Τόσο μπορούσε

Τελείωσε. ‘Η μήπως όχ; Δεν μπορούσε να βρεθεί λύση. Ή μήπως θα μπορούσε; Κι αν έκανες λάθος; Αν δε βρεις κάτι σαν κι αυτό που είχατε; Σκέψεις. Σενάρια. Και τελικά, τίποτα, παρά ένας φαύλος κύκλος. Μια τελεία που συνεχώς γίνεται κόμμα. Αυτός ο έρωτας που μας τυραννάει όλους. Άραγε, έχει καταλήξει κανείς στο τι ακριβώς συμβαίνει, μήπως πει και στους υπόλοιπους;

Δύσκολα. Οπότε, «στα ’δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο» τραγουδάει το Δεσποινάκι και χτυπιόμαστε εμείς από κάτω. Τελικά τι σημαίνει το «τα δίνω όλα»; Μήπως το «όλα» του καθενός ορίζεται διαφορετικά; Για εσάς που αυτή τη στιγμή σκέφτεστε «μα τι λέει!», να σας πω ότι και για μένα το «όλα», μία σημασία έχει. Όλα. Χωρίς καμία εξαίρεση, κανένα κανόνα και κανένα όριο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όμως, δε σημαίνει για όλους το ίδιο και για τον λόγο αυτό πολλές φορές είναι ακόμα πιο δύσκολη η επικοινωνία μεταξύ δύο ανθρώπων. Ασφαλώς κανένας δεν μπορεί να ορίσει τον έρωτα και τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουμε γι’ αυτόν. Υπάρχει όμως μια κατηγορία ανθρώπων που δεν αφήνουν περιθώρια για δισταγμούς και «τσιγκουνιές» στο συναίσθημα. Νιώθουν ικανοί να πράξουν τα πάντα για τον άνθρωπο που τους ενδιαφέρει, άσχετα αν το τελικό αποτέλεσμα θα τους δικαιώσει ή όχι. Αλλαγές στην καθημερινότητά τους, αλλαγές στον τρόπο σκέψης, αντίδρασης, μέχρι και στον τρόπο διατροφής, που λέει ο λόγος. Ευκαιρίες, παρορμήσεις, τρέλα. Όλα.

Από την άλλη, συχνά οι ίδιοι αισθάνονται ότι βρίσκουν έναν τοίχο απέναντί τους. Από μικρά πράγματα μέσα στη σχέση μέχρι και στα τελικά στάδια πριν τον χωρισμό, ένα «ναι μεν, αλλά». Κι αν είσαι σ’ αυτή τη θέση, εν τέλει βλέπεις ότι σε θέλει ο άλλος, αλλά για κάποιο λόγο, που δεν έχεις καταλάβει, δε σε καλύπτει μόνο αυτό και νιώθεις ενοχές. Είναι εκεί μεν, όμως νιώθεις ότι δεν είναι πάντα εκεί για σένα. Σ’ αγαπάει μεν, αλλά δεν είσαι προτεραιότητα. Αναγνωρίζει τα λάθη του, αλλά δεν κάνει κάτι για να τα διορθώσει. Αλλά σ’ αγαπάει. Ένας φαύλος κύκλος μες στο μυαλό σου. Τα δίνεις όλα κι ο άλλος από τη μεριά του σου λέει ότι κάνει το ίδιο. Ναι αλλά, γιατί συνεχίζεις να νιώθεις ότι παίρνεις λίγα; Η απάντηση είναι μία. Γιατί τόσο μπορεί.

Παρ’ ότι η λέξη «όλα» από μόνη της δηλώνει κάτι καθολικό χωρίς κάποια εξαίρεση, για κάποιους, έχει περιορισμούς. Μάλιστα, είναι τόσο καλά καθορισμένο στο μυαλό τους που δεν αντιλαμβάνονται καν πώς το «όλα» τους έχει εξαιρέσεις, γιατί πολύ απλά τόσο μπορούν και θέλουν να δώσουν από τον εαυτό τους. Κι αυτή η τελευταία φράση έχει πολύ μεγάλη σημασία για την κοσμοθεωρία αυτή: «ο εαυτός τους». Ενώ οι μεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν ως και νεφρό, οι δε είναι της σχολής «κάπου όπα». Το όριο στο «όλα» τους συνεπάγεται ως όριο και σε άλλα πράγματα: στο πώς ορίζουν το «έντονο» το «σε θέλω» ακόμα και το «σ’ αγαπάω». Όχι πως δεν τα εννοούν, όμως ποτέ δεν το ένιωσαν με τον ίδιο τρόπο.

Δεν είναι καλό η κακό, σωστό η λάθος, είναι απλά αυτό. It is what it is, που λένε κι οι Άγγλοι. Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι καλύτερα να προστατεύεις τον εαυτό και να μην αλλάξεις τίποτα για κανέναν. Πολύ σωστή και λογική ακούγεται αυτή η θεωρία αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Η λογική, η οποία με το συναίσθημα δεν πάει μαζί. Κλισέ, το ξέρω, όμως είναι αλήθεια. Μην μπαίνεις λοιπόν σε τριπάκια και μη σκέφτεσαι αν θα άλλαζε ή αν θ’ αλλάξει. Δε θα συμβεί αυτό, εκτός κι αν συμβιβαστείς με μια κοσμοθεωρία που δεν είναι η δική σου. Γκρέμισε και τη φανταστική εικόνα που έχεις χτίσει γι’ αυτό που νομίζεις ότι έχεις ή είχες, γιατί μόνο στο δικό σου το μυαλό ήταν έτσι. Όσο κι αν λένε ότι τα ετερώνυμα έλκονται, στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει. Άσπρο ή μαύρο. Γκρι δεν έχει.