Ίσως και να έχεις ήδη προχωρήσει

Τίποτα δεν είναι τόσο βαθύ κι επώδυνο όσο η συναισθηματική τριβή που νιώθεις όταν η ζωή σου αλλάζει ασκαρδαμυκτί. Οι άδοξοι έρωτες που λήγουν πρόωρα, οι απώλειες ανθρώπων που αγαπάς, οι ανατροπές που διακατέχουν την καθημερινότητά σου. Κάθε φορά που αλλιώς ήθελες να πάνε τα πράγματα κι αλλιώς σου ήρθαν τελικά. Όλα αυτά σε πονάνε, σε ταράζουν, αφήνοντας πληγές που μοιάζουν ανεπούλωτες. Κλείνεσαι στον εαυτό σου, εσωτερικεύεις κάθε σκέψη και συναίσθημα και έχεις πειστεί πως δε θα επανέλθεις ποτέ από τον πόνο. Συνεχίζεις να κουβαλάς το βάρος της οδύνης και προχωράς. Νιώθεις πως απλά επιβιώνεις, συνεχίζοντας να ακολουθείς τους ακατάπαυστους ρυθμούς της καθημερινότητάς. Την αφήνεις να σε συνεπάρει, εμμένοντας στο παρελθόν και συνάμα όλο και πιο μπροστά από αυτό. Η ζωή συνεχίζει να σε οδηγεί στον χορό της, δεν αφήνει χρόνο να συνειδητοποιήσεις ότι σταδιακά απαγκιστρώνεσαι από το επώδυνο παρελθόν σου. Σταμάτα λίγο, πάρε μια ανάσα. Μήπως έχεις, τελικά, προχωρήσει;

Η συγκρουσιακή αλληλουχία των συναισθημάτων και η απόλυτη αβεβαιότητα που συνοδεύει τη ζωή μας, δημιουργεί ένα μοναδικό ταξίδι στο εσωτερικό μας. Είναι εκεί που ανακαλύπτουμε τη δύναμή μας, την ανθεκτικότητα που κρύβουμε μέσα μας και την ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε τις ανατροπές της ζωής, ακόμα κι όταν πιστεύουμε πως δε θα τα καταφέρουμε ποτέ. Μέσα από την πληγή και τον πόνο, μαθαίνουμε να γίνουμε πιο συνειδητοποιημένοι, πιο ευαίσθητοι και πιο ενωμένοι με τον εαυτό μας. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Οι άδοξοι έρωτες και οι απώλειες μάς κάνουν να αναρωτιόμαστε για την αξία των σχέσεων και τη σημασία της προσωπικής ανάπτυξης. Κάθε άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή σου, κάθε δουλειά που έκανες, κάθε απόφαση που πήρες μέχρι τώρα, σωστή ή λάθος, σε έχουν κάνει το άτομο που είσαι. Η ζωή, με τις απρόβλεπτες στροφές της, μας ωθεί να εστιάσουμε στο τώρα και να απελευθερωθούμε από τις δεσμεύσεις που μας κρατούν πίσω. Με κάθε απώλεια και αλλαγή, αναγεννιόμαστε και αναπροσαρμόζουμε την προοπτική μας στη ζωή. Είναι μια συνεχής εξέλιξη, ένα ταξίδι που μας βοηθά να ανακαλύψουμε την πραγματική μας ουσία και να εκφράσουμε τον πυρήνα του πάθους μας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να το ζήσουμε, όσο δύσκολο κι αν είναι να αφήσουμε συνειδητά πίσω όσα μας βαραίνουν.

Τι είναι αυτό που σε κρατά στο παρελθόν και στις απώλειές του; Όλοι είμαστε συναισθηματικά δεμένοι με αυτό, καθώς οι αναμνήσεις, οι σχέσεις και οι εμπειρίες που ζήσαμε διαμορφώνουν την ταυτότητά μας και επηρεάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Όταν, όμως αντιμετωπίζεις απώλειες ή αλλαγές που προκαλούν πόνο, μπορεί να αισθανθείς ότι υπάρχουν ανεκπλήρωτες ανάγκες ή ανοιχτά θέματα από το παρελθόν που δεν έχουν επιλυθεί. Ίσως και απλώς να νιώθεις τύψεις, να ήθελες τα πράγματα να γίνουν διαφορετικά, να σε βασανίζει μια κουβέντα που (δεν) είπες, να βλέπεις εκ των υστέρων το δικό σου μερίδιο ευθύνης που πλέον δεν μπορείς να αναλάβεις. Αλήθεια, αν είχες μπροστά σου την πιο επώδυνη απώλεια που βίωσες, τι θα έκανες; Θα έλεγες άλλα πράγματα; Θα εκφραζόσουν περισσότερο ή λιγότερο; Θα απέφευγες τον καβγά; Θα έκανες μια επιπλέον αγκαλιά; Τόσα σενάρια που δεν μπορείς να υλοποιήσεις, τόσα ανεπίλυτα «αν» που σε συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Κάθε «αν» κι ένα λουρί που νιώθεις ότι σε κρατάει δέσμιο, ακόμα κι αν μπορείς να φύγεις χιλιόμετρα μακριά.

Κανείς δε σου εγγυάται πως δε θα πονέσεις άλλο, πως δε θα χάσεις κανέναν άλλον άνθρωπο, πως αυτή η φορά ήταν η τελευταία. Κι εσύ φοβάσαι. Φοβάσαι να αφεθείς, φοβάσαι να ξεσυνηθίσεις τον πόνο γιατί αναπόφευκτα θα τον βρεις ξανά μπροστά σου. Μοιάζει πιο εύκολο να πονάς διαρκώς, γιατί έτσι δε θα σε βρει σαν κεραυνός εν αιθρία το επόμενο δυσάρεστο γεγονός. Φοβάσαι να χαρείς τη ζωή σου χωρίς αυτό το «αλλά» να τριγυρίζει στο κεφάλι σου. Παράλληλα, όμως, ζεις. Στην τελική δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά Αδράζεις την κάθε σου μέρα, κάθε ευκαιρία για εξέλιξη- προσωπική ή επαγγελματική, γιατί νιώθεις πως αυτό πρέπει να γίνει. Κλείνεις τα μάτια σου στο γεγονός ότι όλα όσα κάνεις γίνονται γιατί τα θέλεις, όχι γιατί πρέπει. Έχεις συνηθίσει τόσο πολύ στον πόνο, που κάθε άλλο συναίσθημα προκαλεί δυσφορία ή και ενοχές. Νιώθεις πως εσύ πρέπει μόνο να πονάς, όχι να προχωράς και να χαίρεσαι, οπότε τα ρίχνεις στη ζωή που σε συνεπαίρνει και όχι στα δικά σου όνειρα και στους στόχους που θέτεις.

Κάνεις μια καινούρια σχέση, βρίσκεις μια άλλη δουλειά, βρίσκεις τον τρόπο οι άνθρωποι που έχεις χάσει να ζουν μέσα σου κι όχι να πεθαίνεις εσύ στη θύμησή τους. Μη νιώθεις άσχημα γι’ αυτό κι αποδέξου ότι σιγά- σιγά προχωράς. Κάθε βήμα που κάνεις σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην συναισθηματική ίαση, στη λύτρωση από γεγονότα και συναισθήματα που σήμερα νιώθεις πως θα σε κρατάνε για πάντα. Η ζωή σε προ(σ)καλεί να προχωρήσεις, έστω κι αν μέσα σου διαρκώς πονάς. Συνειδητά ή άθελά σου, βρίσκεσαι παγιδευμένος μεταξύ του να επιμένεις να ζεις στο παρελθόν και στα αρνητικά συναισθήματα που σου έχει επιφέρει ή να αφήσεις το παρόν να σε αγκαλιάσει, να σου δείξει πως μπορείς να είσαι πολλά περισσότερα από ένα κράμα πόνου και θλίψης. Αν και οι πληγές μπορεί να μείνουν πάντα μαζί μας, γίνονται μέρος της μοναδικότητάς μας και μας δίνουν τη δύναμη να δημιουργήσουμε μια πιο εμπλουτισμένη και συνειδητή παρουσία στο παρόν. Δεν το αντιλαμβάνεσαι αλλά ήδη σου συμβαίνει.

Το σημαντικό σε αυτό το ταξίδι είναι να λυτρωθείς από τις ενοχές σου. Δεν πειράζει που ο πόνος μέσα σου καταλαγιάζει, δεν πειράζει που προχωράς στη ζωή σου, αυτό οφείλεις άλλωστε να κάνεις. Κανείς δεν μπορεί να σου καταλογίσει το παραμικρό, κι όμως εσύ κλείνεις τα μάτια στη ζωή. Εμμονική πτυχή του εαυτού σου ο πόνος που σε συντροφεύει κι αυτή η αίσθηση ανεκπλήρωτου. Το βάρος των ανοιχτών λογαριασμών του παρελθόντος σε πλακώνει, ακόμα και όταν δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απειλές ή πραγματικές ελλείψεις. Οι αμφιβολίες μεγαλώνουν και οι σκέψεις περιστρέφονται γύρω από το “τι θα μπορούσε να ήταν”, ενώ έχεις ήδη κάνει ό, τι μπορούσες για να ξεπεράσεις την κάθε δύσκολη κατάσταση. Είναι αναμενόμενος αυτός ο εσωτερικός διχασμός. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί με το παρελθόν μπορεί να σε προβληματίζουν και να σου προκαλούν πόνο, αλλά ίσως, άθελά σου, έχεις ήδη προχωρήσει. Μέσα στην πορεία, έχεις αποκτήσει νέες εμπειρίες και γνώσεις, έχεις ανακαλύψει τη δύναμή σου και έχεις αναπτύξει μια νέα αίσθηση του εαυτού σου.

Δεν είσαι πια το άτομο που ήσουν πριν από κάποιο χρονικό διάστημα. Δεν είσαι καν το ίδιο άτομο με χθες. Κι αυτό είναι καλό. Κάθε εμπειρία που έζησες, κάθε επώδυνη ή και απρόσμενη ανατροπή στη ζωή σου, γέμισαν τη φαρέτρα σου με βέλη δύναμης, θάρρους και πίστης στον εαυτό σου. Αγκάλιασε τις αλλαγές αυτές, αγκάλιασε τη νέα σου εκδοχή και πάψε να εμμένεις στον πόνο. Κοίτα το φως, τη ζωή, όλα όσα κατάφερες και δεν τα είχες καν φανταστεί. Ο πόνος, αν και δύσκολος, σου δίνει την ευκαιρία να εξερευνήσεις την εσωτερική σου δύναμη και την ανθρώπινη ανθεκτικότητα που κρύβεις μέσα σου. Πάρε τα μαθήματα που έχει να σου διδάξει, προχώρα μπροστά και αποδέξου ότι τον έχεις αφήσει πίσω σου.

Οι άδοξοι έρωτες και οι απώλειες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας μας προκαλούν ανείπωτο πόνο. Καθώς η πραγματικότητα αλλάζει γρήγορα και οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή μας, είναι εύκολο να αισθανθούμε ότι έχουμε αφήσει πολλά ανοιχτά μέτωπα. Ωστόσο, ο πόνος της απουσίας μάς μαθαίνει να είμαστε δυνατοί κι ανθεκτικοί. Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε, αλλά μέσα από αυτές τις δοκιμασίες έχουμε ήδη προχωρήσει. Η εμπειρία μάς διδάσκει να εκτιμούμε την παρούσα στιγμή και να θυμόμαστε ότι κάθε νέα μέρα μας προσφέρει την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα πιο ευτυχισμένο μέλλον.