Χθες ξύπνησα περίεργα. Κακή διάθεση, κανένα ίχνος θέλησης για ζωή. Βαρεμάρα, μουντάδα, γκρίνια. Έπιασα να γράψω κάτι μπας και βρω λίγη έμπνευση, μα εκείνο που κατάφερα να γράψω βρήκε τόσο άθλιο που ντράπηκα να το στείλω ακόμη και στην αρχισυνταξία. Θυμήθηκα ότι κάθε φορά που μου έλειπε το γράψιμο της Κεχαγιά και την έπιανα στα παρακάλια να μας γράψει κάτι, πάντοτε έπαιρνα την ίδια απάντηση την οποία ομολογουμένως έχω νιώσει στο πετσί μου τα τελευταία χρόνια. «Αν είσαι σε κάποια σταθερότητα ή αν βιώνεις κάποιο μεγάλο γεγονός, είτε αυτό είναι τραυματικό είτε είναι ένας μεγάλος έρωτας, δεν έχεις τρόπο να αδειάσεις τις σκέψεις σου. Έστω κι αν είναι πολλές.»
Σας έγραφα πως, αυτό τον μήνα όπως και κάθε Γενάρη που το Pillowfights έχει γενέθλια, έπιασα να διαβάζω παλιά κι αγαπημένα άρθρα. Ξεκίνησα με τις πλάτες («Όσοι συνήθισαν να κοιμούνται πλάτη»), «Το απωθημένο φυγείν αδύνατον» (το οποίο και μοιράστηκα με φίλους και πιαστήκαμε να αναλύουμε για ώρες ένα ηλιόλουστο πρωινό Σαββάτου), το «Όλα είναι έρωτας» και κάποια ανώνυμα your stories που είχαν γραφτεί κάποια χρόνια σε πολύ φορτισμένες περιόδους. Διαβάζοντας εμένα και κάποια από τα άρθρα της Κατερίνας που σημάδεψαν τον συναισθηματικό μου κόσμο από τα 22, αν και σε κάποια σημεία κρίντζαρα με το μελό, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι παρ’ όλο που πλέον δε θα εξέφραζα όλα όσα είπα στο παρελθόν με τα ίδια λόγια, με αντιπροσωπεύουν ακόμη, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Διαβάζοντάς μας, ένιωσα λίγο ότι είπα όλα όσα είχα να πω για τον έρωτα και τον τρόπο που μπλεκόμαστε, ότι στέρεψα από λόγια κι ότι, ίσως, αυτός να είναι ο τρόπος που θα μπλέκομαι με τα συναισθήματά μου για πάντα.
Όσο ψαχνόμουν στα τεφτέρια του παρελθόντος, κατέληξα πως όσο και να μεγαλώσουμε, να ωριμάσουμε, να πάθουμε, να μάθουμε, όσες ώρες και να ξοδέψουμε στην ψυχοθεραπεία, μερικές αρχές και συναισθήματα τα κουβαλάμε μέσα μας. Μπορεί μεγαλώνοντας να μάθαμε ν’ αποφεύγουμε τις εξαρτήσεις, να είμαστε ολόληροι μόνοι μας, να συνδεόμαστε με τη ρέγουλα, να κρατάμε μικρό καλάθι, αλλά στην τελική, η αναμπουμπούλα που θα μας προκαλούν συγκεκριμένα συναισθήματα ίσως να είναι πάντα ακριβώς η ίδια, όσες φορές και να τη ζήσουμε, γιατί απλώς, όσο και να προσπαθούμε, δεν μπορούμε να εκλογικεύουμε τα πάντα. Και κάπου εκεί βαρέθηκα ακόμη και τη ροή της σκέψης μου.
Αφήνοντας το άρθρο που έγραφα το οποίο ομολογουμένως μου είχε προκαλέσει οικτρή βαρεμάρα, δεν ήξερα πώς έμελλε να εξελιχτεί η μέρα μου. Σε ένα διάστημα λίγων ωρών, ενεπλάκη σε δύο σχετικά μικρά αυτοκινητιστικά ατυχήματα από τα οποία ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς ιδιαίτερα σοβαρά. Ωστόσο, τα τρακαρίσματα στην πραγματική ζωή δεν καταλήγουν στο να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου και σε αντίθεση μ’ αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, χρειάζεται χρόνος μέχρι να καλέσεις οδική βοήθεια, ασφαλιστικές, αστυνομία, οπότε η μέρα μου τελείωσε πολύ αργά, μετά από αρκετή ψυχική και σωματική ταλαιπωρία, αλλά για κάποιο παράδοξο λόγο, με πάρα πολύ καλή διάθεση.
Όσο ετοίμαζα τη μεταμεσονύχτιά μου ζεστή μπανιέρα, με έπιασα να σκέφτομαι πόσο χαζή ήμουν το πρωί που ξύπνησα όλο γκρίνια για κανέναν ουσιαστικό λόγο και τελικά κατάφερα να διαχειριστώ τόσες αναποδιές που μου έφερε η μέρα και να καταλήξω μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, ευγνώμων που επέζησα με πολύ μικρές γρατσουνιές. Έτσι, μ’ αυτόν τον εντελώς ανήσυχο ειρμό σκέψης, άρχισα να σκέφτομαι για τα εγκεφαλικά τρακαρίσματα, εκείνα που δεν έχουν σωματικούς τραυματίες, εκείνα που πολλοί φοβόμαστε και λιγουρευόμαστε ταυτόχρονα. Εκείνα που όπως έγραφα και στο εντελώς αδιάφορο άρθρο μου χτες, συνήθως ζούμε ξανά και ξανά με τους ίδιους ρυθμούς γιατί τα κουβαλάμε μέσα μας.
Σε μια συζήτηση τις προάλλες με κάποιο φίλο, είπα ότι ο έρωτας είναι το πιο απρόσμενο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί. Όσο συναισθηματικά μη διαθέσιμος και να δηλώνεις, όσες άμυνες και να έχεις σηκώσει, δεν ξέρεις ποτέ από πού μπορεί να σου τη φέρει. Στην πορεία της συζήτησης, μάς σόκαρα και τους δύο λέγοντας ότι άνετα μπορεί να σου ρίξει φλασιά από το πουθενά, έστω κι αν είσαι σε δέσμευση με κάποιο άλλο άτομο, κάτι, ας πούμε, σαν τρακάρισμα.
Και κάπου εκεί, ανακαλύπτεις τη μαγεία και τη δυστυχία- όλα μαζί χέρι χέρι. Αλλά πρόσεξε. Αν το έχεις ξαναβιώσει, θα το βιώσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αν όχι, τότε πραγματικά συγχαρητήρια, για την ολοκαίνουρια μετωπική σου σύγκρουση με τη ζωή. Εύχομαι, αν μπορούσα, να ζητούσα να μην τρακάρει με αμάξι κανείς, ποτέ ξανά. Όμως, εύχομαι σε όλους, να έχουν την τύχη να τρακάρουν έστω και μία φορά, με την όμορφη, την παθιασμένη, την απρόβλεπτη πλευρά της ζωής. Κι ας μην τους καλύπτει καμιά ασφάλεια.
ΥΓ. Για όσους βρίσκουν το κουράγιο για μία ακόμη μετωπική σύγκρουση.
Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
