Ο χωρισμός αποτελεί μια συνθήκη δύσκολη από μόνος του. Αφήνεις πίσω σου συνήθειες που μπορεί να είχες για μεγάλο χρονικό διάστημα, συναισθήματα καθώς κι όμορφες εικόνες που έχτισες καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης. Χωρίζοντας από έναν άνθρωπο αφήνεις πίσω ένα κομμάτι του εαυτού σου, που δόθηκε ολοκληρωτικά σε κάποιον. Και φυσικά, ποτέ δε θα ξανά είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Χωρίζοντας, όμως, δεν αφήνεις πίσω μόνο τα συναισθήματα που έτρεφες για τον άλλον άνθρωπο. Χάνεις και φίλους που γνώρισες μέσω αυτού αλλά και την οικογένειά του που ίσως είχατε έρθει κοντά.
Σίγουρα ο κάθε άνθρωπος ως μονάδα έχει τη δική του παρέα, φίλους και γνωστούς που μετράει στους ανθρώπους του. Άτομα που σε μια σχέση μπλέκονται κι αν κρατήσει και καιρό γίνονται ένα κουβάρι. Κι εσύ, με άλλους μπορεί και να μην ταίριαξες, με άλλους όμως να γίνατε αδέρφια. Είναι πολύ πιθανό, αν όχι σίγουρο, ν’ αναπτυχθούν πολύ όμορφες σχέσεις μέσα απ’ αυτές τι γνωριμίες. Σχέσεις που κανείς δεν περίμενε ν’ αποκτήσουν τόσο μεγάλη αξία κι υψηλή θέση. Κι ενώ Βγαίνατε, περνούσατε χρόνο όλοι μαζί, δημιουργούσατε αναμνήσεις, κάνατε κοινές διακοπές, ήσασταν εκεί ο ένας για τον άλλον, ξαφνικά μετά τον χωρισμό, γυρίσατε στο τυπικό γεια.
Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι τόσο «ανοιχτόμυαλοι» ώστε να κρατήσουμε τέτοιου είδους φιλίες. Κι έτσι από σχεδόν οικογένεια, γίνεστε εν δυνάμει γνωστοί. Βλέπεστε στον δρόμο κι αλλάζετε πεζοδρόμια, ή ψελλίζετε ένα ενοχικό «γεια» που ίσα-ίσα βγαίνει από το στόμα. Κι ενώ δε θέλεις, αναγκάζεσαι να αποκοπείς και ν’ αφήσεις πίσω σου ανθρώπους που κάποτε αγάπησες πολύ. Κι όχι μόνο εσύ αλλά κι οι ίδιοι εσένα. Σίγουρα μια τέτοια συνθήκη μόνο εύκολη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Χωρίζεις διπλά και τριπλά και τετραπλά κι ανακατεύεται η ζωή σου τόσο, που πενθείς οριακά την ίδια σου την ταυτότητα. Κι έπειτα, ποιος θα μείνει;
Γιατί όταν η σχέση είναι ζωής, τους ξέρεις όλους. Γονείς, αδέρφια, ξαδέρφια. Ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που όπως και να το κάνουμε στην πλειοψηφία τους βλέπουν κάπως διαφορετικά τις σχέσεις των παιδιών τους. Δένονται με τον σύντροφο, τον θεωρούν δικό τους παιδί. Και δώσ’ του τα οικογενειακά τραπέζια, οι φωτογραφίες, γάμοι, βαφτίσια. Και τώρα, είναι λες και πρέπει να μάθεις να γιορτάζεις με τρόπο αλλιώτικο. Να χαίρεσαι λειψά. Γιατί ο χωρισμός από τόσους ανθρώπους που αγάπησες, είναι εξίσου δύσκολος μ’ αυτόν από τον σύντροφό σου. Γιατί έγινες ένα μαζί τους, σε έβαλαν στο σπίτι τους, στη ζωή τους, σ’ είχαν σαν δικό τους παιδί.
Φυσικά υπάρχουν κι αυτοί που λειτουργούν με τα δικά τους θέλω. Αντισυμβατικοί. Αποφασίζεις να μην αποχωριστούν μαζί με τον σύντροφό τους και φίλους κι οικογένεια και συνεχίζουν κανονικά τις συναναστροφές μαζί τους. Ωστόσο, πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό για έναν άνθρωπο που βιώνει έναν χωρισμό; Ακόμα κι αν κάποια στιγμή ξεπεραστεί ο χωρισμός, η διατήρηση επικοινωνίας με φίλους κι οικογένεια, διατηρεί μια περίεργη κι ανομοιογενή οικειότητα, που μπορεί να φέρει αρκετά προβλήματα και καταπάτηση ορίων. Είναι λοιπόν ένα πλάνο που από μόνο του κάποια στιγμή θα εμφανίσει τρύπες.
Όπως και να έχει κάθε χωρισμός είναι αρκετά δύσκολος από μόνος του. Κι ακόμη δυσκολότερο τον κάνει ο αποχωρισμός από φίλους και γνωστούς. Σίγουρα τα πράγματα δε θα ξανά είναι ποτέ όπως πριν και θα πρέπει να το διαχειριστείς κι αυτό. Κι ας είναι πολύ άδικο να μην μπορείς να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που μπορεί ν’ αγάπησες πραγματικά. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι στιγμές θα μείνουν και κάποτε δε θα πονάς στη σκέψη τους. And the life goes on!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
