«Γιατί να κόψω την καβάτζα όσο προσφέρει επιβεβαίωση;»

«Επιλογή». Λέξη ελληνικότατη, σαφέστατη, απλούστατη. Ή μήπως όχι; «Επιλέγω». «Δείχνω την προτίμησή μου σε κάτι ή κάποιον». Αν επιλέξω κάτι, το έχω δεχτεί, αν όχι, το έχω απορρίψει. Σωστά; Μάλλον.

Το ρήμα «επιλέγω», αναλόγως την ηλικία και τις συνθήκες, μπορεί να αποκτήσει διαφορετική σημασία και βαρύτητα. Ένα νήπιο θα επιλέξει αν θα φάει παγωτό μπανάνα ή φράουλα, ένας έφηβος το είδος της μουσικής που θα τον σημαδέψει και –αν είναι τυχερός και δεν του το επιβάλει κάποιος άλλος– την κατεύθυνση σπουδών που θα ακολουθήσει. Στον κόσμο των ενηλίκων, οι επιλογές κινούνται από τη σφαίρα του χρώματος μαλλιών μέχρι τη χώρα που θα κατοικήσει κάποιος, και από τον επαγγελματικό δρόμο που θα ακολουθήσει κανείς μέχρι την ταυτότητα της προσωπικής ζωής.

Πολλές φορές φαινομενικά δεν υπάρχουν επιλογές. Για κάθε μας απόφαση, όμως, υπάρχουν περισσότερα από ένα κριτήρια που μας βοήθησαν να την πάρουμε. Η αναγκαστική μετακόμιση στο εξωτερικό λόγω δουλειάς μπορεί να φαίνεται αναπόφευκτη αλλά απορρέει από την προσωπική επιλογή της αγάπης για το επαγγελματικό αντικείμενο ή της υψηλής αμοιβής έναντι της προσκόλλησης στην πόλη και τη χώρα καταγωγής. Η διατήρηση ενός γάμου που η συνύπαρξη αποδεδειγμένα είναι αδύνατη μπορεί να φαίνεται αναγκαστική «λόγω των παιδιών», όμως στην ουσία κάποιος από τους δύο ή και οι δύο γονείς επιλέγουν τη συνύπαρξη εις βάρος μιας διαδικασίας που στο μυαλό τους συναισθηματικά και κοινωνικά θα τους διέλυε.

Με άλλα λόγια, όσο είσαι ελεύθερος σωματικά και πολιτικά (γιατί στη φυλακή η αλήθεια είναι ότι κάποιες επιλογές περιορίζονται), καλείσαι να επιλέξεις. Και εδώ θα σκεφτόταν κάποιος, ένα αθώο και ρομαντικό μυαλό -ίσως και λιγάκι αφελές-, πως στο πεδίο του έρωτα, του φλερτ και της συναισθηματικής αλληλεπίδρασης δύο ανθρώπων θα έπρεπε να αποθεώνεται η επιλογή. Το δικαίωμα στην προτίμηση. Η δυνατότητα να δεχτείς και να προχωρήσεις ένα φλερτ πανηγυρικά, επειδή γουστάρεις, επειδή το timing είναι κατάλληλο, επειδή βλέπεις τα θετικά στον άλλον, επειδή, επειδή, επειδή… Όπως και η δυνατότητα να πεις ένα ευγενικό «όχι», επειδή δε γουστάρεις, επειδή δεν είναι κατάλληλο το timing, επειδή τα red flags είναι αδύνατον να μπουν κάτω από το χαλί, επειδή, επειδή, επειδή…

Παρατηρώντας σήμερα τον τρόπο σκέψης πολλών ανθρώπων μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει ότι η νέα θεότητα στον ναό του φλερτ είναι η «Επιβεβαίωση». Όλα για την επιβεβαίωση. Τα πάντα για αυτή. Είσαι διαθέσιμος και σε φλερτάρουν; «Όχι, μην κλείσεις την πόρτα σε κάποιον, ακόμα κι αν δε θες, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Εξάλλου σε χαλάει να εισπράττεις θαυμασμό». Δεν είσαι διαθέσιμος; Με έναν μαγικό τρόπο πάλι δεν πρέπει να πεις όχι στο φλερτ γιατί «είναι αναζωογονητικό, θεωρητικό και πλατωνικό, και στο κάτω-κάτω απλώς μιλάτε».

Και για να μην υπάρχει παρεξήγηση, το φλερτ είναι από τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο. Στην καθημερινότητα. Ένα χαμόγελο, μια όμορφη καλημέρα, ένα κομπλιμέντο, ένας κερασμένος καφές. Όλα αυτά έχουν μια απίστευτη ικανότητα να σε αναζωογονήσουν. Όταν όμως γίνονται κομμάτι μιας καθημερινότητας, όταν γίνονται ρουτίνα, όταν βλέπεις ότι το άτομο που συνήθως τα υποκινεί ξεκινά να τα ζει και να τα πιστεύει, πρέπει να επιλέξεις αν θα γίνεις συνοδοιπόρος σε μία όμορφη ιστορία με ή χωρίς ημερομηνία λήξης ή αν ευγενικά θα δηλώσεις πως σου αρκεί να είσαι ο αποδέκτης των κινήσεων αυτών και τίποτα άλλο. Πρέπει να επιλέξεις, γιατί έτσι δείχνεις και τον σεβασμό σου απέναντι στον άλλο.

Και εδώ εμφανίζεται η επιβεβαίωση. Το σκέφτεσαι, το ξανασκέφτεσαι. «Γιατί να κόψω την καβάτζα μου; Γιατί να κλείσω την πόρτα με θόρυβο; Γιατί να πω όχι; Επειδή δε νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου κάθε φορά που μου μιλάει; Επειδή δεν ανυπομονώ να τον/την δω; Επειδή ξέρω ότι κι αυτός/αυτή ίσως βολεύεται με την κατάσταση;» Επειδή «ε, ωραίο είναι να ασχολείσαι με κάποιον μέχρι να βρεις κάτι άλλο καλύτερο»;

Εάν, λοιπόν, στο μυαλό σου δεν υπάρχει μέλλον σε μια ιστορία, θα ήταν πιο απλά τα πράγματα αν έκλεινες την πόρτα με θόρυβο. Τι θα γινόταν τότε; Θα ήσουν πιο κοντά σε ένα επόμενο φλερτ που μπορεί να είχε την ίδια κατάληξη ή μπορεί και να σου έφερνε πεταλούδες στο στομάχι. Μπορεί να ανυπομονούσες να τον/την δεις. Μπορεί να ήταν κάποιος που όχι μόνο δε θα βολευόταν με την κατάσταση, αλλά θα ξεβολευόταν για μια καθημερινότητα μαζί σου. Πολλά «μπορεί». Αλλά και πολλά «οπωσδήποτε». Οπωσδήποτε θα κέρδιζες τον σεβασμό του άλλου και κυρίως του εαυτού σου. Θα κοιμόσουν ήρεμος το βράδυ, είτε μόνος είτε δίπλα στο ταίρι σου. Θα μπορούσες να πεις στο τέλος της ημέρας «Νιώθω καλά με τον τρόπο που χειρίστηκα το θέμα».

Όμως η θεά «επιβεβαίωση» σε έχει κάνει να τη λατρεύεις. Αν κλείσεις την πόρτα δυνατά, ίσως έρθει κάποια στιγμή που δε θα λαμβάνεις από πουθενά επιβεβαίωση. Τρομερό; Ίσως έρθει κάποια στιγμή που θα κληθείς να ασχοληθείς με τον εαυτό σου. Με το πνεύμα σου, με το σώμα σου, με τη δουλειά σου, με το πώς θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αυτό κι αν είναι τρομερό. Και εάν δεν ήσουν ποτέ στην πραγματικότητα διαθέσιμος, σου έχω κι άλλο νέο, το πιο τρομερό όλων. Αν κλείσεις δυνατά την πόρτα σε ένα φλερτ, θα έχεις μόνο τον άνθρωπό σου να ασχοληθείς. Εσύ και αυτός. Μόνο εσείς οι δύο. Χωρίς το βολικό μαξιλαράκι ενός τρίτου προσώπου, έστω και πλατωνικά. Εσύ και αυτός, εσύ και αυτή. Να βρεθείτε αντιμέτωποι με τις στιγμές της απόλυτης ευτυχίας και τις στιγμές που πραγματικά μισήσατε ο ένας τον άλλον. Και κοίτα ειρωνεία: Για να δείτε ποιες στιγμές θα κάνετε σημαία της ζωής σας, πάλι θα πρέπει να επιλέξετε. Και όχι να επιβεβαιώσετε το εγώ σας.