Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας αλλά πάντα αφήνουν κάτι να θυμάσαι απ’ αυτούς. Είναι όμως και μερικοί που φεύγουν διαφορετικά, αυτοί που δεν μπορούν παρά να το βάλουν στα πόδια τρεπόμενοι σε φυγή. Οι άλλοι όμως, αυτοί που ανήκουν σε μια σπάνια πάστα ανθρώπων, οι ξεχωριστοί, οι εκλεκτοί, μένουν και κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο ουσιαστική. Ωστόσο, ποιοι στα αλήθεια μας επηρεάζουν περισσότερο;
Κάθε φορά που εισβάλει κάποιος στη ζωή μας -είτε του επιτρέπουμε εμείς να μπει είτε μπαίνει από μόνος του- μας αφήνει κάτι, μεγάλο, μικρό δεν έχει σημασία. Μας αφήνει εμπειρίες, μας αφήνει όνειρα, ίσως μισοτελειωμένα, μια αίσθηση, μια ενέργεια, κάπως μας αλλάζει. Ίσως αυτό είναι και που καθορίζει τη σημαντικότητά του, το πόσο έντονα δηλαδή είναι εκείνα που δημιουργεί στο πέρασμά του. Πόσα πράγματα έχεις μάθει απ’ αυτόν τον άνθρωπο από τότε που είπατε το πρώτο γεια μέχρι τη στιγμή του αντίο. Αν φυσικά υπήρξε αυτή η στιγμή.
Αυτοί που έρχονται μπορεί να κουβαλούν την ταμπέλα του άγνωστου, ωστόσο είναι απαραίτητοι αφού φέρνουν μαζί τους έναν αέρα ανανέωσης και καινούργιας γνώσης. Μαθαίνεις πράγματα τα οποία δεν είχες ξανακούσει στη ζωή σου. Κάνεις συζητήσεις για πολιτική, για μαγειρική, για τον θεό, ακόμη και για το αν προτιμάς τους σκύλους ή τις γάτες. Στην αρχή όλα κυλάνε γρήγορα κι οι πληροφορίες έρχονται απανωτές. Ωστόσο, αυτός ο καινούργιος επισκέπτης δεν μπορεί να σ’ αναγκάσει ν’ αλλάξεις ο ίδιος. Ο χαρακτήρας σου, τα θέλω σου, οι ανάγκες σου έχουν ήδη διαμορφωθεί καιρό τώρα. Το μόνο που έχει έρθει να σου μάθει είναι πώς αλλάζεις μαζί με κάποιον άλλον, σιγά-σιγά πλάθοντας σε σημεία διαφορετικά τον εαυτό σου. Ο καινούργιος επισκέπτης που σου χτύπησε την πόρτα κι εσύ υποδέχθηκες με όρεξη, είναι εκεί για να δει, μαζί με σένα, πώς ενώνονται οι ήδη χτισμένες προσωπικότητές σας, σε μια σύμπραξη που μοιάζει με χημική αντίδραση. Το αν το αποτέλεσμα αυτής θα γεννήσει ένα νέο συστατικό, δεν είναι σίγουρο.
Αυτοί που φεύγουν τώρα. Αχ αυτοί που φεύγουν. Χάνονται σαν πυροτεχνήματα. Κι ας ήταν πολλά υποσχόμενοι. Εκεί είναι που την πατάς άλλωστε. Δένεσαι μαζί τους, τους ανοίγεις την ψυχή σου. Ξέρουν μέχρι και τον τρόπο που κοιμάσαι. Και ξαφνικά μια ωραία πρωία, εξαφανίζονται. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να άνοιξε η γη και τους κατάπιε. Ναι λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να σ’ επηρεάσουν σε πάρα πολλά με την απουσία τους. Στον τρόπο που από εδώ και πέρα θ’ αντιμετωπίζεις τους άλλους ανθρώπους, στο να μάθεις να λες όχι, στο να προσέχεις πού δίνεσαι. Κι από εκεί που ήσουν ο πιο δοτικός άνθρωπος, ο πιο εξωστρεφής, ο πιο αφελής ίσως, αρχίζεις να μετράς και να ξανά μετράς συμπεριφορές και προθέσεις. Αλλάζει όλη η κοσμοθεωρία σου, η προσωπικότητά σου, ο ψυχικός σου κόσμος. Και ναι, αυτοί που επηρεάζουν περισσότερο τη ζωή μας είναι αυτοί που φεύγουν απ’ αυτή. Αυτοί που τα κάνουν όλα λίμπα κι εξαφανίζονται.
Σαφώς εκείνος που έρχεται κι εκείνος που τελικά φεύγει, έχουν από κοινού και χωριστά τη σημασία τους, αλλά μπορούν και να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο. Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως θα επηρεαστείς απ’ αυτά τα πήγαινε έλα. Μέχρι που κάποιος θα έρθει και θα μείνει για να αλλάζετε μαζί μεγαλώνοντας. Μέχρι τότε, η πόρτα θ’ ανοιγοκλείνει, οπότε να ντύνεσαι καλά.
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
