Θα χώριζες για πολιτικά με τη σχέση σου;

Αν εμπλέκαμε την πολιτική στα ερωτικά μας ίσως να οδηγούμασταν στις κάλπες αναμένοντας τ’ αποτελέσματα για το ποιος στην τελική είναι ο άνθρωπός μας. Αντί για σταυρούς δίπλα από τα ονόματα των υποψηφίων θα βάζαμε καρδιές και θα ερωτοτροπούσαμε κρυφά πίσω από το παραβάν. Θα επιστρέφαμε στα σχολεία για το γεγονός σαν να ψάχναμε τον παλιό σχολικό έρωτά μας ή τον απωθημένο μας, καθώς θα οδηγούμασταν σχεδόν βαρετά και μηχανικά στις κάλπες. Κι αν στα μάτια ενός πολιτικού αντιπάλου νιώθαμε τη σπίθα, ίσως να φωνάζαμε «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες» και να προβληματιζόμασταν για το κατά πόσο ένα φλερτ με τον «εχθρό» θα είχε θετική έκβαση. Αλήθεια, θα μπορούσε να μακροημερεύσει μια σχέση όταν τα μέλη της έχουν ακραία διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις;

Θα λέγαμε με ευκολία «ναι» αν θεωρούσαμε πως τα βρίσκουν σ’ όλα τ’ άλλα. Μια μικρή διαφωνία, μια αστοχία στην τελειότητα της συμβατότητας ίσως και να τη συγχωρούσαμε, αλλά το ερώτημα εμπεριέχει τη λέξη «ακραία». Από τον νότιο πόλο στον βόρειο και τούμπαλιν πώς θα γεφυρωθούν οι διαφορές αυτές και τι σημαίνει «τα βρίσκουν σ’ όλα τ’ άλλα»;

Οι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν κάποια πιστεύω και κάποιες αρχές τις οποίες προβάλλουν. Αν δυο άνθρωποι διαφωνούν κάθετα ως προς αυτές πώς είναι δυνατόν να συγκατοικήσουν στο χωριό του έρωτα; Μάλλον δεν είναι. Έχει να κάνει βέβαια και με τον βαθμό που κάποιος ασχολείται ενεργά ή όχι. Παλιότερα οι άνθρωποι ήταν ίσως περισσότερο παθιασμένοι με την πολιτική. Τώρα αυτήν τη φλόγα την έχει σβήσει η απογοήτευση που οδηγεί στη λήθη και στην απραξία. Αν όμως κάποιος έχει ισχυρά πολιτικά πιστεύω δύσκολα συμβαδίζει με κάτι διαφορετικό σε ακραίο βαθμό, καθώς χάνεται η συμβατότητα. Τα πατήματα αυτής της εκκολαπτόμενης ερωτικής σχέσης αχνοφαίνονται και στην τελική σβήνουν. Ίσως να είναι κι απίθανο να τα βρίσκουν σ’ όλα τ’ άλλα, αφού μιλάμε για διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Κάθε πολιτική φωνή αυτής της χώρας ηχεί διαφορετικά κι οι υποστηρικτές της σιγοτραγουδούν μαζί της σαν χορωδία. Είναι δυνατόν να μακροημερεύσει μια σχέση όταν το έτερόν μας ήμισυ παίζει σε ακραία διαφορετικό σχήμα; Δε νομίζω.

Δε μιλάμε για τρόπο διασκέδασης διαφορετικό ή για στιλιστικές επιλογές, μιλάμε για ιδέες, κοσμοθεωρία και πιστεύω. Αν κάθε πολιτική ιδεολογία ονειρεύεται κάπως τον κόσμο και προσπαθεί να μας πείσει γι’ αυτό, τότε οι οπαδοί του μοιράζονται μαζί του το βαγόνι της φιλοδοξίας. «Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα» για τα όνειρά μας. «Αν θα μπορούσα τον κόσμο ν’ άλλαζα» πέρα από την επαναφορά του γαλάζιου της θάλασσας ίσως να μας μοίραζα κι από μια σπίθα διάθεσης γι’ αλλαγή και τρέλα. Ζήτω η πολυφωνία κι ας καταλήγει μερικές φορές σε ηχορύπανση. Θα μάθουμε να χορεύουμε και σ’ αυτόν τον ρυθμό. Με τον άνθρωπό μας, όμως, θέλουμε τη μαγεία της ησυχίας. Ένα ήσυχο μέρος να κουρνιάζουν οι φόβοι μας κι οι προβληματισμοί μας. Να ηρεμεί το πνεύμα μας κι η ψυχή μας.

Σκεπτόμενη τα παραπάνω θεωρώ πως είναι ανέφικτο να επιτύχει χρονικά ένα σχήμα με ακραία διαφορετικά πολιτικά πιστεύω. Εάν μιλούσαμε για κάποιον μικρό βαθμό θα ήμουν πιο ελαστική, αλλά η λέξη «ακραία» κλείνει κάθε παραθυράκι αυτής της πιθανότητας. Δε μιλάμε για κάτι χαλαρό, δε διαφωνεί ένα ζευγάρι περί γαστρονομίας για παράδειγμα, αλλά για πολιτική και μάλιστα εντελώς, άρα δεν μπορούν να συζητήσουν βασικά πράγματα, να ζήσουν έχοντας μια κοινή βάση, να πιστέψουν στα ίδια ιδανικά. Με διαφορετικές αρχές, πιστεύω, όνειρα και φιλοδοξίες το πολύ-πολύ με κάποιον να έχεις μια καλημέρα της ευγένειας, Όχι όμως μακροχρόνια σχέση. Η ασυμβατότητα συνήθως είναι αξεπέραστο εμπόδιο. Και μάλλον, για κάποιο λόγο.