Οι παγίδες ενός χειριστικού έρωτα για να σε κρατήσει κοντά του

Κι έρχεται εκείνη η ώρα κι η στιγμή, που συναντάς αυτόν τον ένα και μοναδικό σου έρωτα, εκείνον που σε χτυπάει κατακέφαλα και μια αόρατη δύναμη σε κάνει να θες να δεις τι γίνεται στα παρασκήνια των σκέψεών του. Αρχίζεις λοιπόν την καθημερινή επαφή, το φλερτ, το «θέλω όλο και πιο πολύ, όλο και πιο κοντά». Και δένει το γλυκάκι και κάνετε αυτή την περιβόητη και πολυπόθητη σχέση. Κι εκεί, αλλάζει το τροπάρι, αν έχεις να κάνεις με προσκόλληση.

Γιατί όταν περάσει πια το διάστημα του μελιού κι αρχίζεις να θες να λειτουργείς σαν μονάδα, λιγάκι μόνο, ξεκινάνε τα πρώτα δείγματα της παθογένειας αυτού του υπερβολικού “μαζί” που έχτισες, το οποίο έρχεται και σε χτυπάει, τώρα, στο κεφάλι. Ξέρεις πολύ καλά ποια φάση λέω, ή σίγουρα κάτι σου θυμίζει. Είναι τότε που ξεκινάς να θες να έχεις λίγη αυτονομία παραπάνω, να δεις κάνα φίλο που έχεις ξεχάσει τα μούτρα τους (συμβαίνει αυτό, μη φρικάρεις), να έχεις χρόνο με τον εαυτό σου, να κοιτάξεις λίγο κατάματα το ταβάνι, ρε παιδί μου, να δεις την οικογένειά σου, μια σειρά μόνος σου κι όλα αυτά τα κατά τ’ άλλα φυσιολογικά πράγματα.

Για τον γνήσιο, όμως, τον προσκολλημένο, τίποτα απ’ αυτά δεν είναι νορμάλ εφόσον δεν τα κάνεις μαζί του. Πρόσεχε την παγίδα! Στην αρχή θα ξεκινήσει με απλά μουτράκια, που μετά θα γίνουν γλυκά παραπονάκια. Που όσο χαριτωμένα μπορεί να είναι, παραδέξου το, σε πιέζουν. Εσύ κάνεις την προσπάθειά σου να τ’ αποτρέψεις γιατί δε βλέπεις να πράττεις κάτι κακό και νιώθεις κι ενοχές που την οικειότητα και τη σύνδεση που ήθελες, τώρα μοιάζεις σαν να μην την εκτιμάς. Κι όσο εσύ προσπαθείς ν’ ανασυγκροτήσεις λίγο την καθημερινότητά σου κι έξω από τον έρωτα, χωρίς να χαλάσεις την ισορροπία τη χαλασμένη, τόσο τα πράγματα γίνονται και πιο οξέα.

Τα παραπονάκια θα γίνουν ακατάπαυστα μηνύματα, τα γνωστά εκείνα “Έχεις κάτι μαζί μου;”, “Σου έχω κάνει κάτι;”, “Κάτι έχει αλλάξει, δεν είσαι όπως ήσουν”. Σόρι φίλος, δεν έχει αλλάξει τίποτα, απλώς έχουμε κι έναν εαυτό, αν μας το επιτρέπετε, δηλαδή. Τα μηνύματα γίνονται τηλέφωνα κι εκείνα ατελείωτοι καβγάδες, οπότε δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.

Ακόμα όμως κι αν αποφασίσεις να φύγεις, αρχίζουν οι απειλές. Στην αρχή σε ήπιο βαθμό κι όσο περνάει ο καιρός, μεγαλώνουν. Στο σημείο που σου δημιουργείται φόβος κι ο φόβος μετατρέπεται σε απόγνωση, μέχρι που παγώνεις. Οι άνθρωποι, βέβαια, που έχουν αυτήν την τακτική, δεν αντιλαμβάνονται την οριοθέτηση και δε θα μείνουν στις απειλές, γιατί προφανώς δε θα αρκέσουν έτσι ώστε να σε κρατήσουν κοντά τους. Αντίθετα, με λεπτό χειρισμό, θα το γυρίσουν στα παρακάλια. Είναι το ίδιο σημείο που αρχίζεις κι αμφισβητείς τον εαυτό σου για τις πράξεις και τις αποφάσεις σου κι αναρωτιέσαι αν τελικά είσαι τόσο αχάριστος και λάθος που δεν εκτιμάς τον άνθρωπό σου. Είναι κι αυτό παγίδα! Θα δεις, ότι η επόμενη πίστα είναι τα κλάματα, το κρυφό χαρτί, που λέμε. Θα βρει τον τρόπο να παίξεις το παιχνίδι του και να σε τουμπάρει. Το κλάμα, εξάλλου, είναι ο ένας και μοναδικός φίλος του χειριστικού ανθρώπου.

Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι το δεδομένο: κανείς δεν μπορεί να σε κάνει ν’ αμφισβητήσεις τον εαυτό σου και κανένας δεν είναι τόσο ικανός και μεγάλος γι’ αυτό! Πρόσεχε τις παγίδες, γιατί μπορείς!