Πάντα αναρωτιόμουν γιατί οι ταινίες με τις πριγκίπισσες της Disney, ειδικά οι παλαιότερες, μου ήταν τόσο ελκυστικές. Περνώντας τα χρόνια ανακάλυψα πως δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που γοητεύονται από τα παραμύθια με τον πρίγκιπα που είναι αρκετό να κοιτάξει μία φορά την πριγκίπισσα και γίνεται όλος του ο κόσμος. Όσες δυσκολίες και προβλήματα κι αν συναντήσουν, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Αυτοί οι δύο θα είναι μαζί. Πίστευα, λοιπόν, πως το ελκυστικό στην όλη υπόθεση είναι το αίσιο τέλος, κάτι που όλοι -κακά τα ψέματα- αναζητάμε στη ζωή μας. Η ελπίδα, δηλαδή, που πραγματώνεται και ζουν ευτυχισμένοι με τον άνθρωπο που επέλεξαν και τους επέλεξε. Πλέον, όμως, έχω καταλάβει πως οι ταινίες αυτές έχουν και ένα άλλο κρυμμένο μυστικό που νομίζω πως ευθύνεται για τη γοητεία τους -και αυτό δεν είναι παρά το πλαίσιο της ασφάλειας που διαμορφώνουν ο ένας για τον άλλο.
Ασφάλεια, λοιπόν. Πολύτιμη λέξη και καθοριστική για την ποιότητα οποιασδήποτε μορφής σχέσης. Ασφάλεια είναι το συναίσθημα ότι κάποιος είναι δίπλα σου, επειδή έχει επιλέξει συνειδητά να είναι εκεί για όσο διαρκεί η σχέση, για όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες, για όσο αντέχετε κι οι δύο. Δεν έχει σχέση η ασφάλεια τόσο με την έκβαση της σχέσης, αλλά με τη σταθερότητα όσο αυτή διαρκεί. Γι’ αυτό και στα παραμύθια το θέμα δεν είναι αν θα ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα, αλλά ότι ο ένας ήρωας δεν παιδεύει με ανασφαλείς πράξεις τον άλλο όσο το παλεύουν να είναι μαζί.
Αντίθετα, σήμερα θα δούμε πως αρκετές σχέσεις -και πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς- βασανίζονται από το αίσθημα της ανασφάλειας που δημιουργεί ο ένας στον άλλο. Οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από εκείνο το ατέρμονο παιχνίδι με τις πολλές προσωπικότητες και τους δαίμονες, που ο ένας προσπαθεί να αποδείξει πως κάνει θυσίες για να βάλει τον άλλο στη ζωή του και πως παλεύει για να είναι εντάξει, και ο άλλος πρέπει από τη μία να αγωνιά για το τι έχει να αντιμετωπίσει και από την άλλη να το υπομένει αγόγγυστα. Έτσι, δημιουργείται μια σχέση κυνηγητού, που ο ένας πλησιάζει τον άλλο για λίγο και μετά εξαφανίζεται, μέχρι να εμφανιστεί και πάλι. Και φτου κι απ’ την αρχή. Κι είναι πραγματικά τόσο επίπονη η τακτική να σου φανερώνει κάποιος την πόρτα της ζωής του και να σε προσκαλεί να φτάσεις εκεί για να σου πει πως τελικά δεν προτίθεται να σου κάνει χώρο και δεν ξέρει αν είναι έτοιμος να μπεις κι εσύ σ’ αυτή.
Η ανασφάλεια δεν είναι ερωτεύσιμη ούτε κι ερεθιστική, όσο κι αν κάποιοι το πιστεύουν. Είναι μια κατάσταση που ρουφάει όλη την ενέργεια και το πάθος για προσπάθεια, που καταστρέφει τα όποια υγιή συναισθήματα και διαλύει τους ανθρώπους που το βιώνουν. Η ανασφάλεια δεν είναι ερωτεύσιμη. Να το πούμε ξανά και ξανά μέχρι να το εμπεδώσουμε όλοι. Η οπτική του να κάνουμε έναν άνθρωπο να νιώθει πως μια μας έχει και μια μας χάνει μπορεί να φαίνεται ότι δημιουργεί αισθήματα στον άλλο αλλά στο τέλος αφήνει μόνο ένα τεράστιο κενό και θυμό. Έχουμε έναν άνθρωπο να μας ψάχνει, να προσπαθεί να μας έχει, να προσπαθεί να μας κερδίσει κι εμείς τον ταλαιπωρούμε -ή καλύτερα τον βασανίζουμε- μόνο και μόνο για να ταΐσουμε τον εγωισμό μας. Παίζουμε με το μυαλό του, γνωρίζοντας ότι τα κολλήματα του μυαλού είναι αρκετά ισχυρά και μας αρέσει και από πάνω να το κάνουμε -ίσως γιατί νιώθουμε αρκετά ισχυροί. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας που παίζεται πίσω από πλάτες ανθρώπων που αγνοούν τους κανόνες που έχουμε θέσει και έτσι καταφέρνουμε να τους κάνουμε να φύγουν, αφού πρώτα τους έχουμε διαλύσει σώμα και ψυχή.
Κανένας δε θέλει να ερωτευτεί αυτό που τον πονάει. Κανένας δε θέλει να ερωτευτεί την ανασφάλεια που αναπτύσσεται όταν ο άλλος μια έρχεται και μια φεύγει, όταν νιώθει πως η πόρτα απέναντί του δε θα ανοίξει ποτέ ολόκληρη για να μπει, όταν φοβάται πως αυτό που πάει να φτιάξει είναι ένα κάστρο στην άμμο και βιώνει συνεχώς μια αγωνία για το πότε θα διαλυθεί. Από την άλλη, είναι τόσο ερωτεύσιμο και ερεθιστικό να νιώθει κάποιος ότ9ι έχει έναν άνθρωπο που είναι εκεί και τον κοιτάει στα μάτια, δείχνοντάς του ότι μαζί μπορούν να προσπαθήσουν, κι ας μην τα καταφέρουν στο τέλος για δικούς τους λόγους. Αλλά τουλάχιστον προσπάθησαν, δοκίμασαν, χωρίς να εξαντληθούν από μάχες να αποδείξουν ότι μπορούν να κρατήσουν κάποιον.
«Αγάπα τους άλλους, όπως αγαπάς τον εαυτό σου» μου είχαν πει κάποτε, κι αν αυτό είναι δύσκολο, θα πω «σεβάσου τον άλλο, όσο σέβεσαι τον εαυτό σου». Κι αν αυτό παραμένει μια άσκηση για γερούς λύτες, ας ξεκινήσουμε απ’ το να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και ας προσπαθήσουμε μετά να μοιραστούμε το σώμα και την ψυχή μας.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
