Μήπως να περίμενες λίγο;

Ζούμε σε μια πραγματικότητα που κρίνουμε χωρίς να γνωρίζουμε αυτό για το οποίο μιλάμε. Μια αντίθετη, μόνο, άποψη, από αυτή που αποδεχόμαστε, φτάνει για να ξεκινήσει το πανηγύρι. Ακόμα κι αν δεν είναι δική μας υπόθεση απόλυτα αυτό το οποίο θίγεται, πάντοτε θα βρεθεί ο τρόπος να παρεξηγηθούμε.

Καταδικάζουμε ανελέητα, ασχέτως αν γνωρίζουμε τον άλλον προσωπικά ή όχι. Μπορεί για ορισμένους να φαίνεται αρκετά κλισέ ή να σκέφτονται πως «μας λες αυτά που γνωρίζουμε», αλλά αφού τα γνωρίζουμε, γιατί συνεχίζουμε να τα επαναλαμβάνουμε; Ίσως επειδή μας αρέσει να αισθανόμαστε κυρίαρχοι πίσω από μια οθόνη, που απλώς πυροβολεί με κριτικές, χωρίς απαραίτητα να έχουν υπόσταση ή έστω αληθοφάνεια. Φτάνει να κατακεραυνώσουμε. Φτάνει να βγάλουμε ό,τι έχουμε μέσα μας, ακόμα κι αν δεν είναι ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να πούμε.

Πολλοί είναι εκείνοι που δεν ξεχωρίζουν ή δε γνωρίζουν πώς να ξεχωρίσουν μια παράθεση πληροφοριών, ένα επιχείρημα που βασίζεται σε γεγονότα δηλαδή, από μια γνώμη. Κι είναι λυπηρό σε ένα περιβάλλον τόσο εξελιγμένο, όσο μπορεί να θεωρηθεί ο αιώνας που ζούμε, να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τα βασικά. Κι αυτό προκύπτει ξεκάθαρα από το ότι βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπέρασμα για το τι είναι κάποιος, τι θέλει, τι λέει και γιατί, μόνο για να προχωρήσουμε στον επόμενο και να πιαστούμε από άλλη μια μικρή τριχούλα, για να την κάνουμε τριχιά. Γι’ αυτό και οι σχέσεις μας πλέον πάνε στον βρόντο. Διότι, προτιμούμε να αναλωθούμε σε καταστάσεις που μας προσφέρουν αυτό που θέλουμε προσωρινά, από το να κουραστούμε λίγο στην αναμονή της εξερεύνησης και να εστιάσουμε σε μια εις βάθος γνωριμία- κι ας διαφωνήσουμε σε κάποια πράγματα στη διαδρομή. Εμείς, δε θα ρισκάρουμε να αλλάξουμε γνώμη- πολύ κουραστικό!

Είναι λυπηρό να βλέπεις γενιές να εξελίσσονται σε λάθος μονοπάτια. Για χάρη της ευκολίας, όλα ισοπεδώνονται, χωρίς να βλέπεις το μέλλον με μια δόση προοπτικής κι εξέλιξης. Παρά μόνο το προσωρινό και το εφήμερο έχουν σημασία, να γίνουν όλα γρήγορα, να βάλουμε την ταμπέλα μας να φεύγουν οι πρωινοί. Αυτό που λείπει στον κόσμο, δεν είναι μόνο η γνώση κι η κριτική σκέψη, αλλά κι η υπομονή. Με την υπομονή καλλιεργούνται όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα. Το μόνο πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι πως δεν υπάρχει ο χρόνος για την πολυτέλεια αυτή. Και δεν υπάρχει, διότι δεν έχει καλλιεργηθεί, αφού όλες μας οι προτεραιότητες είναι λάθος. Δε θέλουμε να περιμένουμε για τον καφέ μας το πρωί, δε θέλουμε να περιμένουμε να μας ετοιμάσουν το αμάξι όταν πάμε στο πλυντήριο, δε θέλουμε να περιμένουμε στην ουρά του super market, όπως δε θέλουμε να περιμένουμε να διαβάσουμε κάτι καλά πριν πετάξουμε την μπούρδα μας, όπως δεν περιμένουμε να μας εξηγήσει ο άλλος τη θέση του πριν τον βγάλουμε λάθος, όπως δεν περιμένουμε γενικώς τίποτα, ποτέ και κανέναν.

Βάζουμε μόνοι μας τους περιορισμούς στον εαυτό μας- με τρανή απόδειξη τον ίδιο τον χρόνο ως ανθρώπινο δημιούργημα που πια μας έχει καταπιεί. Βέβαια, όλα ξεκινούν από τον περιορισμό του μυαλού. Αν ελευθερωθούμε εκεί, έχουμε κερδίσει. Αντί, λοιπόν, να κρίνουμε χωρίς έλεος, ειδικότερα για πράγματα που δε γνωρίζουμε, ας ξεκινήσουμε με εκμάθηση. Δεν είναι κακό να θέλουμε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, όσο κι αν ορισμένοι λένε πως «αυτός είμαι κι αν αρέσω». Κι αν κάποιος πει πως μόνοι μας δε θ’ αλλάξουμε τον κόσμο, τότε πρέπει ν’ απατάμε πως έτσι σκέφτονται όλοι, γι’ αυτό δεν αλλάζει τίποτα, και κάπως έτσι, με τέτοια λογική, τελειώνει μια συζήτηση πριν καν αρχίσει. Διότι, για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, χρειάζεται να ξέρουμε πως εμείς, δεν μπορούμε να μείνουμε εκτός αυτής της αλλαγής. Οπότε υπομονή και βήμα-βήμα, κάτι θα καταφέρουμε, δεν μπορεί!