Η πρώτη μας επαφή με τον έρωτα έρχεται αρκετά νωρίς, αφού είναι ένα από τα πρώτα συναισθήματα που βιώνουμε σαν άνθρωποι. Ερωτευόμαστε -κάπως διαφορετικά από-, τους γονείς μας, τα παιχνίδια, τη ζωή κι όλα τα ωραία. Έπειτα ερωτευόμαστε «κανονικά». Στην αρχή δε γνωρίζουμε τι είναι, τι συμβαίνει. Είναι εκείνη η ανησυχία που έχουμε. Άλλες φορές εμφανίζεται σαν αποξένωση κι άλλες σαν έντονη επιθυμία να κάνουμε τα πάντα για τον άλλον, χωρίς να ξέρουμε απαραίτητα το γιατί. Είναι μια δύσκολη φάση που βιώνουμε, μέχρι να μάθουμε να εκδηλώνουμε τα αισθήματά μας ή να τα κρατάμε για εμάς. Κι αν μάθουμε ποτέ, πάλι τα ίδια κάνουμε, αλλά αυτή τη φορά, εν γνώσει μας.
Όλα τις πρώτες φορές είναι πιο έντονα. Ακόμα και το χαμόγελο του άλλου ατόμου, έχει το δικό του αντίκτυπο στο πρόσωπό μας. Άλλοι, μπορεί να βιώσουν πρώτη φορά το συναίσθημα τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, άλλοι πάλι και ποτέ. Αλλά εκείνη η περίοδος που θα έλεγε κανείς πως είναι η πιο δύσκολη όσον αφορά στους έρωτες, είναι εκείνη των είκοσί μας. Ουσιαστικά, από τα είκοσί μας και μετά, προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς παίζεται το παιχνίδι. Αλλά, για να μιλήσουμε ειλικρινά, αυτό συμβαίνει γιατί σκεφτόμαστε πολύ διαφορετικά σε τέτοια ηλικία. Εκεί γίνεται η μετάβαση από τ’ ένα στάδιο της ζωής μας στο άλλο, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουμε, τι έχουμε, τι μπορούμε να έχουμε και πώς θα κρατήσουμε αυτό που έχουμε. Ακόμα, οι εμπειρίες μας είναι ελάχιστες -γεγονός που δε βοηθάει και πολύ. Στα 20 δεν έχουμε φάει αρκετά χαστούκια από τον έρωτα και γι’ αυτό προσπαθούμε να βρούμε τι θέλουμε απ’ αυτόν, μένοντας ατρόμητοι.
Όλοι μας θέλουμε έναν άνθρωπο να μας προσέχει και να τον προσέχουμε. Να μας αγαπά, να τον αγαπάμε και να περνάμε χρόνο μαζί. Να κάνουμε πλάκες, να πηγαίνουμε εκδρομές και να βλέπουμε μαζί τα άστρα. Όμως, μπορεί όλη αυτή η σταθερότητα εκείνη την περίοδο της νιότης, να φαντάζει αποπνικτική. Εκείνη την περίοδο, οι πιο πολλοί αναζητούν εμπειρίες και όχι κάτι απαραίτητα μόνιμο. Ή για να το πούμε πιο σωστά, θέλουν τη σχέση, αλλά χωρίς τις υποχρεώσεις της. Διότι σκέφτονται πως είναι πολύ νωρίς για να χάσουν τα καλύτερά τους χρόνια, μέσα σ’ ένα κουτί που έχει μόνο ταμπέλες και ευθύνες. Εκείνη την περίοδο θέλουν να παρτάρουν, να φλερτάρουν, να ζήσουν το «ό,τι κινείται να εκτελείται» και να νιώσουν ανεξάρτητοι.
Όμως, αυτό οδηγεί τις σχέσεις σε αδιέξοδο. Διότι, υπάρχουν και εκείνοι που γνωρίζουν τι θέλουν, ακόμα και στην περίοδο της νιότης. Κάπως έτσι, οι σχέσεις των είκοσι, πηγαίνουν στα αζήτητα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι επηρεάζονται πολύ πιο εύκολα από κάτι που δε θέλουν ή από κάτι που θα πει κάποιος για το ταίρι τους. Χωρίς απαραίτητα να σκεφτούν περισσότερο, επιλέγουν να ακούσουν εκείνες τις «φήμες», επειδή δε θέλουν να πληγωθούν.
Ένας άλλος παράγοντας που μας εμποδίζει σαν ανθρώπους να ευτυχίσουμε, είναι πως ανεβάζουμε την προσωπική μας ζωή στα μέσα δικτύωσης. Εμείς πιστεύουμε πως γνωστοποιώντας στον κόσμο το ταίρι μας, δείχνουμε πως είναι μόνο δικό μας και κανενός άλλου ενώ στην πραγματικότητα μάς δημιουργούμε προβλήματα. Μέγα λάθος. Η προσωπική μας ζωή, είναι καλύτερο να παραμένει… προσωπική. Έτσι γλιτώνουμε πολλές φασαρίες και μένουμε ενωμένοι ευκολότερα. Γιατί καμιά φορά ένα μήνυμα που δε στείλαμε ή μια φωτογραφία που δεν ανεβάσαμε, μας οδηγεί στην ημέρα που δε θα έχουμε πια τη γνωστή καλημέρα στην οθόνη του κινητού μας ή το τηλέφωνο, που με αγωνία περιμέναμε. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να υποστηρίζουμε πως δε μας φέρθηκαν καλά και πως η συμπεριφορά τους ήταν ανώριμη, ενώ στην πραγματικότητα, ίσως και να ήταν ανώριμη η επιλογή μας να μην κρατήσουμε κανένα κομμάτι της σχέσης μας για τον εαυτό μας.
Η λήξη μιας σχέσης σε αυτή την ηλικία, μας φέρνει αντιμέτωπους και με ένα άλλο συναίσθημα -που είναι πολύ πιθανό να βιώνουμε για πρώτη φορά-, την απόρριψη. Εκεί είναι που όλο το παιχνίδι αλλάζει ξαφνικά. Εκεί είναι που ο εγωισμός μπαίνει μπροστά. Αλλά οι σχέσεις δεν πρέπει να ξεκινούν ή να σταματούν έτσι. Όποια κι αν είναι η ηλικία μας, έχουμε δικαίωμα στον έρωτα.
Συντάκτης: Σία Πέρση
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
