Είναι αυτές οι μέρες του έτους που έχουν μια περίεργη τάση και μια αλλόκοτη διάθεση. Είναι οι μέρες που αγαπιόμαστε όλοι με όλους και χαμογελάμε σχεδόν υποχρεωτικά και λιγάκι μελαγχολικά. Χαιρόμαστε που περνάει κι άλλο ο χρόνος και αναρωτιόμαστε προς τα πού βαδίζει το έλκηθρο της ζωής μας. Είναι σωστή η κατεύθυνση, η ροπή μάς ταιριάζει και πόσο είμαστε εμείς μέσα σ’ όλο αυτό που τρέχει; Έχουμε χρόνο να σκεφτούμε ή αναλωνόμαστε στην αγορά δώρων και έχουμε καταβροχθίσει τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες; Δεν είναι όμως καιρός για στενάχωρες σκέψεις και βαθυστόχαστες αλλά για ευγνωμοσύνη, φιλιά, αγκαλιές κι αγάπη. Ωστόσο, πώς να το κάνουμε βρε αδερφέ, το τέλος του χρόνου έχει μια τάση, έναν κοινό μυστικό εθισμό να μας ωθεί στον απολογισμό.
Απολογισμός. Βαριά λέξη που και μόνο στη σκέψη της νιώθεις μια ευθύνη κι όταν μιλάμε για κλείσιμο έτους κι αναφερόμαστε σε ανθρώπινες οντότητες μάλλον μιλάμε για ευθύνη ζωής. Οι μέρες αυτές, οι προτού σβήσει το καντήλι της χρονιάς, έχουν συντροφιά την αναπόληση στιγμών και τη δημιουργία σκέψεων. «Ποιος, τι και γιατί;» ερωτήματα που καθημερινά αποκτάνε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ και αναρωτιόμαστε για 365 ολόκληρες ημέρες. Και η χρονιά, σαν τον τοίχο τον πολυτραγουδισμένο, είχε τη δική της ιστορία και έχει γραφτεί με μπογιά στα εσωτερικά μας.
Ενδότερα και εξώτερα, μας φανερώνονται και μας ζητούν προσοχή, ψυχανάλυση, δέσμευση κι υποσχέσεις. Κάτω από το φως που μας προσφέρουν τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου παίζει στο repeat η ζωή μας κι όσα κάναμε πράξη όλον αυτόν τον χρόνο, αλλά κι όσα δεν κάναμε. Αναλύουμε μόνοι μας τα ψυχολογικά μας και βρίσκουμε συντροφιά στις σκέψεις μας. Δίνουμε μπράβο στους εαυτούς μας για όσα τολμήσαμε, ακόμα κι όταν η ζωή φάνταζε κυλιόμενη σκάλα με ανάποδη κατεύθυνση από αυτή που θέλαμε να πάρουμε. Δεσμευόμαστε απέναντι στις επιθυμίες μας και τους υποσχόμαστε ότι θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.
Κάπως περίεργα πάλι δεσμευόμαστε και νοητά απέναντι σε ανθρώπους, είτε τους αφορούν όλα είτε όχι. Τα άτομα αυτά χαίρονται μαζί μας για το εάν η χρονιά μας είχε θετική έκβαση και λυπούνται για το εάν ο χρόνος που περνά μας έδειξε ένα πιο άσχημο πρόσωπο του. Μ’ αυτόν τον τρόπο δεσμευόμαστε απέναντι και σ’ αυτούς, είτε ότι θα διατηρήσουμε τη χαρά μας είτε ότι θα πολεμήσουμε τη λύπη μας. Δεσμεύσεις παντού ακόμα κι αν είμαστε από αυτούς που τις φοβόμαστε ή από αυτούς που τις επιδιώκουμε. Οι άνθρωποι γύρω μας γιορτάζουν μαζί μας και με ιδιαίτερο τρόπο τα δικά μας γίνονται και δικά τους. Αμφίδρομοι δημιουργοί στιγμών εντάσσονται στη ζωή μας.
Κι ο χρόνος φεύγει κι όσο κι αν του κάνουμε απολογισμό ή αναπόληση οφείλουμε και να τον ευχαριστήσουμε και να τον διασκεδάσουμε! Φοράμε τα γιορτινά μας, το χαμόγελό μας, ευχόμαστε και χαιρόμαστε που είμαστε ακόμα ζωντανοί, όλοι μαζί (όσοι είμαστε), που έχουμε άτομα που μας συνοδεύουν στις τρέλες μας και μας νοιάζονται, που έχουμε όρεξη για ζωή κι αν δεν έχουμε τολμάμε να την ψάξουμε. Είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να την αναζητήσουμε αν θέλουμε να εκτιμάμε το δώρο της ύπαρξης που μας προσφέρεται. Δεσμευόμαστε απέναντι σ’ ανθρώπους και στιγμές κι ελπίζουμε πάντα για το κάτι παραπάνω! Το κάτι παραπάνω που μας κάνει δημιουργικούς και ευτυχισμένους. Το 2023 θα είναι η χρονιά μας αν το διεκδικήσουμε κι αν το πιστέψουμε! Καλές γιορτές σε όλους!
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
