Τι καλά και ρόδινα που θα ήταν αν όλες οι σχέσεις οδηγούνταν σε αιώνιες αγάπες! Αλλά επειδή είμαστε προσγειωμένοι, το να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε έναν χωρισμό είναι πλέον επιστήμη. Ειδικά τις πρώτες μέρες. Για την ακρίβεια, την πρώτη εβδομάδα: 7 μέρες ή 168 δύσκολες ώρες, για να περάσει το αρχικό σοκ. Τα κακά νέα είναι πως θα έχει συναισθηματικό πόνο, πίκρα, μοναξιά και «λιώσιμο στα πατώματα» για να μην το ονοματίσουμε κατάθλιψη κι επιβαρύνουμε και άλλο την κατάσταση. Τα καλά νέα είναι πως θα βελτιωθεί.
Ξέρουμε πως ό,τι και να γράψουμε δε θα κάνει μαγικά. Πως όσο και να βοηθήσουμε, όλοι θρηνούμε όταν μας συμβαίνει και κλείνουμε μάτια κι αυτιά. Παρ’ όλο που δεν υπάρχει φάρμακο επούλωσης κι όσο δύσκολο κι αν είναι, αν ξεπεράσουμε την πρώτη εβδομάδα που δικαίως χαρακτηρίζεται ως η χειρότερη, υπάρχει ελπίδα. Σκοπός είναι ν’ αντέξουμε και να βγούμε λίγο παραπάνω έτοιμοι απ’ ό,τι φανταζόμασταν τις επόμενες μέρες που θα έρθουν. Μικρός οδηγός επιβίωσης, λοιπόν, σήμερα για τις πρώτες 168 ώρες χωρισμού, για να ξεπεραστεί το αρχικό σοκ.
Δεν παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις
Η συναισθηματική μας φόρτιση και το μυαλό μας παλεύουν χωρίς αντίπαλο. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τ’ αγνοήσουμε. Από το να λέμε λοιπόν πως θα κάνουμε οτιδήποτε μας έρχεται στο μυαλό, π.χ. τατουάζ, αλλαγή δουλειάς, μετακόμιση, τα οποία μπορεί να είναι ευεργετικά, αλλά σε κάποια άλλη πιο συνειδητοποιημένη στιγμή της ζωής μας, καλύτερα να κατεβάσουμε διακόπτες και να μείνουμε στο «τι θα φάω σήμερα».
Δεν εστιάζουμε στην εκδίκηση
Αν γυρίζαμε ταινία την κάθε σκέψη εκδίκησης μετά από έναν χωρισμό, θα είχαμε γράψει τα πιο φρικιαστικά σενάρια. Ο θυμός οδηγεί σε ορέξεις για αντίποινα, αλλά δεν πρέπει να παρασυρθούμε. Φυσικά και με όλα μας τα δίκια, καθώς μπορεί και να το αξίζουν -εντελώς αντικειμενικά μιλώντας πάντα- αλλά πρέπει να σκεφτούμε σε βάθος χρόνου. Η εκδίκηση απαιτεί αναμόχλευση μνημών, εμμονικές σκέψεις, κατάστρωση σχεδίων. Δεν είναι καλύτερο να τα προσπεράσουμε, εστιάζοντας σε κάτι πιο παραγωγικό;
Αφήνουμε στην άκρη την υπερέκθεση
Αρχίζουμε να ποστάρουμε τη θλίψη μας, τα μέρη που συχνάζαμε, τα τραγούδια που ακούγαμε. Κάνουμε story περιμένοντας πως βλέποντάς τα θα τους αλλάξουμε γνώμη. Έχουμε μια υπερπαρουσία στα σόσιαλ, από το στρες της απουσίας τους. Μέχρι που πορωνόμαστε και την αφήνουμε να μας καταπιεί σε μια τεράστια οδύνη. Το πιο λογικό είναι να κάνουμε μια παύση από τα social χωρίς τυμπανοκρουσίες. Όποιος θέλει θα μας ψάξει κι όποιος μας νοιάζεται, θα μας αναζητήσει.
Αποδεχόμαστε την κατάστασή μας
Χωρίσαμε. Δεν υπάρχει άλλη λέξη να το εκφράσουμε. Είμαστε χάλια κι ακόμα περισσότερο, αν δεν το επιλέξαμε οι ίδιοι. Ας μην κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας κάνοντας πως δε μας νοιάζει. Είναι προτιμότερο να το αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε το πόσο άσχημα νιώθουμε, διαφορετικά δε θα το αφήσουμε να ξεσπάσει. Ο χωρισμός είναι θρήνος. Ας το θρηνήσουμε λοιπόν το τέλος της σχέσης μας, ξέροντας πως κάποια μέρα δε θα μας αφορά.
Δε στέλνουμε μηνύματα
Βιβλίο θα γράφαμε από τα μηνύματα που όλοι μας έχουμε στείλει. Μακρόσυρτα, δακρύβρεχτα, υβριστικά, μεθυσμένα. Τα κοιτάμε όμως μετά από καιρό και μπορεί να γελάμε με τον εαυτό μας, ή μπορεί να συνειδητοποιούμε πόσο χαλαρά ξαπλώσαμε στον πάτο. Καλύτερα να μείνουμε έξω απ’ αυτήν την κατάσταση. Στην τελική, όλοι έχουμε φίλους κοντά μας. Ας κάνουμε αυτούς παραλήπτες των μηνυμάτων μας.
Θέτουμε έναν (έστω κι απλό) στόχο
Δε γίνεται να περάσουμε όλη την εβδομάδα μας σε σκέψεις που μας βουλιάζουν. Πρέπει να σκεφτούμε τον εαυτό μας και τα επόμενα βήματά μας. Καλό είναι να μη γεμίζουμε το μυαλό μας με πολλά, αλλά μ’ έναν συγκεκριμένο στόχο για να εστιάσουμε. Δε σχεδιάζουμε να καταστρέψουμε κανέναν, σχεδιάζουμε να κατεβάσουμε τα ανοιξιάτικα, να ξεκαθαρίσουμε το πατάρι, να δούμε εκείνη την ταινία που όλο λέμε και ποτέ δε γίνεται, ή να πετύχουμε να φτιάξουμε την τέλεια μπεσαμέλ. Μικροί στόχοι, μεγάλης αξίας.
Δεν είναι ντροπή να πενθήσουμε τον χωρισμό μας. Είναι απόλυτα υγιείς. Μια ραγισμένη καρδιά χρειάζεται χρόνο να κολλήσει. Αλλά ένα λογικό μυαλό, όταν του δώσεις τον χρόνο, μπορεί να βοηθήσει σ’ αυτό. Αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, αλλά είναι δύσκολο να πάμε πίσω σ’ αυτό όταν έχει τελειώσει. Η άρνηση της παραδοχής συνοδεύεται από την αποδοχή του τέλους. Ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να νιώσει όλα τα συναισθήματα που ακολουθούν μετά από έναν χωρισμό, ειδικά την πρώτη εβδομάδα.
Οι σχέσεις δεν έχουν «χάρηκα, ευχαριστώ» όταν τερματίζονται κι αυτό πάντα θα τσούζει λιγάκι. Η αποδοχή του τέλους την πρώτη εβδομάδα μετά τον χωρισμό είναι ένα πρώτο, μεγάλο, βήμα. Αν μπορούμε να το αντέξουμε –μπορούμε– έχουμε ξεπεράσει το πιο δύσκολο κομμάτι. Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι συχνά γεμάτος με πόνο από κομμάτια χωρισμών που βιώνουμε. Τα προσπερνάμε και συνεχίζουμε για να φτάσουμε προς αυτή.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
