Αρκετά συχνά πείθουμε τους εαυτούς μας λέγοντας πως οι ανθρώπινες σχέσεις πλέον είναι τόσο εύθραυστες που δεν αντέχουν, όχι μόνο στο χρόνο, αλλά ούτε και στην πιο μικρή ρωγμή. Τελικά είναι κάτι το οποίο όντως συμβαίνει, ή μας καθησυχάζει περισσότερο να ρίχνουμε τη βαρύτητα στην εποχή κι όχι τόσο στους ίδιους μας τους εαυτούς; Άλλωστε, όλα ξεκινάνε από εμάς, κι αν είναι κάτι το οποίο αδυνατούμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτο, τότε ίσως πρέπει ν’ ανακαλύψουμε όλους εκείνους τους λόγους που μπορεί να μας επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό.
1. Οριοθετούμε το συναίσθημα
Δυσκολευόμαστε τόσο ν’ αφεθούμε, όσο και να εκθέσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας προκειμένου να γνωριστούμε με κάποιον σε βάθος, με αποτέλεσμα να δημιουργούμε ένα χρονοδιάγραμμα στο συναίσθημα βάζοντάς του μια οριοθετημένη γραμμή, έτσι ώστε να μην τσαλακωθούμε περισσότερο απ’ όσο επιτρέπουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας και πληγωθούμε.
2. Αν δε βγει το νοίκι πού καιρός για έρωτες;
Μιας και δεν τα βρήκαμε όλα έτοιμα, παλεύουμε και προσπαθούμε για το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσαμε ιδανικά να καταφέρουμε στην ενήλικη ζωή μας. Δουλεύουμε ολημερίς κι ολονυχτίς, αφήνοντας στην άκρη σχέσεις, ρομαντισμούς και συντροφικότητα. Μέχρι που έρχεται η στιγμή κι αντιλαμβανόμαστε πλέον, πως δεν αφήνουμε χώρο γι’ ανθρώπους στη ζωή μας, παρά μόνο για υποχρεώσεις. Κι ίσως να υπάρχουν στιγμές που θέλουμε μια παύση, μια χαλαρότητα στη ζωή μας για να βρεθί ο χρόνος για λίγο ρομαντισμό, μα είναι λες και κάποιος μας έκλεψε αυτό το δικαίωμα από την κούνια.
3. Υπεκφυγή της μονιμότητας
Δεν μπορούμε να μείνουμε σ’ ένα μέρος για πολύ, καθώς μας τρομάζει κάθε τι μόνιμο, πιστεύοντας πως δεν είμαστε προορισμένοι για να κάνουμε σχέσεις, πάρα μόνο για να ζούμε τη στιγμή για όσο εμείς αποφασίσουμε, παραμερίζοντας πολλές φορές τα «θέλω» της άλλης πλευράς, αλλά και τα συναισθήματα. Αυτός είναι κι ένας από τους κυριότερους λόγους άλλωστε που δεν το προσπαθούμε τόσο κα δεν επενδύουμε σε κάτι, έχοντας μόνιμα τάσεις φυγής στις δεσμεύσεις και στην έννοια του “μοιράζομαι”.
4. Όταν η λογική μπαίνει από την πόρτα
Το συναίσθημα φεύγει από το παράθυρο! Στην προσπάθεια να εκλογικεύσουμε τα πάντα, εστιάζουμε περισσότερο στο πρόβλημα, παρά στη λύση του και σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο κατεδαφίζονται όλα. Γιατί θέλει κόπο και χρόνο, μα πάνω απ’όλα θέλει συναίσθημα δίχως να μετράς τι πρέπει και τι όχι, αν ήσουν εσύ που πήρες την τελευταία φορά τηλέφωνο ή έστειλες μήνυμα και τι θα γίνει τέλοσπάντων που μένετε σε άλλες πόλεις. Αυτά κι αν έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν, μιας κι είναι ανούσιες σκέψεις του μυαλού που περικυκλώνουν την καρδιά κι εν τέλει την πνίγουν.
5. Δεν εκτιμάμε την αξία της σχέσης
Κι όμως, συμβαίνει. Αφήνουμε με μεγάλη ευκολία κάποιον να φύγει έτσι απλά από τη ζωή μας χωρίς κανέναν απολογισμό ή αυτοκριτική, δίχως να εντοπίσουμε το λάθος μας ή τους λόγους που τον έκαναν ν’ απομακρυνθεί από εμάς κι ας γινόμαστε χίλια κομμάτια- καλύτερα να φταίει μόνο ο άλλος. Άλλωστε, έχουμε ορίσει τον βαθμό που θέλουμε να γίνεται αντιληπτό το συναίσθημα κι έτσι δε μάς επιτρέπουμε να φανεί κάτι παραπάνω.
Δε θέλει ο ένας ν’ ακούσει τα θέλω, τα όνειρα, τους στόχους, τις σκέψεις, τις πραγματικές ανάγκες του άλλου. Δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας να δεθούν εν τέλει ολοκληρωτικά και γινόμαστε ρηχοί και δύστροποι. Πού και πού μας πιάνει το παράπονο, μη μείνουμε όντως πιο μόνοι, μα θα περάσει, σκεφτόμαστε και βάζουμε στόχο για την επόμενη προαγωγή, το πιο μεγάλο σπίτι, τη νέα πόλη. Κι έπειτα, τι μένει;
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
