Πώς είναι να μην εμφανίζεται κανείς την ημέρα των γενεθλίων σου;

Η μέρα των γενεθλίων μας, όσο είμαστε παιδιά, είναι αυτή που από όλες τις μέρες του χρόνου περιμέναμε πιο πολύ. Ούτε για τα Χριστούγεννα, ούτε για το Πάσχα, ούτε καν για τις καλοκαιρινές διακοπές δεν αδημονούσαμε τόσο πολύ. Είναι για εμάς τόσο σημαντική ημέρα, γιατί εκείνη γινόμασταν οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, παίρναμε όλη την αγάπη, τη ζεστασιά και πετυχαίναμε επανένωση με ανθρώπους που, ίσως, όλο τον χρόνο να μην είχαμε μιλήσει. Ας μην πούμε για τα δώρα, που ανοίγαμε με μανία τα πακέτα λες και τελειώνει ο κόσμος.

Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά δε συμβούν; Τι γίνεται όταν αυτή η πολυπόθητη μέρα φτάνει κι έχεις κανονίσει το πάρτι για να γιορτάσεις που μετράς ακόμη έναν χρόνο και δεν εμφανίζεται κανείς; Σίγουρα όλοι μας, ακόμα κι αν δεν το έχουμε βιώσει, έχουμε δει αρκετές ταινίες που προσπαθούν να μεταφέρουν την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού όταν δεν εμφανίζονται οι καλεσμένοι του και δεν είναι δύσκολο να συναισθανθούμε τι νιώθει εκείνη τη στιγμή. Είναι η κλασική η εικόνα ενός με παιδιού με το γενέθλιο καπελάκι σ’ ένα τραπέζι που είναι μόνο του, με το banner του Happy Birthday από πάνω του, ενώ απλωμένες είναι μπροστά του νόστιμες λιχουδιές, όσο οι γονείς κοιτάζονται επίμονα και με το βλέμμα της ελπίδας ότι, δεν μπορεί, κάποιος θα έρθει.

Είναι μια διαφορετική μορφή απόρριψης το να μη σε τιμούν στα γενέθλιά σου και χτυπάει βαθιά μέσα στην ψυχοσύνθεσή σου. Απορείς για το τι μπορεί να έκανες λάθος και το τι στραβό και προβληματικό έχεις. Ειδικά στην παιδική ηλικία, που δε φιλτράρεις με λογική κι όλα όσα συμβαίνουν αισθάνεσαι ότι συνδέονται με σένα και τις πράξεις σου, τα πράγματα στο κεφάλι σου είναι πιο συγκεχυμένα και πιο συναισθηματικά. Δεν είσαι φτιαγμένος για ν’ αντέχεις την απόρριψη, την παραμέληση, την αίσθηση του να αφήνεσαι εκτός της ομάδας- και γιατί να είσαι άλλωστε. Πριν περάσεις στην αμφιβολία της αυτοαξίας σου, αναρωτιέσαι αν τα έχεις κάνει όλα σωστά, αν έχεις στείλει τις προσκλήσεις σε όλους, αν οι γονείς σου έκαναν καλή δουλειά με τη διοργάνωση ή μήπως μπερδεύτηκαν τα άλλα παιδιά με την ημέρα και την ώρα, μήπως δε βρίσκουν τη διεύθυνση κι άλλα τέτοια. Έπειτα, εμφανίζεται ο θυμός. Πρώτα με τον εαυτό σου και μετά με όλους τους άλλους. Μέχρι που τέλος, εδράζεται πάνω σου η απογοήτευση και μένει για καιρό.

Μια τέτοια περίπτωση μπορεί να οδηγήσει ως και σε εθελούσια απομόνωση. Σε κάνει να μη θες να πας στο σχολείο, να σου φταίνε όλα στις επαφές κι επικοινωνίες σου, να επικαλείσαι ότι είσαι άρρωστος για να μη συναναστραφείς κανέναν. Εν τέλει, καταλήγεις να τους κοιτάς όλους με μισό μάτι και να μην εμπιστεύεσαι τις προθέσεις κανενός. Μπορεί να εμφανίσεις ως κι επιθετικότητα ή από την αντίθετη να καλλιεργήσεις μια συμπεριφορά people pleaser έτσι ώστε να επιβεβαιώσεις μέσα σου πως δε θα έρθεις αντιμέτωπος ξανά με τη μοναξιά.

Τόσο οδυνηρό και καταστροφικό είναι για ένα παιδί να μην εμφανιστεί κανείς την ημέρα των γενεθλίων του. Διότι γεννά λύπη για τα χαρμόσυνα κι αμφισβήτηση των προθέσεων των ανθρώπων. Διότι είναι -κι ας μην του φαίνεται- ένα νέο είδος απόρριψης. Λυπάσαι τόσο που αυτή τη σημαντική για εσένα μέρα δεν παρευρέθηκε κανείς, αρχίζεις και γενικεύεις κι αποκτάς την πεποίθηση ότι από δω και πέρα τα γενέθλιά σου θα είναι έτσι (τρίτο στάδιο απόρριψης) κι όταν μεγαλώσεις πια, κανονίζεις να έχεις πολλές δουλειές να κάνεις γιατί «δεν πρόλαβες τις άλλες μέρες» και δηλώνεις σ’ όλο σου τον περίγυρο ότι σιχαίνεσαι τις εκπλήξεις. Όσο μέσα σου παρακαλάς για ένα μεγάλο πάρτι που σου στέρησαν.