Όταν το βαφτιστήρι σού μιλάει πρώτη φορά για γκομενικά

Φαντάζομαι πώς όλοι αναπολούμε κατά καιρούς την πρώτη μας αγάπη. Τι κι αν χρειαστεί να πάμε χρόνια ολόκληρα πίσω η μνήμη της αίσθησης εκείνης από το άτομο που έκανε την καρδούλα μας να φτερουγίσει για πρώτη φορά, δε φεύγει από μέσα μας. Όταν όμως, αποφασίσουμε να γίνουμε γονείς ή νονοί, δεν είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι για  τη στιγμή που το δικό μας πλασματάκι θ’ αγαπήσει για πρώτη φορά.

Κάπως έτσι λοιπόν, θα έρθει μια μέρα που το βαφτιστήρι σου θα σου μιλήσει για την πρώτη του αγάπη κι αν κρίνω από μένα, θα γεμίσεις ανάμεικτα συναισθήματα! Στην αρχή, μετά το σοκ της αποκάλυψης, θα νιώσεις συγκινημένος, που διάλεξε εσένα για να μοιραστεί μαζί σου το love story του. Να λοιπόν ένας καλός τρόπος να αξιολογήσεις και τη σχέση που υπάρχει μεταξύ σας. Ένας νονός, πάντα ελπίζει να έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση με το βαφτιστήρι του- κυρίως αν ηλικιακά είναι κοντά. Όταν λοιπόν το ίδιο το παιδί, αποφασίζει να μιλήσει για κάτι τόσο εμπιστευτικό -κάτι που ίσως να μην έχει πει ούτε στους γονείς του– τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι πώς κάτι πήγε πολύ καλά στη σχέση που έχουμε δημιουργήσει.

Εννοείται πως ένα παιδί σε τέτοια ηλικία, όταν βιώνει την πρώτη του αγάπη, χρειάζεται υποστήριξη, γι’ αυτό άλλωστε και το μοιράζεται μαζί μας. Έχει ανάγκη από συμβουλές αλλά κι από το καθαρό μοίρασμα της εμπειρίας του μαζί μας. Θα σχολιάσουμε τα μηνύματα που ανταλλάσσουν, θα συζητήσουμε τι λένε από κοντά στο σχολείο, ποια θα πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα. Θα μιλάμε για ώρες, ενώ τα μάτια του θα λαμποκοπούν από χαρά και μαζί του θα το ζούμε κι εμείς. Σαν να ζούμε ξανά την εφηβεία, ένα πράγμα! Έπειτα, μαζί θα σκαρώνουμε τις κρυφές τους συναντήσεις, ενώ θα είμαστε πάντα το άλλοθι στις νυχτερινές τους εξόδους. Θα λειτουργούμε σαν δεύτερος γονιός, αλλά πολύ πιο κουλ, ένα πράγμα.

Σε δεύτερο χρόνο, η ανάγκη να προστατεύσουμε το ερωτευμενάκι μας, κερδίζει τη μάχη. Βλέπετε, θεωρούμε τους εαυτούς μας πιο έμπειρους, αφού πάθαμε και μάθαμε, όμως μεγαλώνοντας, ξεχάσαμε πόσο αγνή κι αληθινή είναι η πρώτη μας αγάπη- εκείνη που υποτίθεται δεν ξεχνιέται. Που δεν κρύβεται πίσω από κανένα στερεότυπο και δεν έχει δόλο, απλώς γεννιέται κι υπάρχει. Κι έτσι, βιαζόμαστε να συμβουλέψουμε, αλλά και να προειδοποιήσουμε για τα χειρότερα, καμιά φορά με αποτέλεσμα να του γκρεμίσουμε τον κόσμο κι όλες τις όμορφες σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό του. Κι ας κρυβόμασταν πίσω από τοίχους, στην ίδια ηλικία, κάποτε, για να δώσουμε το πρώτο μας φιλί. Κι ας ζούσαμε τα ίδια καρδιοχτύπια πάνω από το τηλέφωνο. Τώρα βιαζόμαστε να το μεγαλώσουμε απότομα, να το κάνουμε να νιώσει όπως εμείς και να δει τα πράγματα μέσα από τα δικά μας μάτια, εκείνα των ερωτευμένων ετών 30. Μεγάλο λάθος, αφού αν το καλοσκεφτούμε, αν όλοι μας αγαπούσαμε όπως αγαπάνε τα παιδιά, τότε ο κόσμος μας, ίσως να ήταν λίγο καλύτερος.

Τα συναισθήματα ενός νονού που ακούει το βαφτιστήρι του να μιλάει πρώτη φορά για την αγάπη, όπως είπα, είναι ανάμεικτα. Από τη μια χαιρόμαστε κι υποστηρίζουμε κάθε του βήμα. Από την άλλη, όμως, τρομάζουμε. Λες κι η αγάπη θα έπρεπε να μας φοβίζει, λες και μπορούμε με οποιονδήποτε τρόπο να προστατεύσουμε έναν άνθρωπο από το να πληγωθεί. Όμως, αντί να ψάχνουμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο, μπορούμε να είμαστε απλώς εκεί. Δίπλα του, να μοιραζόμαστε τη χαρά του και με εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που βαφτίσαμε πως θα κάνει την καλύτερη επιλογή.