Πώς να συμφιλιωθείς με την ιδέα του ghosting

Ίσως δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη ο οποίος να μην έχει ασχοληθεί με το ζήτημα του ghosting, αυτής της μάστιγας όπου δε θέλει να φύγει από την καθημερινότητά μας. Είτε αφορά ένα άτομο με το οποίο μιλούσαμε μέσω μηνυμάτων και κάποια στιγμή αποφάσισε πως πρέπει να μας αφήσει στο (καταραμένο) «διαβάστηκε», είτε είναι μια σχέση η οποία δεν ήταν ακριβώς σχέση αλλά προς τα εκεί πήγαινε και τελικά δεν πήγε πουθενά ποτέ, γιατί κάποιος σταμάτησε να εμφανίζεται στα ραντεβού. Μπορεί όμως και να πρόκειται για μια «αποκλειστική» σχέση όπου μια μέρα, καθόλου όμορφη κι ηλιόλουστη, ο ένας ξύπνησε κι είπε «ας μην του ξαναμιλήσω ποτέ του άλλου». Οπότε, κάθε παραμύθι τελείωσε άδοξα.

Όση δουλειά και να έχουμε κάνει με τον εαυτό μας ή όση αυτοπεποίθηση και να έχουμε, όταν βλέπουμε αυτή τη λέξη (το «διαβάστηκε») να αναβοσβήνει στο κινητό ή τις αναπάντητες κλήσεις ολοένα και ν’ αυξάνονται, τότε πάει στράφι όλη η θετική ψυχολογία, τα βιβλία αυτοβελτίωσης κι ο πρωινός διαλογισμός. Κι όμως, πρέπει κάπως να την αντιμετωπίσουμε.

Αυτή η λέξη, η οποία θα έπρεπε ν’ απαγορευτεί για λόγους ψυχικής υγείας, δημιουργεί άπειρα ερωτήματα σ’ εμάς που τη δεχόμαστε: «τι έκανα λάθος», «μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε», «μα μια χαρά ήμασταν» για τους πιο αγχωτικούς, «ίσως έτυχε κάτι και δε μου απαντάει» για τους πιο ψύχραιμους και «μήπως να πάω κάτω από ‘κει, να στείλω μέσω του τρίτου προφίλ μου για να δω εάν μιλάει και με άλλους» ή «να μπλοκάρω να τελειώνουμε» για τους ώριμους (και νορμάλ ανθρώπους). Όλες αυτές οι αντιδράσεις είναι φυσιολογικές, από τις πιο καλοπροαίρετες μέχρι και τις όχι τόσο. Αλλά όταν κάποιος δεν απαντάει στα μηνύματα, τι άλλο να σκεφτούμε κι εμείς πως έχει πάθει και μας «γράφει» στα παλαιότερα των υποδημάτων του (δε λέμε κάπου αλλού για να είμαστε politically correct);

Προφανώς το μυαλό μας θα πάει στο χειρότερο σενάριο, πως φταίμε εμείς και για κάποιον λόγο ο άλλος ξενέρωσε τόσο, που αποφάσισε να μη μας απαντήσει ποτέ ξανά. Το κακό είναι όμως πως δεν μπορούμε να πάμε να του ζητήσουμε εξηγήσεις. Αρχικά γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις ήμασταν στο talking stage και δεν μπορούμε -θεωρητικά- να έχουμε πολλές απαιτήσεις από τον άλλον. Είναι ακόμα χειρότερο, όμως και το γεγονός ότι όλο και περισσότερα άτομα δέχονται ghosting κι έχει καταντήσει πλέον ένα κοινωνικά αποδεκτό συμβάν. Δυστυχώς κανένας δεν μπορεί να μας ενημερώνει πότε και ποιος θα μας εξαφανιστεί για να είμαστε κι εμείς λίγο προετοιμασμένοι. Ίσως αυτό που μας ενοχλεί είναι το ανεξήγητο, ειδικά εάν υπάρχει χημεία με το άλλο άτομο, καλή επικοινωνία, το γεγονός πως ένας κύκλος ο οποίος μπορεί να μην είχε σχηματιστεί ακόμα έκλεισε άδοξα κι απότομα. Φυσικά, εισέρχεται και το ζήτημα της απόρριψης, κάτι που κανείς δε διαχειρίζεται καλά αμέσως. Μια απόρριψη που δεν καταλάβαμε από πού μας ήρθε, γιατί μας ήρθε κι εάν σημαίνει κάτι για εμάς.

Οπότε, λογικό είναι τον πρώτο καιρό να είμαστε λίγο στα πατώματα και να στέλνουμε μηνύματα που μπορεί να έχουν την ίδια τύχη με τα προηγούμενα. Γι’ αυτόν τον λόγο οφείλουμε (στον εαυτό μας) να κάνουμε κάτι πιο δραστικό. Μπορεί να φαίνεται λίγο παράδοξο αλλά πρέπει να αποδεχτούμε πως μας συνέβη. Δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, ούτε κι οι τελευταίοι· βέβαια, θα μου πείτε, γιατί να συμβεί σ’ εμάς! Για χίλιους και δύο λόγους όπου ο άλλος δε θέλει και μάλλον δεν μπορεί να μας εξηγήσει. Η απόσταση από εκείνον θα μας κάνει σίγουρα καλό, όπως και το να δεχτούμε πως έχει κάποιους συναισθηματικούς περιορισμούς. Εάν ήταν «εντάξει» με τον εαυτό του μπορεί να μας εξηγούσε , ή έστω να μας ενημέρωνε πως θέλει να διακόψουμε την επικοινωνία, αλλά για να μη μας το λέει, κάτι άλλο θα συμβαίνει, το οποίο δεν είναι θέμα δικό μας να το ανακαλύψουμε.

Είναι κι ο εγωισμός, δεν το συζητάω, ο ανθρώπινος, ο κατανοητός. Ειδικά εάν είναι κάποιος που μόλις ξεκινήσαμε να γνωρίζουμε, αυτό που μας πληγώνει είναι που δεν έκατσε λίγο παραπάνω να μας μάθει, να μας δώσει μια ευκαιρία. Γιατί είμαστε και γαμ@ τα τυπάκια. Το να επιστρέφουμε όμως θέλοντας να δώσουμε ένα πιο αρμονικό τέλος, μπορεί να μη μας δικαιώσει. Από πού κι ως πού ξέρουμε πως ο άλλος θα μας πει την αλήθεια (εάν μας την πει) ή ακόμα κι εάν μας πει μια δικαιολογία, πώς ξέρουμε ότι θα μας ικανοποιήσει η απάντησή του; Το αποτέλεσμα είναι πως σε κάθε περίπτωση δεν προχωράμε και μένουμε κολλημένοι σ’ έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρθηκε να μας στείλει ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα.

Οπότε, μετά τις βρισιές, τα κλάματα (ένα block για να ξεχάσουμε ευκολότερα) και τους μαραθώνιους σειρών, μπορούμε να κάνουμε λίγο focus στον εαυτό μας, να επανέλθουμε στη φάση του φλερτ, να δώσουμε βάση σε κάποια ασχολία που είχαμε αφήσει στην άκρη και γενικά να μη ζαλίζουμε το όμορφό μας μυαλό με άτομα που -για τους δικούς τους λόγους- δεν ήθελαν να μπουν στη ζωή μας. Το θέμα είναι εμείς να μη δίνουμε περισσότερη αξία από ό,τι έχει στην πραγματικότητα το ghosting και να συνειδητοποιούμε πως από τον τρόπο που μας άφησε ο άλλος, φαίνεται πως δε θα μπορούσε να είναι έτσι κι αλλιώς μαζί μας. Ας μείνουν λοιπόν όσοι επέλεξαν να φύγουν έτσι μια πολύ ωραία έμπνευση για άρθρα. Και τίποτ’ άλλο.