Αν σε ρωτούσαν για τον μεγάλο σου έρωτα θα είχες κάτι καλό να πεις;

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση «έρως ανίκατε μάχαν» από την αρχαία τραγωδία της Αντιγόνης (σ.σ. ξέρω σας πάω χρόνια πίσω). Αυτή η φράση, όμως, που έχει σημαδέψει γενιές και γενιές μέχρι σήμερα, σηματοδοτεί τον έρωτα που είναι ανίκητος στη μάχη και μνημονεύει εκείνον δύο νέων, με ένα, ίσως, άδοξο τέλος. Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά, όπως όταν ήμασταν παιδιά, που μοιράζαμε τα λευκώματα κι απαντούσαμε σε ερωτήσεις όπως «Τι εστί έρωτας; Τι εστί αγάπη;» και χαιρόμασταν να διαβάζουμε μετά όλες τις οπτικές με τις παρέες μας.

Η λέξη έρωτας κρύβει χιλιάδες νοήματα, αφού ο καθένας μας αλλιώς τον ορίζει. Κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει τέλεια τη σημασία του και πάντα θα υπάρχει ένας σε φιλικό τραπέζι, όταν θα συζητάμε για σχέσεις κι έρωτες μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, που θα φέρει ένα παράδειγμα προσθέτοντας κάτι στη θεωρία μας ή κι αφαιρώντας αντίστοιχα. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει με βεβαιότητα τι είναι ούτε και ν’ αναιρέσει αυτό που πιστεύει κάποιος άλλος, αλλά ούτε και να τον κάνει να νιώσει ότι δε γνωρίζει ή δεν είσαι κατάλληλος για να το συζητήσουν, επειδή ο καθένας μας ερωτεύεται διαφορετικά, είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω καταστάσεων που έχει περάσει είτε γενικότερης ψυχοσύνθεσης.

Δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη για τον έρωτα, αλλά σίγουρα υπάρχει ο ένας, που όλοι φανταζόμασταν. Αυτός ο έρωτας ο ανεπανάληπτος, ο μοναδικός, που μάς διάβαζαν γι’ αυτόν οι μητέρες μας μόνο στα παραμύθια. Αυτόν που πριν καν δεις τον άλλον νιώθεις ότι τα πόδια σου κόβονται, αρχίζουν να ιδρώνουν τα χέρια σου μόνο στη σκέψη του, όσο έχεις αυτό το σφίξιμο στο στομάχι κι άλλες τόσες αντιδράσεις που μοιάζουν σαν να παθαίνεις έμφραγμα. Αυτόν τον έρωτα που θα είμαστε τυχεροί, αν τον νιώσουμε μια φορά στη ζωή μας- το πολύ. Εκείνον που όσο σου μιλάει, εσύ προσπαθείς να συγκεντρωθείς και ν’ ακούσεις τι σου λέει, ώστε να μπορέσεις να απαντήσεις σωστά αν σε ρωτήσει κάτι. Εκείνον που φαντασιώνεσαι να κάνετε όλα τα πρώτα σας μαζί, ν’ ανακαλύπτετε τη ζωή και τον εαυτό σας αντίστοιχα. Που θ’ αποβάλλετε συστολές και «πρέπει» με τα οποία έχουμε όλοι μεγαλώσει και θ’ αποκτάτε αυτοπεποίθηση παράλληλα ο ένας με τον άλλον.

Ο καθένας μπορεί να προσθέσει ό,τι θέλει. Όμως, όπως όλα σε αυτή τη ζωή, ακόμη κι ο έρωτας διαθέτει αρνητικά στοιχεία. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το ότι όλα θα είναι ρόδινα κι ευχάριστα μέχρι το τέλος. Συνήθως, αυτού του είδους οι έρωτες έχουν διττό ρόλο. Από τη μια σε ανεβάζουν στα ουράνια και νιώθεις ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα απ’ αυτό- νιώθεις πλήρης. Από την άλλη, αρκεί μια στιγμή για να γκρεμιστούν όλα. Όνειρα και συναισθήματα μπορεί να ξεθυμαίνουν, όπως ένα καλό κρασί όταν ξεχαστεί εκτός ψυγείου. Ο έρωτας μπορεί να φύγει, όμως, και να μείνει η αγάπη για όσα ζήσατε ή η φιλία που σας ενώνει. Ίσως, να μη μείνει ούτε κι αυτό. Να χωρίσουν οι δρόμοι σας σαν να είστε οι χειρότεροι εχθροί.

Κι όταν επίπονα τελειώσει, δυστυχώς δε θα υπάρχει κάποιο κουμπί που να μας αλλάζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας. Κανείς δε θα γνωρίζει πώς πέρασες τα βράδια σου μετά τον χωρισμό, αν ξύπναγες με αναφιλητά, παθαίνοντας κρίσεις πανικού, αναπολώντας τις στιγμές σας, τη μυρωδιά του, την αγκαλιά του, το φιλί του ανθρώπου σου. Πως μπορεί να νιώθεις για καιρό μισός χωρίς εκείνον, να θες να τον δεις έστω κι από μακριά, κι ας ξέρεις ότι πια κοιμάται σε άλλη αγκαλιά τα βράδια. Πως θα επιθυμείς να είναι καλά κι ας μην είστε πια μαζί, κι ας είστε αλλού.

Αυτό είναι ο έρωτας. Να βάζεις πάνω από τον εαυτό σου τον άλλον κι ας πονάς εσύ, γιατί έχει για σένα μεγαλύτερη σημασία. Να αποζητάς να γελά, για να χαμογελά κι ο κόσμος ο δικός σου. Αυτός που όταν τελειώσει, μένει ένα αγκαθάκι. Κι αν κάποιος ρωτήσει ξανά τι είναι έρωτας ή αν απλώς κάποτε ερωτευτήκαμε, θα του απαντήσουμε, sorry but there is no fairy story.