Γιατί οι «Σέρρες» είναι -ίσως- η καλύτερη σειρά που έχει παιχτεί

Ήταν ένα ακόμη συνηθισμένο βράδυ όπου μετά από μια εξαντλητική μέρα βούλιαξα στο πάπλωμα κι ήθελα να χαθώ σε μια σειρά. Μόνο που δεν μπορούσα ν’ αποφασίσω ποια θα ήταν αυτή. Μιλώντας λοιπόν με μια φίλη μου στο τηλέφωνο, η λύση δόθηκε κάπως από μόνη της, αφού αναφώνησε «Μα καλά δεν έχεις δει ακόμη τις Σέρρες; Δες το οπωσδήποτε!» ήταν τα ακριβή λόγια της. Και το είδα. Κι είπα ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πώς είναι δυνατόν να μην έχω δει αυτή τη σειρά νωρίτερα;

Τον Γιώργο Καπουτζίδη και τις επιτυχίες που έχει στο ενεργητικό του όλοι τον ξέρουμε, όλοι τον έχουμε παρακολουθήσει. Κάθε φορά φροντίζει μέσα από το άφθονο γέλιο που μας χαρίζει να μας περνάει κι ορισμένα μηνύματα. Οι παλαιότερες επιτυχίες του ίσως να μην ήταν σαν κι αυτή. Τώρα αλλάζει τελείως ρότα και προσεγγίζει ένα αρκετά δύσκολο θέμα, αφήνοντάς μας και σ’ αυτή την περίπτωση με το στόμα ανοιχτό. Μας ταξιδεύει στην πατρίδα του τις Σέρρες και μέσα από τον ρόλο ενός ομοφυλόφιλου αγοριού, προσπαθεί να μας δείξει πως η αγάπη τελικά οδηγεί και στην αποδοχή αυτής, που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν «διαφορετικότητα».

Η πρωτοπορία (δυστυχώς φτάσαμε στο 2023 για να συμβεί αυτό) να έχει μια ελληνική σειρά ως πρωταγωνιστή έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα πράγματι αξίζει να τονιστεί και να προστεθεί στη λίστα με το γιατί αυτή η σειρά αξίζει μια θέση στις καλύτερες, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε ότι από τον κιτρινισμό και τον πάτο που είχε πιάσει κάποια στιγμή η ελληνική τηλεόραση, σειρές σαν κι αυτή θα αποτελούν την ηλιαχτίδα που θ’ αλλάξει για πάντα τον χώρο. Κάνουμε λόγο για μια στροφή από την αντιμετώπιση ορισμένων κοινωνικών ομάδων με χλευασμό, υποτίμηση και τοποθέτηση σε κάποιο σκοτεινό σημείο όπου δεν μπορεί να φανερωθεί σ’ ανθρώπινο μάτι, στην πρώτη γραμμή και στην προβολή τους μ’ έναν πολύ όμορφο τρόπο.

Η προσέγγιση του χαρακτήρα, είναι άλλο ένα σημείο αναφοράς. Σποραδικά σε διάφορες σειρές θα έχουμε δει πως οι ομοφυλόφιλοι χαρακτήρες δυσκολεύονται ν’ αποδεχτούν τη φύση τους ή παρουσιάζονται ως καρικατούρες. Ίσως άλλη μια φωτεινή εξαίρεση ν’ αποτελούν τα «Υπέροχα Πλάσματα» όπου κι εκεί είχαμε έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα (Πυρπασόπουλος) ο οποίος το δήλωνε σθεναρά, δεν παρουσιάζονταν ως ενοχικός για την ταυτότητά του και δεν είχε στοιχεία comic relief με στερεοτυπικό τρόπο. Ο Οδυσσέας εμφανίζεται, επίσης, ήρεμος και πλήρως συνειδητοποιημένoς γι’ αυτό που είναι κι αυτό που θέλει από τη ζωή του. Κι είναι όντως πολύ δυνατό κομμάτι σ’ όλη τη σειρά η προσέγγιση του κάθε ρόλου. Τόσο του πρωταγωνιστή, ο οποίος προσπαθεί να δείξει σ’ έναν απομονωμένο και παλαιών αρχών πατέρα πως δεν έγινε και κάτι ν’ αλλάζεις λίγο τα τετριμμένα ορισμένες φορές, μέχρι τον συγκλονιστικό Γιώργο Γάλλο που αντιμετωπίζει την όλη προσέγγιση στωικά με σεβασμό κι απέραντο ταλέντο.

Οι ατάκες που έχεις ακούσει και θ’ ακούσεις ξανά και ξανά μέχρι ν’ αποτυπωθούν καλά στον ψυχισμό σου, αφορούν στο ότι ο καθένας ορίζει τη δική του ζωή, έτσι όπως τη θέλει αυτός και δε χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν γι’ αυτό. Συγκρατούμε λοιπόν τις εξής: «Όλοι αυτοί που σε κοροϊδεύουν, παραβιάζουν τον δικό σου χώρο. Πάμε τώρα και εμείς να παραβιάσουμε τον δικό τους χώρο» κι «επειδή ο κόσμος πάντα θα βρίσκει κάτι να πει, ας ζήσει ο καθένας όπως θέλει». Μ’ αυτές ακριβώς τις φράσεις θα πρέπει ο καθένας από εμάς να πορεύεται στη ζωή του. Πέρα όμως από τις ατάκες, είναι κι ίδιες οι εικόνες. Γιατί ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τη σκηνή όπου ο πατέρας (βλέπε Γιώργος Γάλλος) δε θέλει να κυκλοφορήσει με αναπηρικό καροτσάκι από ντροπή για εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος».

Τέλος δε θα μπορούσαμε ν’ αφήσουμε εκτός της συγκεκριμένης αναφοράς ότι το σενάριο αποτελεί ένα προσωπικό βίωμα του σεναριογράφου. Στην πραγματικότητα το πιο σπουδαίο και δύσκολο έργο του δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κατάθεση ψυχής. Μέσα από τον πρωταγωνιστή αποτυπώνει όλες τις δυσκολίες που ενδεχομένως στην πορεία της ζωής του να έχει αντιμετωπίσει κι αυτός. Παρακολουθούμε την άποψη και τις ιδέες ενός αδιανόητα ευφυούς και ταλαντούχου ανθρώπου ο οποίος έχει σηκώσει το βάρος της μετάδοσης του πιο δυνατού συναισθήματος, αυτού της αγάπης και της αλληλεγγύης. Μέσα απ’ αυτή τη σειρά ας θυμηθούμε, ή ας μάθουμε, τη συγχώρεση και την αποδοχή. Κι ίσως έτσι να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι.

ΥΓ: Ο πρωταγωνιστής της σειράς έχασε απρόσμενα τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Ιανουάριο του 2022 μ’ αυτή τη σειρά να αποτελεί την τελευταία του εμφάνιση στην τηλεόραση. Το γεγονός ότι ένας τόσο νέος και φωτεινός άνθρωπος όπου μέσα από έναν τέτοιο σπουδαίο και διόλου εύκολο ως προς τη λεπτή προσέγγιση που απαιτεί, ρόλο, εμφανίζεται ξανά στις οθόνες μας είναι γεγονός που συγκινεί και λυπεί.

Πηγή φωτογραφίας