Όλα είναι υπό έλεγχο. Ή μάλλον όλα είναι υπό τον ανθρώπινο έλεγχο. Ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε για να μην αναστατώνουμε την τέλεια προγραμματισμένη ζωή μας. Τοποθετούμε τα πάντα σε κουτάκια και καλούμαστε να βάζουμε τικ. Τα καταφέρνουμε μια χαρά. Άλλωστε μια ζωή χωρίς οργάνωση -πρακτική, συναισθηματική, επαγγελματική- πώς μπορεί να πάει μπροστά; Μια ζωή χωρίς ξεκάθαρες καταστάσεις και πλαίσια είναι μια ζωή αλλόκοτη, μπερδεμένη, αλλοπρόσαλλη. Ή μήπως αν αλλάξουμε την οπτική μας, τότε αλλάζει κι η ζωή;
Άραγε υπάρχει κάτι που να μην καταφέρνουμε -όσο κι αν προσπαθούμε- να το έχουμε υπό έλεγχο; Υπάρχει κάτι ειλικρινά που να μας βγάζει εκτός προγράμματος; Κάτι που να μας αναστατώνει τόσο που να μην μπορούμε να το διαχειριστούμε με τη λογική; Κάτι που να ξεπερνάει κάθε συναισθηματικό όριο; Κάθε πιθανή ηθική και ιδεολογία; Κάτι που μπροστά του να νιώθουμε μικροί; Bρεθήκαμε ποτέ αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό και με την επί χρόνια σταθερά δομημένη μας ρουτίνα; Κοντράραμε ποτέ το εγώ μας με κάτι μεγαλύτερο; Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο; Υπάρχουν καταστάσεις που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε; Καταστάσεις που μάθαμε από μικροί να θεωρούμε λάθος αλλά τελικά επιλέγουμε να ζούμε; Συναισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε τρελοί ή και παρανοϊκοί;
Συνηθίζουμε να αναφερόμαστε σε όλες τις έννοιες της ζωής μας με μια απολυτότητα που μας οργανώνει σε τέτοιο βαθμό που οτιδήποτε έξω από αυτές θεωρείται λάθος και πρέπει να ελέγχεται, να ξεκαθαρίζεται ή να κόβεται. Χωρίζουμε τους ανθρώπους σε αισιόδοξους και απαισιόδοξους, σε ώριμους και ανώριμους, σε ηθικούς και ανήθικους, σε ευτυχισμένους και δυστυχισμένους, σε σωστούς και λάθος, σε όμορφους και άσχημους, σε εργασιομανείς και άεργους, σε επιτυχημένους και αποτυχημένους. Στο μυαλό μας υπάρχει ο άνθρωπος που αγαπάει και ο άνθρωπος που μισεί, αυτός που προσπαθεί και αυτός που τα παρατάει, αυτός που είναι εγωιστής και αυτός που δεν είναι, αυτός που είναι οργανωτικός και αυτός που είναι της τελευταίας στιγμής. Αυτός που έχει αυτοσυγκράτηση και αυτοέλεγχο κι απ’ την άλλη ο επιπόλαιος και απερίσκεπτος. Κατατάσσουμε τα πάντα σε κατηγορίες και με αυτόν τον τρόπο πορευόμαστε, κρίνουμε, ελέγχουμε, απωθούμε και λαμβάνουμε αποφάσεις. Είναι σίγουρα ανθρώπινο, αλλά ας προσπαθήσουμε να δώσουμε περισσότερη σημασία σε αυτά που ξεπερνάνε την ανθρώπινη λογική.
Είναι τόσο κουραστικά τα κουτάκια που έχουμε στο μυαλό μας. Αντικρύσατε ποτέ κάποιον άνθρωπο που μέσα στα σκοτάδια του να έχει φως; Κάποιον που να είναι απαισιόδοξα αισιόδοξος; Κάνατε ποτέ βολικά άβολες συζητήσεις; Συναντήσατε κάποιον ρομαντικά κυνικό ή κάποιον προσγειωμένο ονειροπόλο; Κάποιον τακτικό τσαπατσούλη; Κάποιον που να λατρεύει και να επιλέγει τη μοναξιά του, μα τα βράδια να θέλει να κοιμάται αγκαλιά με τον άνθρωπό του; Άραγε σταθήκατε μπροστά από ζευγάρια χωρισμένα μα ακόμα ερωτευμένα ή μπροστά από ζευγάρια παντρεμένα μα δυστυχισμένα; Μιλήσατε με κενό συναισθηματικά άνθρωπο για έρωτα; Ξαπλώσατε ποτέ στο κρεβάτι κλαίγοντας αλλά ευτυχισμένοι; Θεωρήσατε ποτέ κάποιον τόσο τρελό όσο και λογικό; Είδατε κάποιον εργασιομανή να τεμπελιάζει; Υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που σας μπερδεύουν και σας βγάζουν εκτός ορίων; Καταστάσεις που θα κρίναμε αλλόκοτες και ανθρώπους που θα χαρακτηρίζαμε ασταθείς επειδή ξεφεύγουν από τη σφαίρα του ξεκάθαρου;
Ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο υπάρχει και το γκρι και παρ’ όλο που στα μάτια μας είναι συνυφασμένο με τη μετριότητα εγώ θα το βαφτίσω πιθανή -ή και μόνη- επιλογή. Το άσπρο συνήθως το επιλέγουμε και το μαύρο το απωθούμε. Στο γκρι θα ορίσουμε ό,τι δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να εξηγήσουμε. Στο γκρι θα βρούμε το άσπρο και το μαύρο μαζί. Το γκρι δε θα μας κρατάει στη μετριότητα -όπως πολλοί υποστηρίζουν- αλλά σε συναισθηματική εγρήγορση μπερδεμένων αντιθετικών συναισθημάτων που θα μας υπενθυμίζουν ότι ζούμε πραγματικά. Στο γκρι θα ορίσουμε τις στιγμές που φαίνονταν αλλόκοτες αλλά ήταν οι πιο ξεκάθαρες αρκεί να αλλάζαμε την οπτική μας. Στο γκρι θα βάλουμε τα ανεξήγητα, τα οξύμωρα, τα αδιέξοδα, τα ανάποδα ή όλα μαζί. Μα το πιο σημαντικό είναι πως στο γκρι θα βάλουμε τις καινούργιες επιλογές και τα μονοπάτια που εμείς θα δημιουργήσουμε που δε θα είναι ούτε μαύρα, ούτε άσπρα. Θα είναι μοναδικά και δικά μας.
Σε μια ζωή γεμάτη αντιθέσεις και σε έναν κόσμο που επιζητά τα ξεκάθαρα, εμείς θα σχεδιάζουμε το τέλειο και κάθε ατέλειά μας. Το σπάνιο, με την αγάπη και το μίσος μαζί. Το αμοιβαίο, με τον φόβο και τη θέληση. Την πρόοδο, με δέκα βήματα μπροστά και έντεκα πίσω. Τη χαρά με μια στιγμή γέλιου και δεκάδες κλάματος. Εμείς θα επιλέγουμε και θα φτιάχνουμε την ευτυχία μόνοι μας. Όχι όμως σύμφωνα με τα πρότυπα ενός ευτυχισμένου ανθρώπου. Εμείς θα επιλέγουμε το γκρι. Θα είμαστε ευτυχισμένα δυστυχισμένοι ή δυστυχισμένα ευτυχισμένοι και στο δικό μας κόσμο αυτό θα βγάζει νόημα.
Συντάκτης: Έλλη Γιαβάση
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
