Το να διαλύεται η καρδιά σου, είναι κάτι που δεν μπορείς να σταματήσεις ή να ελέγξεις, αφού δεν μπορείς δυστυχώς να διακρίνεις από την αρχή ποιος είναι αυτός που θα στην κάνει χίλια κομμάτια. Όμως, ακόμα κι αν μπορούσες να το ξέρεις με κάποιον τρόπο, θα επέλεγες να το αποφύγεις; Κάποιοι ίσως απαντούσαν ναι σ’ αυτήν την ερώτηση, κάποιοι άλλοι όμως θα απαντούσαν όχι. Γιατί τι θα ήμασταν χωρίς αυτά τα heartbreaks στο κάτω-κάτω;
Και υπάρχουν κι άλλα πράγματα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε σε μια τέτοια κατάσταση, όπως το πόσο θα διαρκέσει ο πόνος απ’ αυτόν τον χωρισμό. Και αυτό γιατί εξαρτάται από πολλά πράγματα. Σε ποιον συμβαίνει και πόσο πληγώθηκε; Ήταν σημαντικός ο άνθρωπος που έχασε; Πληγώθηκε μήπως απλά ο εγωισμός του; Ήταν ένας ενθουσιασμός που πέρασε;
Ό,τι και συνέβη, όσες λεπτομέρειες κι αν χρησιμοποιήσει κανείς για να το καταλάβει, δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει ένας τέτοιος πόνος -όχι με ακρίβεια τουλάχιστον. Όμως μπορεί να νιώσει πότε είναι η σωστή στιγμή να απομακρυνθεί απ’ αυτόν και να κάνει ένα βήμα μπροστά.
Ας υποθέσουμε πως έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο δύσκολη κατάσταση. Αυτή που τα συναισθήματα του ατόμου ήταν αληθινά και πληγώθηκε βαθιά. Για να ξεπεράσει κανείς έναν τέτοιο έρωτα, πρέπει να περάσει από πολλά και διαφορετικά στάδια. Το να ξεκινήσει λοιπόν κανείς να κατηγορεί τον εαυτό του ή και τον άλλον, είναι συνήθως το δεύτερο στάδιο, αυτό του θυμού. Το πρώτο στάδιο είναι εκείνο της άρνησης, όπου ο χωρισμένος αρνείται την κατάσταση και πιστεύει ότι όλα θα γίνουν όπως πριν. Βέβαια όσον αφορά στο δεύτερο στάδιο, μετά από τη λήξη μιας σχέσης καλό θα ήταν ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του, ωστόσο αυτό στην αρχή είναι λίγο δύσκολο, καθώς ο πόνος τις περισσότερες φορές είναι πολύ έντονος και αδυνατεί το άτομο να δει καθαρά και να επιβαρύνει τον εαυτό του με ενοχές όσο ακόμη είναι φρέσκια η πληγή.
Στην πορεία, αφού κατανοήσει το γεγονός πως και οι δύο έχουν μια α’ ευθύνη για την παρούσα κατάσταση, προχωράει στο σημείο που αν και πονάει, ξεκινάει να δέχεται πως κάποιος που μπορεί ν’ αγαπάει και να θέλει, έχει την επιλογή να μη νιώθει το ίδιο ή να μη θεωρεί ότι η αγάπη αρκεί για να τον κρατήσει, αυτό είναι το στάδιο της διαπραγμάτευσης. Αυτό είναι μάλλον και το πιο δύσκολο κομμάτι, αφού ο εγωισμός συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις είναι τεράστιος και έτσι για να αποδεχτεί κανείς κάτι τέτοιο θα πρέπει να τον κατευνάσει στο έπακρο. Από τη στιγμή όμως που θα έρθει η αποδοχή από τ’ άτομο που βιώνει το heartbreak, τα υπόλοιπα ακολουθούν σιγά-σιγά.
Το ζήτημα είναι, όταν εσύ περνάς τέτοιες καταστάσεις, να κάνεις δουλειά μέσα σου και να καταλάβαίνεις πως όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Και αφού περάσεις απ’ όλα τα στάδια που αναφέρθηκαν κι έπειτα βιώσεις την κατάθλιψη -που μάλλον δε χρειάζεται ν’ εξηγήσουμε- κι έρθει η αποδοχή, θα κατανοήσεις πως τα πράγματα ίσως έτσι πρέπει να γίνουν. Θα νιώσεις πια έτοιμος ν’ απομακρυνθείς απ’ όλα όσα σε κρατάνε κοντά στο άτομο που αγάπησες και θ’ αρχίσεις ξαφνικά να προχωράς μπροστά χωρίς να σε βαραίνει το παρελθόν.
Λένε πως, τα στάδια ενός χωρισμού είναι ίδια με αυτά του πένθους, αφού κάτι πεθαίνει και στις δυο περιπτώσεις. Η διαφορά είναι πως στη μια περίπτωση, η απώλεια είναι κάπως μεταφορική και στην άλλη κυριολεκτική. Πρώτα νιώθεις την άρνηση, μετά τον θυμό, στη συνέχεια διαπραγματεύεσαι με τον εαυτό σου και με την κατάσταση. Λίγο πριν το τέλος βιώνεις την κατάθλιψη και τον πόνο και φτάνεις εν τέλει στην αποδοχή.
Έπειτα έχεις μονάχα να φροντίσεις τον εαυτό σου και την ψυχική σου υγεία. Για να μπορέσεις έτσι να βγεις ακόμα πιο ζωντανός απ’ όλο αυτό. Και ναι, δε θα είναι τίποτα πια το ίδιο και δε θα μπορέσει ποτέ να γίνει όπως πριν. Όμως μπορεί να γίνει καλύτερο.
Συντάκτης: Μαρίλια Μυστεγνιώτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
