Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Φ.
Σε χαζεύω. Κάθε πρωί μόλις μπαίνω στο γραφείο, την ώρα που θα πω την πρωινή καλημέρα, κοιτάζω τριγύρω να δω αν έχεις έρθει πριν από μένα. Μετά πάω κι αλλάζω, φοράω τα ρούχα της δουλειάς. Κάθομαι στην καρέκλα μου, περιμένοντας να ανοίξει ο υπολογιστής και πίνοντας μια γουλιά καφέ παρατηρώντας εσένα.
Άραγε, ποιος είσαι; Δεν εννοώ πώς σε λένε, πού δουλεύεις, αν έχεις (που δεν έχεις -ελπίζω έστω) παιδιά. Ως τώρα έχουμε τα τυπικά. Είσαι οικείος -αλλά όχι ιδιαίτερα ανοιχτός- μαζί μου. Φοβάμαι να σε προσεγγίσω, να σε γνωρίσω καλύτερα. Δε θέλω να καταλήξω να παρεξηγηθώ αν έχεις ήδη κάτι στη ζωή σου ή αν τα αισθήματα δεν είναι αμοιβαία, να μπαίνω στο γραφείο και να μετράω τις ώρες να γυρίσω σπίτι για να μη σε βλέπω.
Ίσως θα βοηθούσε να πίναμε έναν καφέ. Μα και πάλι, με τι αφορμή να στον ζητήσω; Να πω τάχα πώς κάτι με απασχολεί στη δουλειά και θέλω να το συζητήσουμε; Δε θέλω να ‘ναι έτσι το πρώτο μας ραντεβού, βασισμένο σε μια ανόητη δικαιολογία. Με σκαλώνει η δουλειά. Ή μάλλον με σκαλώνει τι θα γίνει η δουλειά αν ρισκάρω, κάνω το βήμα και κάτι μεταξύ μας δεν πάει καλά.
Μου κινείς το ενδιαφέρον. Βγάζεις ένα μυστήριο. Είσαι ο έξω καρδιά τύπος που θα κάνει χαβαλέ και χιούμορ με όλους, μα ταυτόχρονα δε σ’ έχω ακούσει να λες ποτέ κάτι για σένα, να εκτίθεσαι λιγάκι παραπάνω, να καταλάβουμε τον τρόπο που σκέφτεσαι. Σε ‘χω πιάσει όμως άπειρες φορές να παρατηρείς, να χαζεύεις γύρω σου, να προσπαθείς να τους ψυχολογήσεις και να βγάλεις συμπεράσματα.
Η διαίσθησή μου μου λέει πως είσαι ένα πλάσμα με βάθος ψυχής. Ένας άνθρωπος σκεπτόμενος που έχει να πει πολλά, όμως επιλέγει με ποιους θα τα μοιραστεί. Κι εγώ -για κάποιον ανεξήγητο ως τώρα λόγο- θα ήθελα να αποκτήσω μια θέση στη ζωή σου. Να πηγαίνουμε μαζί στο γραφείο το πρωί, να πίνουμε τα ποτά μας σε κάποιο από εκείνα τα στέκια που καιρό τώρα μας διαφημίζεις και μας λες να επισκεφτούμε με την πρώτη ευκαιρία.
Τι να κάνω; Να ‘ρθω να στα πω όλα αυτά κι ό,τι γίνει ή να μείνω με εκείνο το χαμόγελο στα χείλη, κάθε φορά που σηκώνομαι απ’ το κρεβάτι και ξέρω πως η πιο όμορφη στιγμή στη μέρα μου θα ‘ναι εκείνη που θα σε δω; Είσαι ο λόγος που χαίρομαι να δουλεύω. Και φοβάμαι πολύ τη στιγμή που θ’ αλλάξει αυτό. Ξέρω, θέλει λίγο θάρρος παραπάνω, μα κι αν είναι όλο αυτό στη φαντασία μου; Ας έκανες έστω εσύ ένα βήμα. Ας μου έφερνες αύριο το πρωί κι εμένα καφέ (διπλό καπουτσίνο σκέτο, παρακαλώ). Έτσι, για να αρχίσουμε σιγά-σιγά να γνωριζόμαστε. Εγώ ήδη ξέρω πως κάθε μέρα στις 11 τρως μία μπάρα. Εσύ, τι παραπάνω θες να μάθεις για μένα;
