Αν πονάει τότε δεν είναι αγάπη

Βλέπω καθημερινά πολλά ζευγάρια να θεωρούν τις σχέσεις τους δεδομένες. Να ξεχνούν γιατί ερωτεύτηκαν. Να ξεχνούν εκείνα τα όνειρα και τα σχέδια που τους ένωσαν. Να ξεχνούν τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις τους. Να κυνηγούν το υγιές μιας σχέσης βασιζόμενοι στην προσωπική τους ευτυχία, αντί να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν που ν’ αφορά δύο. Να ξεχνούν ότι η αγάπη είναι επιλογή – γιατί δεν είναι ούτε αίσθηση, ούτε συναίσθημα.

Να ξεχνούν ότι η αγάπη είναι μια απόφαση που παίρνουν κάθε μέρα της ζωής τους, ακόμα κι όταν ο ένας απ’ τους δύο δε θυμήθηκε να κατεβάσει τα σκουπίδια, δεν πρόσεξε το νέο κούρεμα ή ένα ντύσιμο, όταν τα οικονομικά προβλήματα έρχονται ν’ ανατρέψουν τα δεδομένα. Να ξεχνούν ότι η αγάπη είναι για τα καλά ή τα άσχημα. Να ξεχνούν πως όταν επιλέγεις να μην αγαπάς, έχεις παραδοθεί κι έχεις εγκαταλείψει. Κι αυτή η εγκατάλειψη, στο τέλος, κάνει την αγάπη να μας πονάει. Αλλά πες μου, γίνεται η αγάπη να μπορεί να κάνει κάποιον να πονέσει; Η αληθινή αγάπη; Γιατί η αγάπη δε σε βλάπτει, ούτε μπορεί να σε πονέσει. Αυτό που μας βλάπτει είναι ένα άτομο που δεν ξέρει ν’ αγαπά ή ξεχνάει ν’ αγαπά. Κι εκεί οι περισσότεροι το μπερδεύουν.

Η αγάπη είναι το πιο απίστευτο πράγμα στο κόσμο –αλλά όταν οι άνθρωποι λένε ψέματα, εξαπατούν και προδίδουν την εμπιστοσύνη μας, κατηγορούμε την αγάπη– κι έτσι, αρχίζουμε να χάνουμε την ελπίδα μας απέναντι σ’ αυτήν. Και το χειρότερο; Είναι αυτή η καρδιά που αν ραγίσει, χάνουμε τον εαυτό μας, προσπαθώντας να κρατήσουμε μια αγάπη ζωντανή με έναν άνθρωπο που δε νοιάζεται καθόλου για εμάς. Κι εκεί αρχίζουμε αυτό το κλισέ, «φοβάμαι να ερωτευτώ γιατί δε θέλω να πληγωθώ ξανά».

Επομένως, δεν είναι η αγάπη που πονάει. Η μοναξιά πονάει. Η απόρριψη πονάει. Το να χάνεις κάποιον πονάει. Ο φθόνος πονάει. Κι όλοι μπερδεύουν αυτές τις ανυπόφορες, σκληρές πραγματικά συνθήκες με την αγάπη. Αλλά στην πραγματικότητα, η αγάπη είναι το μόνο πράγμα σ’ αυτόν τον κόσμο που καλύπτει κάθε πόνο, που κάνει κάποιον, εντελώς από μόνη της, να αισθάνεται ξανά υπέροχα.

Χρειάζεται θάρρος για ν’ ανοίξεις την καρδιά σου σ’ έναν νέο έρωτα. Είναι ο φόβος της κακής εμπειρίας, αλλά δεν αξίζει να αφήνεις το παρελθόν να γίνει θέμα στο παρόν και το μέλλον. Κι αν κάποιος στο παρόν ξέρει ν’ αγαπάει θα δει αυτό το μπέρδεμα της ψυχής και δε θα φοβηθεί. Δε θα το βάλει κάτω. Θα παλέψει για να μείνει. Θα προσπαθήσει να γιατρέψει τα σπασμένα μέρη σου και να σε ανυψώσει. Γιατί αυτός που ξέρει ν’ αγαπάει είναι ατρόμητος. Γνωρίζει την αδυναμία κάποιου και δεν την εκμεταλλεύεται. Δε λέει ψέματα, δεν απατά, δεν προσποιείται, δεν πληγώνει ή δε σε κάνει να νιώθεις ανεπιθύμητος. Υποτίθεται ότι είναι μια θεραπεία για όλες τις ανησυχίες σου. Γιατί πραγματική αγάπη είναι να μένεις στον αρχικό έρωτα και να μην τον παρατάς.

Κι αυτό που ουσιαστικά θέλω να σου πω απ’ τα παραπάνω είναι ότι οι άνθρωποι στις μέρες μας προσπαθούν ν’ αλλάξουν τον ορισμό της τελειότητας. Παγιδεύονται σε λεγόμενους «τύπους» που αρρωσταίνουν. Είναι αστείο το πόσο πολύ θέλει η κοινωνία πράγματα που σχετίζονται με στυλιστικά πρότυπα, με το στάτους, τις τάσεις, τα οικονομικά και μερικούς ανθρώπους ν’ αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η εμφάνιση κι οι θέσεις αλλάζουν και ξεθωριάζουν– σαν τον έρωτα.

Τι θα έλεγες όμως, για έναν άνθρωπο που ξέρει να φέρεται; Που ξέρει πώς να σε κοιτάει στα μάτια και να μπορεί να δει πόσο αληθινά τον αγαπάς; Έναν άνθρωπο που αληθινά θαυμάζει την παρέα σου; Ένα άνθρωπο που ακόμα και με τις χειρότερες διαθέσεις του θα κάνει ό,τι μπορεί για να δει ένα χαμόγελό σου; Τι θα έλεγες να ψάξεις να βρεις έναν τέτοιο άνθρωπο; Ή  αν τον έχεις να τον απολαύσεις για όσο μπορείς; Ή αν έχεις κάτι που δεν είναι αγάπη, να φύγεις μακριά; Όπως και να ‘χει, να ξέρεις ότι αξίζεις εκείνο τον άνθρωπο δίπλα σου που να μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο σου. Γιατί η αληθινή αγάπη δε φέρνει θλίψη, απογοήτευση, πόνο ή προβλήματα. Δεν είναι ικανή για κάτι τέτοιο. Είναι ενέργεια κι έτσι θα παραμείνει.