Το μεγαλύτερο στοίχημά σου είναι να καταφέρεις κάποια στιγμή στη ζωή σου να αναγνωρίσεις και να στηρίξεις το ότι αγάπησες. Αγάπησέ με, ρε, τολμάς; Άσε τα τσιτάτα της τραυματισμένης ψυχής που φοβάται ν’ αφεθεί και δεν μπορεί να δώσει γιατί δεν πήρε κι άλλα τέτοια φροϊδικά. Δεν πιάνουν σε μένα. Δεν πιάνουν γιατί πρώτη εγώ τα πέρασα, τα ξεπέρασα, τα αντιμετώπισα και τα τοποθέτησα εκεί όπου ανήκουν. Στα αζήτητα δημιουργήματα των ανασφαλειών μας. Άσε και τ’ άλλα τσιτάτα της στερεοτυπικής ωριμότητας, ούτε αυτά πιάνουν σε μένα. Τη στιγμή εκείνη που θα επιχειρήσεις να χωρέσεις τα συναισθήματα μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της τετράγωνης λογικής αυτού του κόσμου, την ίδια αυτή στιγμή, θα έχεις χάσει την ουσία της ύπαρξής σου. Δεν είναι αυτά για μένα, λοιπόν. Εγώ τα έχω καλά με το μέσα μου. Εγώ τα έχω καλά με όσα νιώθω.
Κι αν με βάση αυτό, το μάλλον τόσο παράξενο χαρακτηριστικό μου, σου βγαίνει να με ονομάσεις αβίαστα ανώριμη ή ό,τι άλλο βολεύει την ατολμία σου, δε θα σου πάω κόντρα. Έτσι κι αλλιώς παύεις να μ’ ενδιαφέρεις σε κάθε επίπεδο αυτομάτως από την πρώτη στιγμή που θα ερμηνεύσεις μ’ αυτόν τον τρόπο το πώς έχω μάθει να νιώθω και να ζω. Ένα πράγμα αναλογίσου αν θέλεις, όμως, μάτια μου πριν σε αφήσω απόψε κι ύστερα δεν τα ξαναλέμε. Ποιος είναι άραγε πιο ανώριμος; Εκείνος που παραδέχεται το συναίσθημα και για χάρη του παλεύει να εξελιχθεί ή εκείνος που το απορρίπτει επειδή του έμαθαν ότι σε καθιστά αδύναμο το να νιώθεις; Ποιος είναι άραγε πιο ανώριμος; Εκείνος που έχει νιώσει την αγάπη αλλά δεν ξέρει τι να την κάνει και δεν μπορεί να την αντέξει ακόμη και μετά το τέλος του έρωτα ή όποιος βρίσκει τρόπο να την τιμά ακόμη και μετά το όποιο τέλος -εντός ή εκτός εισαγωγικών;
Συγγνώμη μα δεν έχω μάθει να κρύβομαι. Συγγνώμη μα δεν έχω μάθει να εθελοτυφλώ απέναντι σε όσα αισθάνομαι. Συγγνώμη μα ευθυνόφοβη απέναντι στα συναισθήματα δεν υπήρξα ποτέ. Πονάω που εσύ τελικά δε διέψευσες τα μέχρι τώρα βιώματά μου, δεν το αρνούμαι. Όμως, να το πω και ωμά, τι είχα τι έχασα. Αυτό είναι ο κόσμος. Αυτό ήταν πάντα προφανώς. Αν η μπίλια για κάποιους ανθρώπους εκεί έξω έκατσε τελικά στο σχεδόν απίθανο, από εμένα αυτοί θεωρούνται ευλογημένοι. Και πια τολμώ να πω ότι χαίρομαι για εκείνους χωρίς να τους ζηλεύω. Απλώς πίστευα, πιστεύω και πάντα θα πιστεύω ότι και σε μένα, και σε σένα, και στον κάθε άνθρωπο εκεί έξω αξίζει μια εξαίρεση. Από αυτές που αν δε μας κυρίευε ο φόβος θα ήταν τελικά ο κανόνας. Αν εγώ δεν καταφέρω να τη ζήσω παρ’ όλα αυτά, ποτέ δε θα το βάλω κάτω.
Βλέπεις έχω μάθει πλέον πώς ν’ αγαπάω εμένα. Αυτό κι αν είναι εξαίρεση.
Φωτογραφία από την ταινία “jeux d’enfants”
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
