Σ' ένα απωθημένο πενθείς όσα θα μπορούσες να 'χεις

Σ’ όλες τις σχέσεις, το τέλος κάποια στιγμή έρχεται. Στις υγιείς σχέσεις λοιπόν, πενθείς τη ρουτίνα που είχατε χτίσει μαζί, τις όμορφες στιγμές σας, αλλά όταν έρθει η στιγμή να ξεπεράσεις εκείνο τον άνθρωπο μένεις σ’ οτιδήποτε γλυκό και θετικό είχατε ζήσει και προχωράς παρακάτω. Αλλά τι συμβαίνει μ’ εκείνα τα καταραμένα απωθημένα; Πώς τα ξεχνάς και πας παρακάτω όταν σε στοιχειώνουν όλα εκείνα τα αν και τα γιατί; Τα ζεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά και σε κατατρώνε πρώτα ψυχικά και ύστερα σωματικά. Πότε στα αλήθεια έρχεται εκείνη η στιγμή που λες τέλος και τα διαγράφεις όλα;

Τα απωθημένα είναι εκείνα που σου προκαλούν τα πιο έντονα συναισθήματα, στην αρχή εκείνο το ασίγαστο πάθος και ύστερα πόνο και θλίψη. Σε ωθούν να καταλάβεις πολύ σκληρά την άλλη πλευρά του έρωτα, εκείνη που δε θα ήθελες να ανακαλύψεις. Και η αλήθεια είναι ότι ξέρεις από την αρχή την κατάληξη, γνωρίζεις πως δε θα είναι καλή. Κρατάς άμυνες με κάθε κόστος και προσπαθεις να ελέγξεις τα πιο έντονα συναισθήματά σου. Και πράγματι, μπορεί να πηγαίνει καλά η προσπάθειά σου αυτή μέχρι ένα σημείο, αλλά τι γίνεται μετά; Ξαφνικά κουράζεσαι και παραδίνεσαι σ’ ένα χάδι ή σε μια αγκαλιά κι αφήνεσαι να γνωρίσεις ξανά πώς είναι ο έρωτας. Και ας ξέρεις ότι αυτός ο έρωτας θα έχει ημερομηνία λήξης.

Κι έπειτα, όταν έρθει το τέλος πονάει λίγο παραπάνω, γιατί από εκείνο το απωθημένο σου εσύ είχες πάρει μια γεύση -τόσο δα μικρή- κι ήξερες πώς είναι. Και είναι κομματάκι μαρτύριο όταν καλείσαι να δεις τ’ απωθημένο σου ενώ δεν είσαι αρκετά κοντά για να το φτάσεις. Ζηλεύεις κάθε ύπαρξη γύρω του και δεν μπορείς να επιβάλεις αυτήν τη φορά στον εαυτό σου να ελέγχει τα δικά του συναισθήματα. Το έχεις εκεί, του μιλάς και κάνει κι εκείνο το ίδιο αλλά όχι με τον τρόπο που θέλεις και αυτό σιγά-σιγά σε τρώει από μέσα προς τ’ έξω. Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι αυτός τι έχει νιώσει για εσένα, γιατί σου μιλάει, γιατί ζηλεύει -γιατί θεωρείς δεδομένο πως ζηλεύει;

Τα απωθημένα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα καλοστημένο παιχνίδι που πρέπει να το ζήσεις μια φορά για να εκτιμήσεις εκείνον που θα έρθει, θα σου δώσει την καρδιά του και δε θα σε κάνει να αμφιβάλλεις έστω και για μία στιγμή για το τι νιώθει. Πράγματι το να αποκοπείς από ένα απωθημένο σου και να το ξεχάσεις είναι δύσκολο, πιο πολύ γιατί σε πονάει που δεν έζησες όλα όσα φαντάστηκες. Πρέπει να μάθεις όμως να ελέγχεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου, αφού αυτό είναι το δυσκολότερο κομμάτι σε μια τέτοια κατάσταση. Πρέπει να δοθείς στον εαυτό σου, να τον αγκαλιάσεις και να προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις να εξελιχθεί, ώστε να πάει παρακάτω.

Άλλωστε δεν είναι ο άλλος άνθρωπος που σε εμποδίζει να προχωρήσεις, αλλά εσύ ο ίδιος. Θέλει χρόνο, πολύ προσπάθεια και τεράστια ψυχικά αποθέματα για να αποκοπείς και να πεις «θα προχωρήσω».

Είναι όμως η φορά που πρέπει να πιστέψεις στη δική σου δύναμη, να σκεφτείς ότι αυτό που σου προσφέρει δε σου αρκεί, μπορείς να έχεις -και αξίζεις- περισσότερα. Nα θυμάσαι ότι όσο δυνατό κι αν είναι κάτι, δεν είναι πάντα το σωστό.