«Τ' αφήσαμε για αύριο»

Πώς μετράει ο καθένας τον χρόνο; Τι αξία του δίνει για να του αποδώσει στιγμές, εικόνες, ευκαιρίες για έρωτα και μέρες ευτυχισμένες; Πολύ απλοϊκά ερωτήματα, με δύσκολες απαντήσεις δυστυχώς. Για καλή μας τύχη, ο δικός μας Λιάκος, για τους πολλούς Εισβολέας, σε κάποια τετράστιχα βρήκε τον τρόπο του να μας δείξει τον δρόμο. Φυσικά μιλάμε για το «Τ’ αφήσαμε για αύριο». Βάλε ακουστικά κι έλα να σου εξηγήσω.

Το τραγούδι ξεκινά με αυθεντικό απόσπασμα από τα λόγια του Χρόνη Μίσσιου που εξηγεί πολύ ωμά, γιατί σπρώχνουμε ώρες και μέρες χωρίς να ζούμε, χωρίς πραγματικά να αντιλαμβανόμαστε την αξία αυτών που έχουμε δίπλα μας. Ο Εισβολέας σε ήρεμη μουσική πατά και ξεκινά τη δική του ιστορία. Η απόφαση ν’ αφήσεις πίσω όλες τις δεύτερες σκέψεις και ν’ αγαπήσεις με όλο σου το είναι, χωρίς τον φόβο να δώσεις, να πάρεις πίσω, να βγεις χαμένος. Σχέσεις αγάπης, φιλίες κι έρωτες που πάνε κι έρχονται και τελικά δεν είμαστε σε θέση να θυμόμαστε τι μας άφησε ο κάθε άνθρωπος, γιατί τον είχαμε αγαπήσει. Ο χρόνος παρουσιάζεται σαν μια ασήμαντη μεταβλητή, που το μόνο που καταφέρνει είναι να βιαζόμαστε, να περιμένουμε εκείνο το αύριο, που ποτέ δεν εκτιμήσαμε πραγματικά.

Κάνε πίσω αν θες εσύ
Τον πήρα εγώ τον δρόμο μου, θα πάω και όπου βγει
Ρισκάρω, έτσι είναι η ζωή κι άμα δεν πάρω
Θα αποκτήσω ακόμα μια ουλή για να κοζάρω

Ο Λιάκος λέει όσα με δυσκολία παραδεχόμαστε οι ίδιοι στον εαυτό μας με το πέρασμα του χρόνου και με τους ανθρώπους που τον συντροφεύουν. Η αξία της στιγμής, αυτή που κάνει τη ζωή να φαίνεται λίγο πιο μοναδική κι ανεπιτήδευτη, είναι αυτή που αφήνουμε πρώτη απ’ όλες, να πάει χαμένη. Υπολογίζεις και μετράς τα πάντα, πόσο συναίσθημα και θέληση ξόδεψες για έναν ξένο, πόσο εκτεθειμένος βρέθηκες μπροστά σ’ έναν έρωτα, σε μια φιλία που σε άφησε ξεκρέμαστο στο τέλος του δρόμου. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ άραγε πόσες φορές νιώσαμε ζωντανοί, γεμάτοι, ερωτευμένοι, άξιοι να δώσουμε την αγάπη που κρύβουμε ως το μεδούλι; Αυτά δεν είναι που σε κάνουν να κοιτάς τον ουρανό και να παραδέχεσαι πως η ζωή σου κρύβει ομορφιά και μεγαλείο;
 
Έχω καλές στιγμές να ζήσω
Να διαφωνήσω
Να συμφωνήσω
Να ζήσω αρμονικά μαζί σου

Εκεί καταλήγει ο συλλογισμός του καλλιτέχνη. Πως ό,τι κι αν γίνεται κι αν ο κόσμος όλος καταρρέει, η προσοχή του στρέφεται σ’ αυτό που μετράει. Να ζήσει αυτές τις στιγμές που ο άνθρωπος ο οποίος τους δίνει σάρκα κι οστά ξεφεύγει πια από την απλή του μορφή. Δε μένεις στο πρόσωπο που αντικρίζεις, πας βαθύτερα. Αγαπάς και δένεσαι με την ψυχή, με την ηρεμία που νιώθεις στο δικό σας μαζί, στους τσακωμούς που σας βρίσκουν αγκαλιά την άλλη μέρα, τα δικά σας ερωτόλογα, στον δικό σας κώδικα, το δικό σας σπίτι. Αυτές είναι οι καλές στιγμές, εκείνο το αύριο που ο Εισβολέας μάς πασάρει και μας εξηγεί πως το αφήνουμε να περάσει από μπροστά μας χωρίς να το αρπάξουμε. Και τα χρόνια περνούν και δεν αγαπάμε όπως θα θέλαμε, αλλά όπως οι συγκυρίες και τα προσωπικά μας ζυγίσματα μάς έχουν επιτρέψει.
 
Αδερφέ μου, έχουμε χαθεί
Εγώ εδώ και εσύ εκεί, μπλεγμένοι στην ροή
Κοιτάμε το ρολόι και τρέχουμε βιαστικοί
Κολλήσαμε στα ασήμαντα και έφυγε η μισή ζωή

Ο χρόνος μετριέται κι ως η αιτία φθοράς των σχέσεων, της βαρύτητας που τους δίνουμε όσο μεγαλώνουμε, σε αντίθεση με όλες μας τις υποχρεώσεις, εκείνα τα σημαντικά “πρέπει”, που μέρα με τη μέρα μας ρουφάνε σε μια πραγματικότητα ξένη από αυτήν που είχαμε ονειρευτεί. Η ροή που ονομάζει ο Λιάκος, είναι όλα εκείνα τα “θα σε πάρω αύριο”, που τελικά δεν πραγματοποιούνται ποτέ, γιατί βγαίνει κάτι πιο επείγον, πιο αναγκαίο από το να κάτσεις με δικούς σου ανθρώπους να πεις πέντε κουβέντες, να κοιταχτείτε και να γελάσετε με την καρδιά σας. Αλλά τι συζητάμε, έχεις να πας στη δουλειά αύριο, δεν προλαβαίνεις.

Το κομμάτι αυτό όσες φορές κι αν το ακούσω, είναι η ίδια γροθιά, ή ίδια σκληρή υπενθύμιση πως αλλού είναι το νόημα κι αλλού το ψάχνω. Και μάλλον όχι μόνο εγώ, όλοι μας. Δε σηκώνουμε το τηλέφωνο να πούμε εκείνα τα «σ’αγαπάω», μη τυχόν και μας κάνει μια χαψιά ο φόβος μας, δε θα χαραμίσουμε μια ώρα μέσα στην ημέρα να φάμε με την οικογένειά μας, είναι δεδομένο και βαρετό πια. Οι εικόνες και οι στιγμές λαμβάνουν αξία μόνο αν πρόκειται να τις απαθανατίσεις για κάποιο ποστάρισμα. Και δυστυχώς, επιβεβαιώνεται πόσο λάθος ήμασταν, όταν πράγματι κοιτάμε αναμνήσεις αποτυπωμένες σε χαρτί και μετανιώνουμε που δε φτιάξαμε κι άλλες.

Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 2013 από τον Εισβολέα (Ηλίας Παπανικολός) κι ανήκει στο ομώνυμο άλμπουμ “Το αφήσαμε για αύριο”. Όσα κι αν είναι αυτά που μας περιμένουν, που μας αγχώνουν και μας κυνηγούν, αξίζει να κάνουμε δικό μας αφήγημα αυτή τη μαγική τη φράση, που ο Εισβολέας στα live του θα φωνάξει με φώτα σβηστά: «Να ζήσουμε μια περιπέτεια ακόμα, άσ’ το ρολόι, δεν ήρθε η ώρα ακόμα.»