Ίσως τελικά και να διδάσκεται η αγάπη προς τον εαυτό. Μόνο που, περνάει δια πυρός και σιδήρου και χρειάζεται διαρκή ανανέωση των πηγών από τις οποίες αντλούμε τις πληροφορίες μας. Ζητάει η αγάπη, ό,τι κι όλες οι μορφές της: ένα βαθύ κοίταγμα στον καθρέφτη, δίκαιο αλλά και τρυφερό. Γιατί τελικά, αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει:
-Τον αγαπώ στην ολότητά του. Αγαπώ και τα δυνατά του σημεία αλλά και τις ατέλειές του. Δεν τις κουκουλώνω, ούτε τις καταπιέζω για να μη φαίνονται. Δεν τις κρύβω κάτω από το χαλάκι. Αντιθέτως τις αποδέχομαι και τις αγκαλιάζω γιατί χωρίς αυτές δε θα είμαι εγώ, ως μοναδική προσωπικότητα.
-Αγαπώ τα σκοτάδια μου. Χωρίς αυτά δε φαίνεται το φως μου. Έτσι μπορώ να με δω, να με αντικρίσω.
-Δε φοβάμαι να τσαλακωθώ, με κοιτώ στον καθρέφτη κι αναλαμβάνω την ευθύνη μου.
-Αγαπώ κάθε ρυτίδα μου, κάθε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό μου.
-Με ακούω κι αφουγκράζομαι τις ανάγκες μου. Δεν τις καταπιέζω για να γίνω αρεστός -ή κι αποδεκτός- από το περιβάλλον. Αντιθέτως ευθυγραμμίζομαι με τα εσωτερικά μου κριτήρια και καλλιεργώ την ηθική μου.
-Κάνω ένα μικρό βήμα κάθε μέρα για να έρθω πιο κοντά στο να αναγνωρίζω τι αποτελεί επιθυμία μου. Προσπαθώ να εντάξω στη ζωή μου την απόλαυση και στην καθημερινότητά μου τη χαρά. Ανεξάρτητα από το πρόγραμμά μου και τις υποχρεώσεις μου, βρίσκω καθημερινά λίγο χρόνο για μένα ώστε να πραγματοποιήσω μια λαχτάρα μου.
-Αφήνω, επιτρέπω στον εαυτό μου να ονειρευτεί, να αφουγκραστεί τι κάνει την καρδιά μου να δονείται πιο δυνατά και της το προσφέρω απλόχερα.
-Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη μου για προσφορά και την αντισταθμίζω με την ανάγκη μου για άρνηση αυτής. Διώχνω την ενοχή του “λέω όχι”.
-Αποδέχομαι πως αν έχω αφήσει διψασμένο και πεινασμένο τόσο καιρό τον εαυτό μου, δε θα με τιμωρήσω. Κι αν δε ζούσα τη ζωή που ήθελα, ή χάθηκα σε απαιτήσεις άλλων, δε δηλητηριάζομαι με το να στρέφω τα «κατηγορώ» μου όπου μπορώ. Βγάζω τον σκελετό από την ντουλάπα, που τόσο καιρό δεν άνοιγα για να μην αντικρίσω.
-Μαθαίνω να τον φροντίζω, να τον κακομαθαίνω, να του δίνω την καλύτερη τροφή, την καλύτερη γυμναστική, να τον πηγαίνω στα ομορφότερα μέρη.
-Επιλέγω να τον αγκαλιάζω και να τον φιλάω σαν ο πιο παθιασμένος εραστής που θα μπορούσα να έχω ποτέ.
-Ερωτοτροπώ μαζί του κι αφήνω κι άλλους να το κάνουν, αν το επιθυμώ.
-Επιλέγω να περιβάλλομαι από ανθρώπους που μου θρέφουν την ψυχή και το σώμα και που μπορούν να με συντροφεύουν στο ταξίδι της ζωής μου χωρίς να με γεμίζουν ενοχές. Μπορώ να μοιράζομαι μαζί τους τις πιο απόκρυφες επιθυμίες μου και να δείξω την ευαλωτότητά μου. Δε με κρίνουν για την προσωπικότητά μου. Δε θέλουν να με αλλάξουν. Με αποδέχονται όπως ακριβώς είμαι. Τους αποδέχομαι κι εγώ γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Υπάρχει δηλαδή μια ελεύθερη, ανεμπόδιστη ροή ενέργειας ανάμεσά μας.
Αγαπώ εμένα, για να μπορέσω ν’ αγαπήσω και τους άλλους. Να μπορώ να είμαι ακριβώς όπως θέλω, αυθεντικός μαζί τους, ώστε μαζί να μπορέσουμε να χτίσουμε νέους κόσμους, όπου η αγάπη των εαυτών μας θα μπορέσει ν’ ανθίσει και να γίνει όλο και μεγαλύτερη και ψηλότερη, σαν ένα αναρριχώμενο φυτό. Να γίνω τόσο μεγάλος, που να χωράω μέσα μου και την αγάπη των άλλων σημαντικών για εμένα ανθρώπων και να διαστέλλομαι τόσο πολύ, ώστε να μπορέσει να χωρέσει μέσα μου ολόκληρος ο κόσμος με τις όμορφες κι αναπάντεχες πτυχές του.
Συντάκτης: Μάχη Βρόντου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
