Μια αγάπη να της αφιερώνουμε το «τυχερό αστέρι» του Κ. Βήτα

Καμιά φορά πιάνουμε τους εαυτούς μας ν’ αναρωτιόμαστε, ακούγοντας μουσικές, πώς είναι δυνατόν να σκέφτηκε κάποιος αυτούς τους στίχους κι αυτές τις μελωδίες. Μας φαίνεται σχεδόν απίστευτο κι εξωγήινο πόση αλήθεια μπορεί να περικλείστηκε σ’ ένα στίχο, σ’ ένα πεντάγραμμο, σε δέκα νότες. Τα περισσότερα τραγούδια έχουν γραφτεί φυσικά για το μεγαλύτερο καλό που μας κληροδοτήθηκε. Την αγάπη. Εκείνη την αγάπη που δεν έχει πρόσωπο ή κι έχει, που αντανακλά όλη μας την ύπαρξη, που δεν έχει χρώμα, φύλο, που δεν ξέρει τι είναι το ταμπού. Την ελεύθερη αγάπη, την πολύχρωμη αγάπη, την τελειωμένη αγάπη, την πρωτοστατούσα αγάπη, την ατελείωτη αγάπη.

Ο Κωνσταντίνος Βήτα έζησε πριν 20 περίπου χρόνια σίγουρα κάτι απ’ αυτήν την αγάπη. Και το έκανε έμπνευση. Συνέχισε, κάνοντάς το νότες. Και το ολοκλήρωσε κάνοντάς το λέξεις. Κι έτσι γεννήθηκε το «τυχερό αστέρι». Όλοι μας έχουμε από ένα (τουλάχιστον) τυχερό αστέρι. Έτσι θα είχε κι ο Κωνσταντίνος. Πρωτοτραγουδισμένο απ’ τον Γιάννη Παλαμίδα για τη μουσική επιμέλειας της θεατρικής παράστασης “Angel Baby”, άφησε από τότε ηχηρή παρουσία στα μουσικά δρώμενα. Σαφώς κι ένα τέτοιο τραγούδι δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο απ’ την πολυτάλαντη Μόνικα, η οποία με τη σειρά της το συμπεριέλαβε στο άλμπουμ της “Ο κήπος είναι ανθηρός” και το εκτέλεσε με τον μοναδικό τρόπο που μας συνηθίζει πάντα όλα αυτά τα χρόνια με τη μουσική της υπόσταση.

Η εκτέλεση όμως του τραγουδιού απ’ τον Ορέστη Χαλκιά στο Maestro, με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Κέρκυρας, ξεπέρασε κάθε προσδοκία των θεατών μα κι ακροατών εκείνη τη στιγμή, ακόμη κι αν το τραγούδι μάς ηχούσε οικείο απ’ τις προηγούμενες εκτελέσεις. Το έκανε καινούριο, του έδωσε άλλο χρώμα, μετέδωσε υπερηχητικά τον πόνο, τον καημό αλλά και την ελπίδα.

Ο κάθε στίχος που έβγαινε απ’ το στόμα του ήταν λες κι ήταν η επιμήκυνση της ανάσας του. Το βλέμμα του, οριακά μετέωρο στο πουθενά. Το άφημά του στη μελωδία, διάπλετο, παρέα με την τέλεια υποφωτισμένη ατμόσφαιρα της αίθουσας. Οι ανταλλαγές των ματιών ανάμεσα στους πρωταγωνιστές που εκδήλωναν απορία, έρωτα, συμπόνια, κατανόηση κι αγάπη, αύξησαν την αγωνία μας, ακόμη και μέσα στις νότες.

Ένα απ’ τα βασικά συναισθήματα που μας μετέφερε κατά την εκτέλεσή του, ήταν η συνειδητή ταπείνωση. Ταπείνωση για τον ίδιο που το τραγουδά κι αναγκάζεται να βιώνει έναν ανολοκλήρωτο έρωτα. Ταπείνωση για την Κλέλια, που με τη συμμετοχή της στο πιάνο, κοιτάζει, δοσμένη ολοκληρωτικά, τον σκεπτόμενο Ορέστη. Ταπείνωση για τη Μαρία που εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κοινή θέα συνοδεία της κακοποίησής της που φαίνεται κυρίως στα μάτια της κι όχι τόσο στις πληγές της. Και φυσικά ταπείνωση του Σπύρου, που μπορεί να μπαίνει τελευταίος στην αίθουσα, αλλά δεν αντέχει και τον εαυτό του που αρνήθηκε τον έρωτά του στον Αντώνη.

Παράλληλα, ακούγοντας το “Το Τυχερό μου Αστέρι”, διακρίνουμε και την ελπίδα στους ίδιους που βιώνουν την ταπείνωση. Τον Αντώνη που δίνει όλη του την ψυχή για να βγάλει από μέσα του όλο εκείνο το καταπιεσμένο συναίσθημα και που ο ήχος της φωνής τους φανερώνει την ελπίδα. Για την Κλέλια και τον Ορέστη που συνειδητοποιούν την αλήθεια που τους δένει, όσο ριζοσπαστική κι αν είναι για όλους, με περισσή τελικά αδιαφορία γιατί θα τα καταφέρουν. Για τη Μαρία, που παράλληλα με τον πόνο και την ντροπή, διαφαίνεται στο βλέμμα της το οριστικό κι αμετάκλητο της απόφασής της ότι αυτή ήταν και η τελευταία φορά. Μα και φυσικά για τον Σπύρο, για τον οποίο κι αφιερώνει ουσιαστικά ο Αντώνης το αγγελικό τραγούδισμα, που ενώ φαινομενικά έχει πάρει τις αποφάσεις που ορίζει το κατεστημένο, αφήνει την ελπίδα να φανεί στα βουρκωμένα μάτια του.

Οι λέξεις που μας καρφώνονται στ’ αυτιά αποτελούνται από τρία έως δέκα γράμματα αλλά είναι εκκωφαντικές. «Εσύ». Αόριστη προσφώνηση αλλά και τόσο συγκεκριμένη. Εκφράζει τους πάντες στην αίθουσα. Όλοι σκέφτονται έναν «εσύ» κι όλοι σιγοτραγουδούν τον στίχο. «Δικά σου.» Η κτητική του απόλυτου έρωτα. Η ολοκληρωτική παράδοση. Η άνευ όρων έκθεση εαυτού. «Για σένα.» Κι αν έχουμε κάνει «για σένα» πράγματα που ούτε καν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Η δύναμη της στιγμής μετατρέπεται σ ‘ερωτικό καθεστώς. Δε γίνεται να μην αναφερθεί το πόσο διαπεραστική είναι η ατμόσφαιρα της ερωτικής συνωμοσίας που προκύπτει μέσα απ’ αυτό το τραγούδι και την σκηνή μ’ όλους τους συντελεστές που παίρνουν μέρος. Ο καθένας είναι σαν να προστατεύει τον άλλον με τα μάτια. Υπάρχει ένα μυστικό στην κάθε παρουσία που όμως είναι τόσο όμορφα μοιρασμένο μεταξύ τους, που γεννά πολλαπλασιασμένη αγάπη κι αποδοχή. Είναι ανίκητοι. Παρακολουθούμε γινόμενοι συνένοχοι και κορυφώνεται το αίσθημα της ενσυναίσθησης, σαν να είμαστε σε ομαδική ψυχοθεραπεία.

Η μουσική μας δίνει φωνή. Η μουσική μας δίνει βήμα. Η μουσική μας δίνει ελευθερία. Η μουσική μας σηκώνει την τρίχα. Η μουσική μας κάνει θαρραλέους. Η μουσική μας χτίζει αυτοπεποίθηση. Η μουσική μας πονάει αλλά με ευαισθησία. Η μουσική είναι πάντα εκεί για τα δύσκολα. Η μουσική είναι θαύμα. Σαν τον έρωτα. Κατεστραμμένο ή μη. Αμοιβαίο ή μονόπλευρο.

Απ’ την προηγούμενη Πέμπτη το “Τυχερό μου αστέρι” έχει αφιερωθεί σε χιλιάδες ταίρια. Είμαι σίγουρη ότι έχει σιγοτραγουδηθεί μέχρι και σε νανουρίσματα. Μ’ έναν τέτοιο στίχο, με μια τέτοια μελωδία και με μια τέτοια ενορχήστρωση, πας παντού και κάνεις μπαμ. Μέχρι κι η Φιλαρμονική, θα έψαχνε τρόπο να προβάρει ξανά και ξανά όλη τη σκηνή προκειμένου να βιώνει ξανά και ξανά όλη αυτήν τη μοναδική συνεργασία τέχνης κι αφοσίωσης. Τυχερός ο συνθέτης-στιχουργός που το δημιούργημά του τραγουδήθηκε από τόσο εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Τυχερός ο δημιουργός του Μαέστρο που έχει τόσο ευφάνταστους και ψαγμένους συνεργάτες για ένα τέτοιο μουσικό ντύσιμο. Τυχερός ο Ορέστης Χαλκιάς που του δόθηκε η ευκαιρία να ερμηνεύσει μια τέτοια δημιουργία. Τυχερή η φιλαρμονική που συνόδευσε όλη αυτή τη μαγεία. Τυχεροί οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν κάτι τόσο σπάνιο. Τυχεροί όμως κι όλοι εμείς που γεύτηκε η ψυχή μας μια τέτοια χημική ένωση. Σαν την πρώτη βροχή του χειμώνα.