Quiet quitting: Σταμάτα να ζεις για να δουλέυεις

Τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί διάφορες ξένες λέξεις στην καθημερινότητα  που περιγράφουν με πολύ περιληπτικό τρόπο ένα κοινωνικό φαινόμενο ή μια γενική συμπεριφορά. Μέσα σ’ όλα αυτά τα νέα πράγματα που συμβαίνουν ήρθε να προστεθεί και το φαινόμενο του quiet quitting.

Η συγκεκριμένη ορολογία πρωτοεμφανίστηκε μεταξύ 2021-2022 όταν ξεκίνησε να εξασθενεί κι όλο αυτό που συνέβη με τον Covid-19. Δεν έχει καμία σχέση με παραίτηση από την εκάστοτε εργασία του ατόμου αλλά αφορά σ’ αλλαγή της εργασιακής νοοτροπίας. Το quiet quitting προωθεί το «κάνω δηλαδή όσα είναι στις αρμοδιότητές μου να κάνω και τίποτα παραπάνω». Η συγκεκριμένη συμπεριφορά συναντάται συνήθως στα άτομα νεότερης ηλικίας, τα οποία δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορούνται ότι δεν τους αρέσει να δουλεύουν, τους διακρίνει η τεμπελιά κ.λπ. Κανένας απ’ όλους αυτούς δεν έχει σκεφτεί πως δεν είναι ότι τα νέα παιδιά βιάζονται να κάνουν πράγματα ή ότι δεν έχουν υπομονή απλά δεν έχουν τις αντοχές να ζουν συνέχεια σε μια αβεβαιότητα και σ’ ένα μόνιμο άγχος για το αύριο. Δεν έχουν το απαραίτητο κίνητρο για να συνεχίσουν σε μια τέτοια κοινωνία.

Σε πάρα πολλές εταιρείες υπάρχει ακόμα η νοοτροπία πως δεν είναι σωστό να φεύγεις στην ώρα σου από το γραφείο ή απ’ ό,τι είδους δουλειά κι αν κάνεις, αφού είναι προτιμότερο να φεύγεις μία ώρα πέραν του οχτάωρού σου γιατί με αυτόν τον τρόπο δείχνεις πιο επαγγελματίας. Επίσης, δεν είναι λογικό για ορισμένους να μην αναλαμβάνεις αρμοδιότητες που είναι πέραν απ’ αυτές που έχεις συμφωνήσει. Η προθυμία να κάνεις πράγματα και να βοηθήσεις όπου μπορείς να βάλεις «πλάτη» και να στηρίξεις την ομάδα και τους συναδέλφους σου και γενικά το φιλότιμο που μπορεί να έχει κάθε νέος εργαζόμενος δεν είναι σίγουρο ότι θα εκτιμηθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, σταδιακά να χάνεις το ενδιαφέρον σου και να αρκείσαι απλά στο να κάνεις τη δουλειά σου και μέχρι εκεί. Όταν έχεις κάθε πρόθεση να μάθεις και να εξελίξεις τις γνώσεις σου σε κάτι, αλλά εκείνοι που είναι αρμόδιοι στο να σου τη μεταδώσουν δεν το κάνουν γιατί πια είτε έχουν κουραστεί είτε δεν έχουν διάθεση να ασχοληθούν με τους νεότερους τότε και εσύ παίρνεις τα μέτρα σου. Έχει κάποιο νόημα να προσπαθήσεις να αλλάξεις την πεπατημένη;

Με την αλλαγή σ’ αυτήν τη νοοτροπία λοιπόν προσπαθούν να ισορροπήσουν την επαγγελματική τους ζωή με την προσωπική, που μεταξύ μας όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι. Δουλεύουμε για να ζούμε, δε ζούμε για να δουλεύουμε. Το τελευταίο το έκαναν με μεγάλη επιτυχία οι γονείς και οι παππούδες μας και για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει διαιωνιστεί. Όταν έχεις μεγαλώσει με το σκεπτικό πως είσαι υποχρεωμένος να γίνεις χαλί να σε πατήσουν για να σε εκτιμήσουν, το κάνεις και εσύ μότο ζωής. Είναι λοιπόν καιρός μετά από όλον αυτόν τον εγκλεισμό που βιώσαμε παγκοσμίως να αποτινάξουμε κάθε τι αρνητικό από τις σκέψεις και τις συνήθειές μας. Στο κάτω-κάτω τις περισσότερες ώρες της ημέρας δυστυχώς τις καταναλώνουμε στο εργασιακό μας περιβάλλον και στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς να αμειβόμαστε αρκετά για όλα αυτά που παρέχουμε σαν υπάλληλοι.

Πόσα λοιπόν μπορεί να δεχτεί ένας εργαζόμενος, όταν μάλιστα δεν του παρέχεται το απαραίτητο κίνητρο για να συνεχίσει; Με το quiet quitting δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις να αλλάξουν σταδιακά τη νοοτροπία τόσο τη δική τους όσο και των υπαλλήλων ώστε να δημιουργηθούν πιο υγιή περιβάλλοντα εργασίας. Να μπουν νέες βάσεις και υγιή όρια μεταξύ εργασίας και κοινωνικής ζωής. Μην ξεχνάμε πως ένα υγιές περιβάλλον εργασίας αυτόματα κάνει και τον εργαζόμενο πιο παραγωγικό και πιο χαρούμενο.

Ασφαλώς, υπάρχει και η αντίθετη άποψη σ’ όλο αυτό το φαινόμενο. Προφανώς πολλές επιχειρήσεις δεν το αντιμετωπίζουν με θετική ματιά καθώς όσο ρηχό και να ακούγεται, την εκάστοτε επιχείρηση την ενδιαφέρει το κέρδος με το δυνατότερο χαμηλό κόστος. Δεν μπορεί κάποιος εργαζόμενος να θέλει να πάρει προαγωγή κι αύξηση χωρίς να θυσιάσει ένα μέρος από την κοινωνική του ζωή για να το καταφέρει. Αν κι αυτό δεν μπορεί να το εγγυηθεί κανείς ότι θα συμβεί.

Συνοψίζοντας, κάθε τι νέο που συμβαίνει και αλλάζει τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν είναι απαραίτητα κακό. Σ’ όλα τα πράγματα υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά, το ζήτημα όμως είναι προς τα πού ακριβώς γέρνει η ζυγαριά κι αν υπάρχει η διάθεση να διορθωθεί και να εξελιχθεί όλο αυτό. Πάντως το σίγουρο είναι πως δε χρειάζεται να κατηγορούνται συνέχεια οι νέοι για ό,τι συμβαίνει.