσουμε εμείς συγγνώμη από κάποιον. Δεν είναι εύκολο για τους περισσότερους και είναι μια διαδικασία ιδιαίτερη και επώδυνη που σίγουρα χρειάζεται χρόνο.
Η συγχώρεση είναι κάτι μεγάλο. Κυρίως μια ενέργεια ψυχική, μέσα μας. Είναι για εμάς, για τον εαυτό μας κι έπειτα για εκείνον που μας πλήγωσε. Πολλές φορές, εξάλλου το άτομο εκείνο δε γνωρίζει ότι μπορεί να έχουμε συγχωρέσει τις πράξεις του. Έχει να κάνει με τη δική μας ανάγκη λοιπόν ν’ απαλλαγούμε από ένα φορτίο, ώστε να κερδίσουμε την ηρεμία μας και τη γαλήνη των σκέψεων μας. Είναι μια πράξη ανακούφισης για εμάς τους ίδιους, χωρίς όμως να σημαίνει απαραίτητα πως η σχέση μας με αυτό το άτομο πρέπει να διορθωθεί. Το πιο σημαντικό βέβαια, είναι να θυμόμαστε πως συγχώρεση δε σημαίνει πως ξεχνάμε τα γεγονότα και τις καταστάσεις που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο. Αντιθέτως, για να υπάρξει συγχώρεση πρέπει να φέρουμε στο μυαλό μας και να θυμηθούμε ό, τι μας έκανε να ασχοληθούμε με αυτή, ό,τι μας στεναχώρησε. Γι΄ αυτό και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.
Κάθε πληγή, σωματική ή ψυχική, χρειάζεται να περάσει τα απαραίτητα χρονοβόρα στάδια επούλωσης. Η συγχώρεση που έρχεται έπειτα είναι μια πράξη συνειδητή κι ώριμη για το άτομο που αναλαμβάνει να την πραγματοποίησει. Γιατί για να το πετύχει, βιώνει ξανά μια σειρά εικόνων και γεγονότων που δε θα ήθελε να ζήσει ξανά και να θυμηθεί. Κοιτάζει τον εαυτό του, τις αντιδράσεις του και τον χειρισμό του στις συμπεριφορές αυτές και σίγουρα το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται είναι πως αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω δε θα έβλεπε τον ίδιο άνθρωπο. Θ’ άλλαζε τη στάση του και θα προστάτευε τον εαυτό του ακόμα περισσότερο, θα τον έπαιρνε από το χέρι και θα του ζητούσε ν’ αποχωρήσει, θα τον αγκάλιαζε. Γιατί αυτή είναι και η διαδικασία μέσω της οποίας γιατρεύει κανείς τις πληγές του. Ταυτόχρονα όμως είναι κι ένας απολογισμός για το πόσα έζησε και πόσα ξεπέρασε. Έτσι, στο τέλος φτάνει στα όριά του, θέτει νέα και οι άμυνές του γίνονται ακόμα πιο ισχυρές, μεγαλώνει.
Η συγχώρεση είναι για το άτομο που χρειάζεται να την πράξει. Για να νιώσει καλύτερα και να αισθανθεί πιο δυνατό. Αυτό βέβαια, δε σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν να συγχωρέσουν ένα έντονο περιστατικό που τους στεναχώρησε, αλλά δε σημαίνει και πως το γεγονός αυτό τους καθιστά αδύναμους. Άλλωστε, μερικοί θεωρούν ότι η συγγνώμη είναι η ίδια ένδειξη αδυναμίας και πως έτσι δίνουν εξουσία στον άλλον. Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους για τον οποίον δε ζητάν συχνά συγγνώμη οι άνθρωποι -ειδικά όταν αρνούνται να δουν τα δικά τους λάθη. Δεν κατανοούν όμως πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελευθέρωση από το να ζητάς συγγνώμη από κάποιον και να γαληνεύεις.
Το σημαντικό εδώ όταν ζητάς εσύ συγχώρεση, είναι ότι δε θα πρέπει να επιτρέψεις να θεωρηθεί δεδομένη. Δε σημαίνει ότι θα το κάνεις συνέχεια και για όλους. Εσύ είσαι ο κριτής των δεδομένων σου. Συγγνώμη θα πει με νοιάζομαι και με σέβομαι, θα πει ελευθερία και ψυχική ηρεμία.
Το ερώτημα είναι:
Θα συγχωρούσες κάποιον που σε πλήγωσε;
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
