Πολλοί στη ζωή μας· κάποιους, όμως, τους λατρεύουμε. Είτε είναι η φυσική μας οικογένεια είτε όχι, θεωρούμε πως ήρθαν για να μείνουν. Για εκείνους θα κάνουμε τις θυσίες μας, ξέρουμε ότι θέλουν μόνο το καλό μας κι αν έπρεπε, θα βουτούσαμε στο κενό για πάρτη τους με τη σειρά μας. Από εκεί και πέρα, κάποιοι άλλοι έρχονται κάνοντας μια απλή στάση, είτε για να μας δώσουν ένα μάθημα, είτε για να μας βοηθήσουν σε κάτι και να φύγουν. Ενίοτε, καταφέρνουν να πληγώνουν οικτρά, είτε φύγουν, είτε μείνουν, είτε φύγουν κι επιστρέψουν. Εκεί, είναι που αρχίζουν και τα δύσκολα. Διότι αν δεν έχεις το ψυχικό σθένος ή αν δεν αποφασίσεις να είσαι αρκετά πρακτικός έτσι ώστε να μη μείνεις στο πώς σου φέρθηκαν, δεν μπορείς ν’ αγνοήσεις αυτά που σου έχουν πει ή έχουν πράξει. Τα αποθηκεύεις όλα μέσα, σου, σε πνίγουν και σε στεναχωρούν κι εν τέλει σε σαπίζουν.
Είναι πολύ δύσκολο να φερθείς σε κάποιον με ταπείνωση, να δείξεις ωριμότητα και να είσαι υπεράνω όταν έχεις πληγωθεί από τα λόγια του ανεπανόρθωτα. Είναι πολύ δύσκολο να ξε-πληγωθείς από τη στάση κάποιου που υπήρξες ευάλωτος απέναντί του και το εκμεταλλεύθηκε, όχι επειδή αυτά τα λόγια ή οι πράξεις θα σου στοίχιζαν έτσι κι αλλιώς ανεξαρτήτως της πηγής τους, αλλά επειδή ξεκίνησαν από το συγκεκριμένο άτομο και θα ξεχάσεις ποτέ πώς σ’ έκαναν να νιώσεις.
Άλλοτε, πάλι, σε πιάνουν για λίγο οι ψευτοκαλοσύνες σου, δικαιολογείς τη συμπεριφορά που έβαλες γιατί βρίσκεις ένα άλλοθι αρκετά πειστικό. Παρ’ όλο, όμως, που πιάνεις τον εαυτό σου πολλές φορές να βάζει άνω τελεία, παρ’ όλο που υπόσχεσαι πως δε θα ξαναεπιτρέψεις στον εαυτό σου να ζει με την πικρία του παρελθόντος και πιέζεσαι ν’ αναλάβεις την ευθύνη σου για την ψυχολογία σου, κάθε φορά που βρίσκεστε μαζί ή έρχεται με κάποιο τρόπο στο προσκήνιο, θα επιστρέψεις ηττημένος στην προηγούμενή σου κατάσταση. Θα γίνει με διάφορους τρόπους, θα προκαλέσει τη ζήλια σου, θα αναφέρει κάποια απόφαση που πήρες εσύ, θα μπορούσε απλώς να σε προσβάλλει ευθέως, θα σου δώσει την τέλεια αφορμή κάποια συγκυρία για να θυμηθείς πως κάποτε σε πλήγωσε- και μάλλον θα το ξανακάνει. Πιάνεις τον εαυτό σου να προκαταβάλλεσαι σταδιακά για τα πάντα, νομίζεις πως καταλαβαίνεις τις προθέσεις πίσω από τα λεγόμενα των άλλων κι αντιδράς πρώτος, περνώντας στην επίθεση. Έτσι κάνει πάντα, λες, γιατί όχι και τώρα; Πληγώνεις τον εαυτό σου ξανά επειδή σε πλήγωσαν, μαθαίνεις να περιμένεις το χειρότερο, δε σε αφήνεις να χαρείς. Ωστόσο, δεν την τελειώνεις τη σχέση, έστω και μέσα σου, φτιάχνοντας έναν διαρκή κύκλο τιμωρίας.
Όσο πικρά κι αν είναι τα λόγια των άλλων ή όσο φτηνές και προσβλητικές οι υπόνοιες ή όποια συμπεριφορά κι αν έρχεται να συγκλονίσει το δικό μας μοναδικό σύμπαν, λάβε τα ως μαθήματα, αλλά μη βουλιάζεις μέσα στη συνθήκη τους. Πολλές φορές μπορεί να χρειαστεί κάποιες συμπεριφορές να τις ζήσουμε κι 100 φορές μέχρι να διδαχθούμε κάτι, καμιά φορά μία αρκεί. Όποιος κι αν είναι ο αριθμός όμως, δεν είναι αρκετά σημαντικός για να μας πάρει τη χαρά μακριά. Από την στιγμή που ξέρουμε εμείς ποιοι είμαστε, τα «θέλω» μας, τα προτερήματά μας, τις αδυναμίες μας, γιατί να μας ενοχλήσει οτιδήποτε φεύγει από τα χείλη του άλλου, επηρεάζοντάς μας τόσο πολύ; Από εκεί και πέρα, ναι, αν σε νοιάζει, ενδεχομένως και να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, να γίνεις πρώτα ένα με το χώμα. Αυτό να το γνωρίζεις, θα συμβεί. Να ξέρεις όμως και πως μετά, μία είναι η οδός που θα πάρεις κι αυτή βρίσκεται προς την άνοδό σου, αφού πια θα είσαι πιο αποφασιστικός, πιο δυνατός άνθρωπος, πιο τολμηρός, πιο υπεύθυνος. Ξε-πληγώνονται οι άνθρωποι, αρκεί να το επιλέξουν. Δε γίνεται αυτόματα, ούτε γρήγορα πάντα. Αλλά γίνεται.
Συντάκτης: Βασιλική Ασλόγλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
