Είναι κάτι σαν κοινό μυστικό, σαν άγραφος νόμος ηθικής, πως είσαι υποχρεωμένος, όταν κάνεις πράγματα καθαρά για τον εαυτό σου, να αισθάνεσαι τύψεις. Τον λόγο, ένας Θεός τον ξέρει κα μυαλά, ποιος έχει υπομονή να μας αλλάξει. Κάτι πάει λάθος και το χειρότερο από όλα, το πιο καταστροφικό για την ψυχολογία μας είναι πως ενώ το ξέρουμε και το αναγνωρίζουμε, δεν μπαίνουμε στον κόπο ν΄αναρωτηθούμε αν αξίζει τον κόπο αυτήν την ενοχή να συνεχίζουμε να την κουβαλάμε. Κάτι μέσα μας, μάς βαραίνει και δε μας αφήνει ν’ απολαύσουμε τη στιγμή, λες κι αν φροντίζεις εσένα κι όχι κάποιον άλλον, γίνεσαι αυτομάτως ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο.
Άλλοι θα νιώσουν τύψεις για τα λεφτά που θα δώσουν, άλλοι που άφησαν για μια ώρα έστω τα παιδιά τους με παππού και γιαγιά, άλλοι που πήγαν μια ώρα τις υποχρεώσεις τους πίσω για να κοιτάξουν το ταβάνι τους, ή που πήραν ντελίβερι αντί να μαγειρέψουν για το ταίρι τους. Όσο χρήμα και χρόνο, δώσεις για σένα, με το που έρθουν αυτές οι μαύρες σαν κατάρα σκέψεις, εξαφανίζεται το κάθε τι καλό που έκανες για σένα. Οπότε ακόμα και να καλομάθεις λιγάκι τον εαυτό σου, αν σε χτυπάς μετά γι’ αυτό είναι σαν να μην το έκανες.
Τύψεις που δε θες να βγεις, αλλά θες να κάτσεις σπίτι να ηρεμήσεις, τύψεις που θες να κλάψεις και ν’ απομονωθείς γιατί πολύ απλά νιώθεις πίεση και κούραση, τύψεις που θες να ξοδέψεις κάτι παραπάνω από το πορτοφόλι σου κι ας δουλεύεις σαν το σκυλί όλη μέρα. Τύψεις που κάνεις ένα ακόμη μεταπτυχιακό και τα παιδιά σου δίπλα κλαίνε- με την ελπίδα να καταλάβουν μεγαλώνοντας. Τύψεις που θα φας λίγο παραπάνω, γιατί έτσι ρε φίλε σου ήρθε η όρεξη, που θα βγεις μόν@ χωρίς να ενημερώσεις φίλους ή σχέση γιατί πολύ απλά, θες να βγάλεις έξω τον εαυτό σου και κανέναν άλλον. Γεμίζεις τύψεις, γιατί έχεις μάθει να φροντίζεις και να τρέχεις πρώτα για τους άλλους και μετά για σένα. Κι όταν έρθει η στιγμή που θα βάλεις τον εαυτό σου σε προτεραιότητα, θα κακοφανεί στους άλλους. Θα ζητούν τα ρέστα κι εσύ θα μείνεις να κοιτάς, με το βλέμμα της αγελάδας, να αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος και γιατί είσαι τελικά τόσο εγωιστής άνθρωπος.
Ωστόσο, το μόνο λάθος, είναι ότι από την παιδική σου ηλικία, έμαθες πώς να μην είσαι προτεραιότητα, τι να κάνεις για να έχεις άλλους πάντα ευχαριστημένους -αφού είναι πιο σημαντικό, από τη δική σου ψυχική υγεία και καλοπέραση. «Φυλακές» από την παιδική μας ηλικία, που είτε δημιουργήθηκαν από την οικογένεια είτε από το φιλικό μας περιβάλλον, που μας ήθελε να είμαστε υπό, χωρίς δική μας φωνή κι ενδιαφέροντα. «Φυλακές» που μας ακολουθούν στην ενήλικη ζωή, τις οποίες δεν έχουμε σπάσει και χρειάζεται ενδοσκόπηση, συζήτηση κι αποδέσμευση της ενοχής που κουβαλά ένας χαρακτήρας που με σκυμμένο το κεφάλι δέχεται κάθε τι -αρκετά βαρύ- που μπορεί να του προσάψουν.
Να απελευθερωθείς απ’ όσα σε βαραίνουν και να καταλάβεις ότι το ν’ ασχολείσαι με τον εαυτό σου είναι κάτι παραπάνω από σημαντικό. Με τον εαυτό σου, έχεις σχέση από την ώρα που δημιουργείσαι. Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θα αισθανθείς το πρωί όταν ξυπνήσεις κι ο τελευταίος πριν κοιμηθείς. Αναπνέεις για σένα κι εσύ συντηρείς όλο σου τον οργανισμό. Το να τον βάζεις υπό του καθένα και να μην του δίνεις σημασία, είναι κάτι σαν έγκλημα. Σε αντίθεση με όλα όσα διδάχτηκες κι εξακολουθείς να πιστεύεις. Στην τελική, αν φροντίζαμε όλοι τους εαυτούς μας, δε θα χρειαζόταν τόση ενέργεια για να το κάνουμε για τους άλλους. Σκέψου το κι έτσι.
Συντάκτης: Ηλιάνα Τσακίρη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
