Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ανδρομάχη.
Ναι, εγώ είμαι, καλά το φαντάστηκες. Διάβασέ το σε παρακαλώ, αν βρεθεί μπροστά σου. Χρειάζομαι να σου πω κάποια πράγματα και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να σου τα πω χωρίς να κλαίω από το τηλέφωνο, ή αν θα με άφηνες, στην τελική.
Οπότε εδώ είμαι, να σου γράφω, ελπίζοντας να το διαβάσεις. Έχει γίνει κάτι που δε μου λες, αυτό είναι σίγουρο. Αφορά όμως τη ζωή σου κι είναι σεβαστό ότι δε θες να το μοιραστείς μαζί μου. Ήταν όμως τόσο ξαφνικό, από τη μια μέρα στην άλλη, που δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι Κι όσο κι αν αναρωτιέμαι, ποτέ δε θα είμαι σίγουρη για την αλήθεια, μιας κι επέλεξες απλώς να μου ανακοινώσεις την τελική σου απόφαση, χωρίς καν να το συζητήσουμε. Κι ο τρόπος, να ξέρεις, ήταν άδικος. Δε μου άξιζε. Δε μας άξιζε ένας χωρισμός από μηνύματα. Ένας χωρισμός ψυχρός, γεμάτος θυμό. Δεν ήταν τρόπος αυτός να χωρίσεις από έναν άνθρωπο που αποκαλούσες «ζωή σου».
Πού πήγαν όλα τα όμορφα λόγια που ανταλλάσσαμε; Ήταν ψεύτικα; Ήταν προσποιητά; Αδυνατώ να το πιστέψω. Ο ενθουσιασμός στα μάτια σου όταν στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, το χαμόγελό σου όταν με περίμενες στην πόρτα όταν γυρνούσα από τη δουλειά, ο τρόπος που πειραζόμασταν πριν κοιμηθούμε, ο τρόπος που με αγκάλιαζες μες στον ύπνο σου, το «λίγο ακόμη» που είχαμε ανάγκη να μείνουμε στο κρεβάτι το πρωί πριν τη δουλειά. Δεν μπορεί! Δεν μπορεί να πιστεύω μόνο εγώ ότι αυτό που είχαμε ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι αληθινό, κάτι μοιραίο.
Για μένα, πάντως, ήταν σίγουρα πρωτόγνωρο. Πράγματα αυτονόητα, που για μένα ήταν ζητούμενα για χρόνια. Με σένα ένιωσα επιτέλους ότι βρήκα τον άνθρωπό μου, το λιμάνι μου, έναν άνθρωπο που θέλω όσο με θέλει, που νοιάζομαι όσο με νοιάζεται, που φαντάζεται το μέλλον του μαζί μου όπως κι εγώ μαζί του κι έζησα την ανακούφιση του πραγματικά αμοιβαίου. Πρώτη φορά είπα για κάποιον στους γονείς μου, Κι ήμουν σίγουρη. Είχα εμπιστοσύνη σ’ εμάς.
Και μια μέρα απλώς φεύγεις. Και χάνω τον κόσμο μου. Και προσπαθούμε. Και το παλεύουμε. Μέχρι που μου στέλνεις εκείνα τα μηνύματα. Και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κι η δική μου γνώμη; Δεν είχε σημασία; Τα παράτησες, να ξέρεις. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Γιατί στην τελική, αγάπη είναι ό,τι και να πάει στραβά, αν έχεις δίπλα σου τον άνθρωπό σου, αισθάνεσαι ότι μαζί μπορείτε να καταφέρετε τα πάντα. Τίποτα άλλο δεν είναι προτεραιότητα, πέρα από την αγάπη.
Μου είπες ότι έγιναν πολλά, όμως δε μου είπες τι έγινε. Έτσι, χωρίς εξήγηση πραγματική, με ράγισες. Κι έπειτα, μου ζήτησες να το σεβαστώ. Προσπαθώ. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι κάθε μέρα είμαι χειρότερα, ότι έχω γίνει σκιά του εαυτού μου, ότι μου λείπεις απίστευτα, ότι τα βράδια είναι εφιαλτικά κι οι Κυριακές μου μοιάζουν ατελείωτες. Κι αναρωτιέμαι τελικά, αν νομίζεις ότι μου ήταν εύκολο να δεχτώ αυτή τη σχεδόν ανήθικη ασάφειά σου. Σου απαντώ όπως και να ‘χει πως δεν ήταν, δε είναι και δε θα είναι ποτέ.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
