Κι αν, τελικά, ευτυχία είναι η ανακούφιση;

Και τι είναι τελικά η ευτυχία; Σίγουρα όλοι έχουμε κάνει έστω και μια φορά αυτή την ερώτηση, τόσο στους άλλους, όσο και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ο καθένας έχει πιάσει τον εαυτό του πάμπολλες φορές ν’ αναρωτιέται αν είναι ευτυχισμένος ή όχι. Να σκέφτεται και ν’ αναλύει συνεχώς τι είναι αυτό που ψάχνει, τι είναι αυτό που θα τον κάνει χαρούμενο και περισσότερο πλήρη. Και φυσικά, οι περισσότεροι δε βρίσκουν ποτέ την απάντηση.

Τι είναι ευτυχία, λοιπόν; Είναι η χαρά που νιώθουμε όταν έχουμε την υγεία μας, όταν βρισκόμαστε δίπλα σ’ έναν άνθρωπο δικό μας, όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο να κάνουμε όλα όσα έχουμε σχεδιάσει κι όλα αυτά τα ωραία, είναι η οικονομική ανεξαρτησία κι η προσωπική εξέλιξη που ακούμε συνεχώς, ή μήπως είναι ένα μόνιμο άγχος, μια ουτοπία την οποία παλεύουμε να βρούμε με τόσο κόπο, χωρίς καν να καταλαβαίνουμε ποιος είναι ο στόχος αυτός που θέλουμε να κατακτήσουμε;

Μήπως άραγε η ευτυχία είναι μια μορφή ανακούφισης που οι περισσότεροι από εμάς τόσο πολύ επιθυμούν; «Ευτυχία είναι να συγχωρούμε τον εαυτό μας για τα λάθη και τις αποτυχίες μας. Είναι να κάνουμε ειρήνη με όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειές μας και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας όπως ακριβώς είναι.», λέει ένας ορισμός στο therapia.gr. Θεωρητικά μιλώντας, ο παραπάνω ορισμός δε μοιάζει και τόσο αχανής μα μικρός κι εύκολος στόχος να τον πετύχεις. Κι αυτό, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ακούγεται όντως ανακουφιστικό. Ακούγεται σαν μια μορφή συμφιλίωσης με τον εαυτό μας, όχι μόνο με τα καλά του στοιχεία αλλά και με τα αρνητικά. Κι αυτό κάνει τον άνθρωπο πραγματικά ευτυχισμένο. Αυτή η μορφή συμφιλίωσης, είναι σαν να αφαιρεί όλο το άγχος, την αγωνία, το φόβο που νιώθει κανείς στην προσπάθειά του να κυνηγάει μόνιμα την ευτυχία του με οποιονδήποτε τρόπο.

Όμως, από την άλλη θα σκεφτόταν κανείς πως μοιάζει ίσως και σαν μια μορφή συμβιβασμού, ως προς την αποδοχή στοιχείων που δε μας αρέσουν, ή το να συγχωρήσουμε πράγματα που μας στεναχωρούν έτσι ώστε να μάθουμε να πορευόμαστε με όλα αυτά. Μοιάζει όλη αυτή η στάση που θέλουμε να κρατήσουμε, σαν να προσπαθούμε να διώξουμε τη θλίψη, τον φόβο, το άγχος, όλη αυτή την αρνητικότητα που επικρατεί τριγύρω ώστε να μπορέσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με τον ορισμό της ευτυχίας που αναγράφεται στα λεξικά ως «Ευτυχία είναι η ψυχική ικανοποίηση του ανθρώπου, προερχόμενη από την εκπλήρωση των επιθυμιών και την επιτυχία των σκοπών του. Είναι η αίσθηση της ολοκλήρωσης, της ειρήνης και της ηρεμίας που μας γεμίζει με εσωτερική χαρά και μας επιτρέπει να απολαύσουμε τη ζωή, αν και φαίνεται να είναι ένα άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους ανθρώπους.», η ευτυχία μοιάζει περισσότερο με κάτι όχι και τόσο ρεαλιστικό να επιτευχθεί, όση αισιοδοξία και να υπάρχει και καλή, θετική διάθεση.

Το να σκεφτούμε και κάπως πιο ρεαλιστικά, ίσως και με μια περισσότερο αισιόδοξη ματιά και να μην κυνηγάμε το απόλυτο, το ιδανικό, όπως ονομάζουμε την “απόλυτη ευτυχία” ίσως να είναι κι αυτό που θα μας κάνει να είμαστε ευτυχισμένοι. Ίσως τελικά, η πληρότητα, να βρίσκεται σε πράγματα πιο απλά, καθημερινά, πιο μικρά πιθανόν, που δε σκεφτόμαστε σε πρώτη φάση. Ίσως, πράγματι, ο ιδανικός ορισμός της να είναι αυτός της ανακούφισης. Η ανακούφιση που νιώθεις έχοντας καταφέρει να ζήσεις όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές, έχοντας αφιερώσει χρόνο στον εαυτό σου νιώθοντας, χαρά κι ευγνωμοσύνη, χωρίς κανένα άγχος, καμία αγωνία, χωρίς φόβο και στεναχώρια. Να μη νιώθεις χαμένος κι ηττημένος και ναι, με λίγη προσπάθεια και πολλή καλή θέληση, μπορεί να επιτευχθεί ο στόχος αυτός.