Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ειρήνη.
Είναι τόσο περίεργο να έχεις περάσει τη μισή ζωή σου μ’ έναν άνθρωπο και να μη λέτε ούτε γεια. Από μικρά εμείς μεγαλώσαμε μαζί, κάνοντας τα πρώτα μας βήματα σ’ ένα χωριό. Για την ακρίβεια εσύ μεγάλωνες κι εγώ ερχόμουν το Πάσχα και το καλοκαίρι να συμπληρώνω τις απουσίες μου. Ήμασταν αχώριστες κι ας χωριζόμασταν πάνω από μισό χρόνο, όμως. Κι όσο μεγαλώναμε ανυπομονούσαμε πιο πολύ για τη στιγμή που θα συναντηθούμε, σαν να δίναμε ένα άτυπο ραντεβού με τον χρόνο.
Όσο μπορούσα σου έκανα εκπλήξεις με το να έρχομαι ξαφνικά κι είχες μια απερίγραπτη χαρά στα μάτια σου, λες κι ήσουν μικρό παιδάκι και σου έδιναν το δώρο σου. Λες πως οι φιλίες δεν έχουν αυτό το στοιχείο της προσμονής, μα αυτό συμβαίνει μέχρι να ζήσεις μια φιλία από απόσταση και να καταλάβεις πώς είναι να μεγαλώνεις μαζί και χώρια από τον άλλο. Κάπως έτσι μεγαλώσαμε κι εμείς κι εσύ ίσως περισσότερο, ώσπου άφησες το δώρο σου στην άκρη, για να το αντικαταστήσεις με άλλο. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται, έτσι δε λένε;
Χαθήκαμε ή μάλλον σπάσαμε από επιλογή σου. Επιδίωξα αρκετές φορές να τα ξαναβρούμε και να έρθω κοντά σου, αλλά έμοιαζε η κάθε μου προσπάθεια μια τρύπα στο νερό, που μάλλον πάντα ήταν ανοιχτή κι εγώ δεν το έβλεπα. Έκανα λάθη που δεν έμαθα ποτέ -ίσως θα έπρεπε απλώς να τα παρατήσω- απλώς, να, είναι δύσκολο να προχωρήσεις όταν η μισή σου ζωή είχε μέσα της έναν άνθρωπο. Χαρές, στεναχώριες, τσακωμούς, ήμουν κι ήσουν εκεί. Τα μισά δικά μου, τ’ άλλα μισά δικά σου. Μπλεγμένες ζωές κι αισθήσεις. Μέχρι να μεγαλώσεις και να θελήσεις κάτι άλλο, κάτι που να σου κάνει περισσότερο.
Λυπάμαι που κατέληξε έτσι, όμως δεν έχω θυμό. Πλέον έχει περάσει καιρός και δε θα προσπαθούσα να έρθω σε επικοινωνία μαζί σου. Συχνά σκέφτομαι πώς θα ήταν αν όντως συνέβαινε, αν η οικειότητα είναι κάτι που υπάρχει ή αν απλώς εξαφανίζεται μαζί με τη σχέση που τελειώνει. Θα μπορούσαμε άραγε ν’ ανταλλάξουμε ειλικρινείς κουβέντες; Ή θα ήμασταν ξαφνικά δυο γνωστοί που βρέθηκαν στον δρόμο;
Αν σε ξανάβλεπα ποτέ, ίσως να μιλούσαμε για τα εφηβικά μας όνειρα. Τότε που σχεδιάζαμε να πάμε Θεσσαλονίκη, να ζήσουμε έπειτα στο εξωτερικό, να βαφτίσεις το παιδί μου, να σε παντρέψω. Πόσα μεγάλα σχέδια, ε; Περνάς τακτικά από το μυαλό μου και γεμίζω με νοσταλγία. Ξενύχτια, club, βόλτες, sleepover, διακοπές, αράγματα, φιλοσοφίες στο μπαλκόνι με ζεστό καφέ τον Οκτώβρη, σιωπές και λόγια και πράξεις με σημασία. Κι αν δεν το έδειχνα τότε, να ξέρεις πως τα χαιρόμουν και τα ζούσα όλα σαν να ήταν τα τελευταία μας. Ίσως γιατί πίστευα ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις. Τελικά, δεν ήμασταν η εξαίρεση στη φιλία, εμείς. Όμως, σου εύχομαι να τη βρεις.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
