Γράφει η Λένα.
Όλα είναι εικόνες με διφορούμενα μηνύματα. Μπαίνεις στο χορό και θα χορέψεις. Σου αρέσει δε σου αρέσει ο ρυθμός. Ξέρεις δεν ξέρεις τα βήματα. Γιορτές σου λέει και θα χαρείς κι εσύ. Κι αν δε θέλεις να χαρείς; Να θελήσεις. Αν σου λείπουν τόσα ώστε να μην επιτρέπουν τη λάμψη των ημερών να σε συναντήσει κι έτσι φεύγοντας μένει πικρή γεύση στο στόμα;
Τελικά το πιο δύσκολο κάτι τέτοιες ημέρες είναι να συναντάς τον άνθρωπο με τον οποίο χώρισαν οι δρόμοι σας. Δεν παίζει ρόλο γιατί χώρισαν. Είναι ακόμη πιο δύσκολο, ιδιαίτερα αν οι συνθήκες ήταν τέτοιες που σας επέτρεψαν να διατηρείτε μια καλή επικοινωνία. Μπορεί λόγω παιδιών, μπορεί γιατί ο χωρισμός ήταν μια κοινή απόφαση, μπορεί πολλά. Είναι πολύ δύσκολο να συναντάς σ’ ένα γεύμα -γιορτινό κατά τ’ άλλα- τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκες μια ζωή σχεδόν. Να σκέφτεσαι πόσο ξένοι είστε πια, παρ’ όλο που έχετε επικοινωνία. Παρ’ όλο που συνεχίζετε ν’ αγαπάτε ο ένας τον άλλον από άλλο πόστο πλέον. Διαφορετικά. Να λέτε ευχαριστώ και παρακαλώ όπως θα λέγατε σε οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο. Να εύχεστε χρόνια πολλά όπως εύχεστε στον γείτονα.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα στις ευχές και τα άβολα ίσως στημένα χαμόγελα, να πιάνετε τον εαυτό σας να θυμάται. Να γυρίζει το μυαλό σ’ εκείνες τις άλλες στιγμές, τις πολύ δικές σας. Τις τότε στιγμές. Τότε που ήσασταν μαζί, που ήσασταν αλλιώς. Τότε που γιορτάζατε και πάλι, τότε που δεν είχες σκεφτεί πως θα έφτανε μια ημέρα που θ’ αντικρίζατε ο ένας τον άλλον σαν ξένοι πια. Ποιος να σας το έλεγε; Πού να το φανταζόσασταν;
Δεν ξέρω τελικά τι πονάει περισσότερο κάτι τέτοιες γιορτινές ημέρες. Το μην έχεις κοντά σου αγαπημένα πρόσωπα, ή το να τα έχεις αλλά με μια ρεαλιστική πλέον απόσταση αναμεταξύ σας. Το δεύτερο ξυπνά μνήμες που πονάνε έτσι κι αλλιώς. Αυτό που πονάει πιο πολύ, όμως, είναι η κατάντια κι η φθορά μιας σχέσης που ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές αλλά που δεν τα κατάφερε. Και μένεις τώρα να κοιτάζεις τη μητέρα των παιδιών σου ή τον πατέρα των παιδιών σου ή τον τότε άνθρωπο της ζωής σου, τον τότε μοναδικό και πιο ξεχωριστό απ’ όλους και νιώθεις ένα μούδιασμα. Τι κι αν το φόντο είναι λαμπιόνια και γκλίτερ. Τι κι αν το τραπέζι μοσχοβολάει εδέσματα. Τι κι αν δεν είστε μόνοι αλλά μαζί με οικεία πρόσωπα, θα μοιραστείτε για μια ακόμη φορά μια γιορτινή σκηνή. Κι οτιδήποτε μοιράζεται αγαπιέται. Ανήκει εξίσου σε όσους το μοιράζονται. Πονάει εξίσου κι ας μοιράζεται.
Μπορεί να είναι κι αυτός ένας τρόπος να το ξορκίσεις τελικά. Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για Σουηδικά πρότυπα χωρισμού και διατήρησης σχέσεων. Δε σκέφτηκαν όμως ή δε βίωσαν ίσως τον πόνο που κρύβει μια τέτοια ανωτερότητα. Γιατί απλούστατα δεν μπορείς να χαρείς το ίδιο με τότε που ήσασταν αλλιώς. Κι ας φροντίζετε να έχετε καλές σχέσεις. Δε σφίγγουν το ίδιο θερμά τα χέρια. Οι αγκαλιές δεν είναι ίδιες. Δεν πρόκειται για νοσταλγία κι επιθυμία για επανένωση. Είναι πολύ απλά μια μικρή δόση πένθους που τη βιώνετε κάθε φορά που συναντάτε ο ένας τον άλλον λόγω γιορτινών περιστάσεων. Και ναι, πονάει πολύ. Κι ας έχετε προχωρήσει στη ζωή σας, ας έχετε κάνει βήματα προς άλλες κατευθύνσεις. Ήσασταν κάποτε αλλιώς. Και τότε, αν σας ρωτούσαν για σήμερα, θα γελούσατε, θα αγκαλιάζατε ο ένας τον άλλον και θα ορκιζόσασταν πως ποτέ δε θα αφήσετε να συμβεί.
Ένα είναι σίγουρο. Δε μπορείς να είσαι ποτέ βέβαιος για κάτι στη ζωή σου. Κι αυτό που τώρα φαντάζει κατακτημένο και πολύ δικό σου, μπορεί κάποια στιγμή, σε μια γιορτή, να μην είναι πλέον. Να το βιώνεις, αλλά μουδιασμένα. Να χαμογελάς αλλά μέσα σου να θέλεις να κλάψεις. Να σε θλίβει η σκέψη τόσο, ώστε ν’ αναρωτιέσαι αν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να χαρείς.
Μπορεί λοιπόν να μας λείπουν όλα εκείνα τα αγαπημένα μας πρόσωπα που είναι μακριά μας. Μας λείπουν όμως το ίδιο κι εκείνα που συνεχίζουν μέσα από άλλους, νέους ρόλους να είναι κοντά μας. Άλλο εορταστικό σκηνικό. Άλλοι κι εκείνοι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
