Είναι στην ανθρώπινη φύση του καθενός απ’ εμάς να θέλει να θυμάται στιγμές, καταστάσεις, πρόσωπα και συναισθήματα από τις σχέσεις που τελείωσαν. Ακόμη κι εκείνοι που διατυμπανίζουν πως έτσι το ήθελαν να γίνει, πως εκείνοι έδωσαν ένα τέλος στη σχέση τους και πως θεωρούν ότι έκαναν το σωστό –ακόμη κι αυτοί– κρατάνε κάτι από όσα έζησαν. Δεν είναι κακό να βγάζει κάποιος τον εγωισμό του μπροστά ως άμυνα, αλλά στην τελική δε σε τιμά να λες πως δεν κράτησες τίποτε από μια σχέση που έληξε- το επέλεξες ή το επέλεξαν για σένα, δεν έχει καμία σημασία.
Τι κρατάμε όταν οι σχέσεις τελειώνουν; Τι απομένει πίσω, αποθηκευμένο επιμελώς ή κι ακατάστατα για να μας θυμίζει όσα εμείς θέλουμε να μας θυμίζει; Όταν οι έρωτες παγώσουν κι οι αγάπες τελειώσουν, όταν οι σχέσεις χαλάνε, τι μένει; Κρατάμε καταρχάς τις καλές στιγμές. Θα πιάσεις το μυαλό να ταξιδεύει αβίαστα σ’ αυτές, πολλές φορές. Να μη σου φανεί παράξενο. Να μη βιαστείς να το ερμηνεύσεις. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει κι είναι επιτακτική ανάγκη να το κάνεις. Είναι -αν θέλεις- κι ένας τρόπος να προχωρήσεις βάζοντας πολλά στη θέση τους. Είναι όμορφο να θυμάσαι χαμόγελα, ερωτευμένα πρόσωπα, κορμιά που αποζητούσαν πάθος, ποτά, ταξίδια, καλές και γεμάτες στιγμές. Τις κρατάμε αυτές σαν φυλαχτά. Πολύτιμα αντικείμενα αδιαμφισβήτητης αξίας. Κι άσε κανένα χαμόγελο να σκάει κάθε φορά που ανακαλείς στη μνήμη σου τις καλές σας στιγμές. Δε θα προδώσεις κανένα δειλό εγωισμό σου.
Κρατάμε σίγουρα τα λάθη που έγιναν. Κομματάκι επίπονη αυτή η διαδικασία κι είναι αρκετοί εκείνοι που θα επιλέξουν να μην κρατήσουν τίποτε δυσάρεστο. Τίποτε που θα τους προκαλέσει πόνο ή που θα σκαλίσει και πάλι κάποιες πληγές. Πληγές που παίζει να μην έχουν προλάβει να κλείσουν κιόλας. Ωστόσο, εξαιρετικά χρήσιμο να θυμάσαι τα λάθη, αφού δεν είναι και τόσο έξυπνο για την εξέλιξή μας να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας με ουτοπίες του τύπου, «εγώ από τη δική μου πλευρά τα έκανα όλα σωστά». Ένας χωρισμός, εξάλλου, είναι η απόρροια λαθών από κάθε πλευρά. Άλλος σφάλλει πολύ, άλλος λιγότερο. Κανείς όμως αλάνθαστος.
Κρατάμε τα λόγια και τις λέξεις που ανταλλάξαμε, όχι απαραίτητα σε διαφωνίες αλλά, σε στιγμές αγάπης. Ένα υποκοριστικό ή ένα παρατσούκλι που σου είχε χαρίσει. Μια λέξη που ήταν ολόδική σας. Εκφράσεις αγάπης και φράσεις σήμα κατατεθέν σας. Τα κρατάμε αυτά γιατί μας τα χάρισαν σε κάποια φάση της ζωής μας. Κι είναι δικά μας, ας ειπωθούν και πάλι σε κάποιο άλλο πρόσωπο ίσως. Είναι δικά μας όπως και να έχει.
Κρατάμε στο μυαλό μας τα βλέμματα που ανταλλάξαμε κυρίως σε έντονες στιγμές όπως μια διαφωνία ή μια κατάσταση που προκάλεσε πόνο. Είναι πολλοί εκείνοι που λένε πως θυμούνται στους συντρόφους τους το πώς έκλαιγαν ή πώς έβγαζαν τον πόνο τους προς τα έξω. Είναι όπως και να το κάνεις συνταρακτικό να θυμάσαι με ποιον τρόπο εκφράζει τον πόνο, την απόγνωση και τη θλίψη ο άνθρωπος που είχες πλάι σου. Σε τσακίζει κι ας μην είστε ακόμη μαζί. Σε βάζει σε μια θέση να νιώθεις ευάλωτος. Να θέλεις να κάνεις κάτι γι’ αυτό κι ας μην έχεις πια κανένα δικαίωμα να το σκέφτεσαι, πόσω μάλλον να το πράξεις.
Κρατάμε τις πληγές. Δεν τις κρατάμε ανοιχτές, αλλά ψηλαφίζουμε την ουλή πού και πού. Έτσι, για να μας θυμίζουν τι προκάλεσε αυτό που μας πόνεσε. Δεν είναι σαδομαζοχιστική τάση, αλλά ένστικτο επιβίωσης. Πώς θα πας παρακάτω; Πώς θα σταθείς στα πόδια σου; Πώς θα επενδύσεις στον εαυτό σου πρωτίστως κι έπειτα –ίσως κι αν- σε κάποια άλλη σχέση; Πρόσεξε όμως: Κρατάμε και τις πληγές που μας προκάλεσαν αλλά κι εκείνες που εμείς προκαλέσαμε. Κι ας μη μας βολεύει η θέση του κακού.
Οι σχέσεις είναι σαν μικρά αγαλματίδια που φτιάχνονται από πηλό και σχηματίζουν δυο σώματα. Όταν χαλάνε, κρατάμε τα κομμάτια του πηλού και βρέχοντάς τον λίγο-λίγο, τον γυρνάμε στην αρχική του μορφή. Πες το νοσταλγία, ονόμασέ εξορκισμό, κάνε ό,τι σε βολεύει. Όμως κράτα το υλικό για να τιμάς τις δικές σου επιλογές ζωής.
Αφιερωμένο σ’ αυτά που κάποτε κρατούσαμε αλλιώς και τώρα κρατάμε απλώς.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
