Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από τον έρωτα, όπως δεν υπάρχει και χειρότερη κατάσταση από τον έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Ίσως κάποιες αγάπες να ξεκινούν ευνοϊκά, με δυο ανθρώπους που έχουν αμοιβαία συναισθήματα μεταξύ τους. Υπάρχουν όμως και οι αγάπες που ξεκινούν μονόπλευρα, που ένας από τους δύο αισθάνεται ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει χωρίς την παρουσία του άλλου, ενώ ο δεύτερος δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμος κι ανοιχτός να δοθεί και να αγαπήσει.
Θα ήταν όλα πολύ όμορφα αν ερωτευόμαστε όπως στις ταινίες, που και ακόμα κι αν υπάρχουν αντιξοότητες και εμπόδια ξεπερνιούνται και εντέλει οι άνθρωποι καταλήγουν μαζί. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στην πραγματική ζωή πολλοί έρωτες δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και η ζωή τους βρίσκει χώρια.
Εκείνη τη στιγμή που αντικρίζεις τον άλλο είτε για πρώτη φορά είτε μετά από χρόνια φιλίας, γυρνάει ο διακόπτης, παύεις να τον βλέπεις σαν φίλο αλλά σαν αντικείμενο του πόθου σου, εκείνη τη στιγμή είναι που νιώθεις πως πρέπει να παλέψεις για να κατακτήσεις την καρδιά του. Και ενώ καταλαβαίνεις πως μάλλον μόνο εσύ αισθάνεσαι έτσι, ενώ ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου δεν τρέφει κανένα τέτοιου είδους συναίσθημα για σένα, παρόλα αυτά το υπομένεις σιωπηλά πιστεύοντας μέσα σου πως η κατάσταση κάποια στιγμή θα αλλάξει, πως κατά έναν μαγικό τρόπο θα σε ερωτευτεί.
Κάπως έτσι η λέξη «ανεκπλήρωτος» αντικαθίσταται από τη λέξη «απωθημένο». Προσπαθείς να ξεχάσεις, να πας παρακάτω, να βρεις κάτι καινούριο να αγαπήσεις κι όμως μέσα σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού σου θα υπάρχει πάντα εκεί ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες αλλά δεν έγινε ποτέ δικός σου. Η σκέψη του και μόνο είναι εθιστική, βασανιστική, καίει την καρδιά και το μυαλό σου ξανά και ξανά, κι ενώ πονάει τόσο εσύ επιλέγεις να μη σβήσεις τη φωτιά αλλά να την αφήσεις να σιγοκαίει με την κρυφή ελπίδα πως κάποια στιγμή οι φλόγες της θα φουντώσουν και θα κάψουν τα πάντα στο πέρασμά της. Παύεις να έχεις απέναντί σου έναν απλό άνθρωπο, τον αντικαθιστάς με την εξιδανικευμένη μορφή του, συγχωρείς όλα τα λάθη και τις ατέλειές του, είσαι διατεθειμένος να κάνεις τη μεγαλύτερη θυσία ακόμη κι αν δε στο έχει ζητήσει η δεν πρόκειται ποτέ να στο ζητήσει. Γιατί άλλωστε έτσι είναι τα απωθημένα, δεν έχουν τέλος αν δε βάλουμε εμείς οι ίδιοι το τέλος σ’ αυτά, δεν έχουν σαφή όρια, κανόνες και προβλέψιμη εξέλιξη.
Πόσο μπορούμε να περιμένουμε όμως; Πόσο καιρό μπορεί να μας πάρει για να καταλάβουμε ότι τα συναισθήματα είναι μονόπλευρα; Δεν αναρωτιόμαστε τι έχουμε χάσει στην πορεία περιμένοντας να αλλάξει κάτι, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά. Όταν θα κοιτάξουμε πίσω και θα δούμε τις στιγμές που χάσαμε ή τους ανθρώπους που αφήσαμε και πέρασαν από δίπλα μας περιμένοντας κάτι που δε θα συνέβαινε ποτέ. Ξέραμε ότι δε θα συνέβαινε ποτέ γιατί είχαμε τα σημάδια, αλλά λόγω της έμφυτης αισιοδοξίας μας δε θέλαμε να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση και προσπαθούσαμε να αναλύσουμε συμπεριφορές, στιχομυθίες και γεγονότα μήπως πίσω απ’ όλα αυτά βρούμε κρυμμένο κάτι που θα μας δώσει για λίγο έστω μια ελπίδα, μια σπίθα για να αναζωπυρώσει τη φωτιά μέσα μας.
Έτσι καταλήγουμε στο γεγονός ότι όσο βασανιστικός είναι ένας τέτοιος έρωτας, τόσο συγκλονιστικός μπορεί να είναι. Ίσως πιο δυνατός από οποιαδήποτε άλλη μορφή του. Κοιμάσαι και ξυπνάς με αυτόν στο μυαλό σου, σχεδιάζεις τη μέρα σου, τις δραστηριότητές σου, το πώς ντύνεσαι, το πώς μιλάς ή συμπεριφέρεσαι. Αλλάζεις τρόπο σκέψης, προσπαθώντας να προσεγγίσεις κάτι διαφορετικό, χωρίς να μπορείς να καταλάβεις πόσο λάθος είναι για σένα. Το θέμα είναι ποσό εύκολο είναι να ξεκολλήσεις, να πας παρακάτω και να αφήσεις πίσω σου αυτό το υπέροχο, κατ’ τα άλλα, συναίσθημα που σε πλημμυρίζει χαρά και σε γεμίζει. Πόσο εύκολο είναι όμως αυτό;
Οι περισσότεροι θα παραδεχτούν ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Τι θα γίνει όταν κατά τύχη ξανά πέσεις πάνω στο αντικείμενο του πόθου σου όταν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι το έχεις αφήσει πίσω σου και πας για καινούριες περιπέτειες; Θα σου πω τι θα γίνει, αυτό που έχεις θάψει και έχεις φυλακίσει μες στο κλουβί, θα εξαγριωθεί, θα ξεχυθεί μέσα σου και θα σε πλημμυρίσει. Τότε θα καταλάβεις πως τελικά τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν υποκατάστατο αν δεν πάρεις την κανονική, δυνατή δόση.
Η λύση είναι μία και παρά πολύ απλή: Μάζεψε κουράγιο, ανασκουμπώσου και πες αυτό που νιώθεις κι ας μην πάρεις την απάντηση που περιμένεις. Τουλάχιστον δε θα μετανιώνεις που δεν είπες τίποτα, που δεν το παραδέχτηκες δυνατά και δεν το εξέφρασες, που δεν έδωσες την ευκαιρία σε έναν άλλον άνθρωπο να μάθει πως για εσένα αυτός είναι ο κόσμος σου.
Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
