Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Γεωργία.
Ήταν αστείο να είσαι δίπλα μου και να σε νιώθω ξένο. Να ξαπλώνεις κοντά μου και να μην αισθάνομαι την παρουσία σου, γιατί έχουμε χάσει την επικοινωνία που είχαμε. Ήταν στενάχωρο να σε αγγίζω και να μην καταλαβαίνω τα αισθήματά σου, μετά απ’ όλα όσα περάσαμε μαζί. Μετά απ’ όλα όσα ζήσαμε και καταφέραμε να ξεπεράσουμε.
Δεν πειράζει που μας τελείωσε βλέπεις. Δεν πειράζει που δυσκολευτήκαμε λίγο παραπάνω μέχρι να βρούμε αν ταιριάζουμε τελικά ή όχι. Μα με πειράζει που από οικογένεια γίναμε δύο σχεδόν ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι. Που αντί να συζητήσουν όσα τους χώριζαν, κρύβονταν από τον εαυτό τους και το ταίρι τους. Όλα καλά που δεν ήμασταν end game, αλλά με τρώει που το αντιμετωπίσαμε σαν να μην είχε αξία ο ένας για τον άλλον.
Μπορούσαμε να μιλήσουμε ανοιχτά κι όμορφα εξαρχής, να εκφράσουμε κι οι δυο τις απογοητεύσεις μας και τα θέλω μας. Μπορούσαμε να επενδύσουμε σε όλα όσα πιστεύαμε πως θα μας βοηθήσουν και να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια, έχοντας καταλάβει τα λάθη μας. Αντίθετα, εμείς σαν μικρά παιδιά κλείσαμε τα μάτια απέναντι στο πρόβλημα και παριστάναμε πως η ύπαρξη του είναι ψευδής. Κι εκείνο μεγάλωνε ολοένα, και περίμενε να βρούμε το θάρρος να το κοιτάξουμε. Μα εμείς ούτε αργότερα δεν το κάναμε. Μέχρι που μεγάλωσε τόσο που μας ενοχλούσε στην κίνηση και την αναπνοή. Μέχρι που δε μας άφηνε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη χωρίς να μιζεριάσουμε.
Τότε συζητήσαμε -και τότε ήταν οι αργά. Δεν υπήρχε κάτι να διορθώσουμε, ούτε πρόβλημα που να μπορεί να λυθεί. Η ευκαιρία μας να ξεπεράσουμε το πρόβλημα είχε χαθεί και εμείς κάπου στο ενδιάμεσο είχαμε χάσει τον εαυτό μας. Ξέραμε τότε, πως πρέπει να ξεκινήσουμε να βρούμε εκείνον, κι όχι να αφιερώσουμε τη λίγη ενέργεια που μας έμεινε, σε μια σχέση που αποδείχτηκε λάθος και για τους δύο μας.
Και χαίρομαι που το κάναμε. Χαίρομαι που έστω κι αργά, πήραμε μια σωστή απόφαση και εστιάσαμε ο καθένας στον εαυτό του. Τουλάχιστον έτσι, καταλάβαμε επιτέλους το πρόβλημα μέσα μας και το πρόβλημα στη σχέση μας. Είδαμε πολλά πράγματα διαφορετικά και ξεκαθαρίσαμε αλλά τόσα. Και όπως είπα στην αρχή, είναι αστείο που τώρα, όταν σε βλέπω, είσαι κάποιος σχεδόν ξένος για μένα, που δεν μπορώ να αγκαλιάσω ή να φιλήσω. Είναι αστείο που αν παρασυρθώ και το κάνω, και πάλι δε θα ξέρω πολλά για σένα.
Είναι όμως αυτή η λύση και έχω μάθει να τη σέβομαι. Εύχομαι τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί καλύτερα αλλά αναγνωρίζω ότι αυτή τη στιγμή, είμαστε και οι δύο σε μια φάση που έχουμε καταφέρει πολλά και έχουμε προχωρήσει μπροστά -οπότε φτάνει με το να κλείνουμε τα μάτια ή να κοιτάμε πίσω.
Είναι η ώρα να δεχτώ κι εγώ ότι για όσο θα σε πετυχαίνω επειδή το επιβάλλουν οι καταστάσεις, κάπως θα με ενοχλεί, κάπως θα με τρώει. Είναι η ώρα να δεχτώ την κατάληξη όσων είχαμε και να αισθανθώ εντάξει που τις τελευταίες μέρες της σχέσης μας, τις περάσαμε στο σπίτι σαν να μη θέλαμε να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον
Είναι ώρα και οι δύο να δεχτούμε όλα όσα μας κρατάνε έστω και λίγο πίσω, και μετά να τα αφήσουμε. Μόνο έτσι θα αισθανθούμε καλύτερα και θα σταματήσουμε να έχουμε αυτήν την οικεία στο λαιμό, ο ένας για τον άλλον.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
