Είναι πολλές οι φορές που μια ταινία μπορεί να μας διδάξει, να μας συγκινήσει, να μας κρατήσει μέχρι το τέλος, να λατρέψουμε ή να μισήσουμε τους χαρακτήρες ή και τα δύο μαζί. Η σειρά ταινιών Harry Potter έκανε όλα τα παραπάνω μαζί. Όμως στην τελευταία ταινία, μάς δίδαξε πώς είναι να αγαπάς δυνατά και για πάντα, με τον Σέβερους Σνέιπ να μας σπάει την καρδούλα αφήνοντας τη φράση “Always” στην αιωνιότητα.

Για να τα πάρουμε από την αρχή και για όσους δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται -οπότε προφανώς ζουν σε άλλο πλανήτη- οι ταινίες, όπως και τα βιβλία Harry Potter, πραγματεύονται τη ζωή ενός νεαρού μάγου, ο οποίος έχει χάσει τους γονείς του από έναν ισχυρότερο και πιο σατανικό μάγο. Αυτός, οι φίλοι του κι ο περίγυρός του -καθηγητές και συμμαθητές- εμπλέκονται σε διάφορες περιπέτειες με απώτερο σκοπό να βρουν τα τρωτά σημεία και να καταστρέψουν για πάντα τον μάγο που απειλεί τον κόσμο τους. Ανάμεσα σε όλους τους χαρακτήρες που περιτριγυρίζουν τον Harry, υπάρχει ένας που μας γίνεται γνωστός από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, (ή τις πρώτες σελίδες του βιβλίου) κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Σέβερους Σνέιπ,  τον επιβλητικό καθηγητή φίλτρων στη σχολή Μαγείας.

Εξ αρχής μας δίνει η πλοκή να καταλάβουμε πως ο Σνέιπ έχει προηγούμενα με τον πατέρα του Χάρι, με τον δεύτερο να βασανίζει τον πρώτο στα φοιτητικά τους χρόνια στο Χόγκουαρτς κι αφήνοντας αιχμές ότι γνώριζε τη μητέρα του σε βαθμό που κανείς δεν είχε καταλάβει. Ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας, μαθαίνουμε πως επρόκειτο για μια αγνή αγάπη που ξεκινάει από τα παιδικά τους χρόνια. Μοιράζονται την ιδιότητά τους ως μάγοι κι ανακαλύπτουν τις ομορφιές της, γινόμενος ο ένας, το safe space του άλλου. Παίζουν μαζί, γελάνε μαζί, ονειρεύονται μαζί. Έχουν μια σχέση από εκείνες που μόνο τα παιδιά μπορούν ν’ αναπτύξουν, όπου δε χωράνε στερεότυπα.

Η Λίλι, ένα παιδί εξωστρεφές και χαρούμενο, ο Σεβερους ένα παιδί εσωστρεφές και φοβισμένο. Όσο παίρνουν τα χρόνια και μεγαλώνουν, όπως και στην πραγματική ζωή, ο Σεβερους, όντας λίγο διαφορετικός, γίνεται στόχος εκφοβισμού, άσχημων συμπεριφορών και τελικά περιθωριοποιείται. Κάπως έτσι γίνεται μοναχικός κι εν τέλει βρίσκεται στην λάθος πλευρά του στρατοπέδου, χάνοντας τη Λίλι που πέφτει στην αγκαλιά του Τζέιμς. 

Όταν έρχεται όμως η στιγμή να προστατεύσει από τις σκοτεινές βουλές του Βόλντεμορτ την αγαπημένη του Λίλι, δε διστάζει να προδώσει τον άνθρωπο που μπορεί να τον καταστρέψει, μόνο και μόνο για να τη σώσει. Κι αφού δεν καταφέρνει να σώσει εκείνη, ορκίζεται να προστατεύει για πάντα το παιδί της, παρ’ όλο που του θυμίζει τον μισητό πατέρα του. Μια πράξη αγάπης τόσο δυνατή, που δεν μπορεί παρά να σε λυγίσει. Μια αγάπη όμως κρυφή, τόσο βαθιά χαραγμένη στην καρδιά του, που την κρατάει ζωντανή σχεδόν τριάντα χρόνια γνωρίζοντας γι’ αυτή μόνο ο ίδιος. Fun fact για την ταινία επίσης, είναι πως η Ρόουλινγκ, συγγραφέας των βιβλίων, είχε εξ αρχής μιλήσει για τον διπλό ρόλο του Σνέιπ στον ίδιο και μόνο, όταν κανένας άλλος στον κόσμο δε γνώριζε πως ο κακός και σκοτεινός μάγος, δεν είναι παρά ένας ερωτευμένος άντρας που θέλει να κρύψει την αποστολή του και να προστατεύσει τον Χάρι. Έτσι, ο ηθοποιός γνώριζε την ταυτότητα του χαρακτήρα κι έχτισε πάνω σε αυτή το στόρι του, όπως ακριβώς βλέπουμε να γίνεται και στις ταινίες!

Ένας έρωτας ανεκπλήρωτος που πονάει όσο τίποτα άλλο, μια αγάπη που δεν μπορεί να έχει σώμα, μια θυσία που μας έκανε να κλάψουμε γοερά, γιατί μέσα σε μια λέξη κλείνει όλη τη σημασία του υπέροχου αυτού συναισθήματος. Κι όλοι νόμιζαν πως την είχε ξεχάσει, πως όλα τα έκανε γιατί είχε περάσει στη σκοτεινή πλευρά, ρωτήθηκε για τον αγάπη του:

«Μετά απ’ όλο αυτόν τον καιρό;»

«Πάντα.» 

Γιατί αυτό είναι ο έρωτας, μια συνεχής πάλη, μια μάχη με τον εαυτό σου και τον κόσμο όλο. Δεν τον ξεχνάς και δεν περνάει. Αυτό το συναίσθημα που κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει και ταυτόχρονα, κανείς δεν το καταλαβαίνει αν δεν το έχει ζήσει. Μια λέξη, αρκετή να κλείσει μέσα όλη την αγάπη, όταν τίποτα παραπάνω δε χρειάζεται για να μας εκσφενδονίσει στον ουρανό ή να μας καθηλώσει στη γη. Σέβερους Σνέιπ, τι μας έκανες να ‘ξερες. Αν αυτό δεν είναι επική αγάπη, τότε τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

 

Πηγή φωτογραφίας

Συντάκτης: Αμάντα Δουλγεράκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου