Αν από την αρχή δε σας βγαίνει, καλύτερα να μην το πάτε παραπέρα

Παραπαίει· μια απόφαση για να παρθεί κρύβει αστάθεια μέσα της. Κρατάει εκείνη τη ζυγαριά που άλλοτε γέρνει ως προς τη μια κατεύθυνση και άλλοτε στην άλλη. Μοιάζει με μια μικρή τραμπάλα, όπως ο εσωτερικός σου κόσμος όταν ετοιμάζεσαι να πάρεις μια απόφαση.

Μια απόφαση που χαρακτηρίζεται από καταιγισμό συναισθημάτων, που οδηγούν σε αδιέξοδο και κάνουν το κλείσιμο του κεφαλαίου να ‘ναι πλέον επιτακτικό. Όμως δεν είναι μόνο πως αυτά τα συναισθήματα δεν μπορείς να τα διαχειριστείς, είναι πως έχουν αρνητική υπόσταση και το ένα είναι χειρότερο από τ’ άλλο. Δημιουργούν μια αφόρητη πνιγηρή αίσθηση μέσα σου και το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σε ταλαιπωρούν. Κι η στιγμή, που τα συναισθήματα αυτά θα κάνουν την εμφάνισή τους, είναι επόμενο να προκαλέσουν κι έναν καταιγισμό σκέψεων.

Θα είναι κάτι για το οποίο θα νιώσεις πανικό και μέσα σ’ αυτό, θα φοβηθείς. Θα θες να τα βάλεις στα πόδια και με συνοπτικές διαδικασίες να φύγεις. Θ’ έχεις ουσιαστικά αιφνιδιαστεί. Κι ο αιφνιδιασμός, σε βρίσκει πάντα άοπλο, απροετοίμαστο. Η πρώτη αντίδραση θα είναι κι αυτή επιρρεασμένη από το συναίσθημα. Αν το αφήσεις να βγει στην επιφάνεια, αυτό θα είναι το αποτέλεσμα. Να τα κάνει όλα γυαλιά καρφιά και τέλος. Μετά; Μετά κοιτάς τα συντρίμμια και σκέφτεσαι.

Ξέρεις, όμως, η απόφασή σου είναι σωστή. Αυτό που σε ταλανίζει είναι ότι γνωρίζεις την κατάσταση και δε θες έναν άνθρωπο που τόσα χρόνια έχεις αγαπήσει να τον εγκαταλείψεις. Αν όμως μιλάμε για μια σχέση η οποία από τα πρώτα στάδια της γνωριμίας φαινόταν πως θα καταλήξει στον γκρεμό, τότε ναι, είτε σε πονάει είτε όχι θα πρέπει να φύγεις -όσο κι αν οι δύσκολες αποφάσεις σε τρομάζουν και σε μπερδεύουν. Γιατί θα παρατήσεις κάτι που βασίζεται σ’ αυταπάτες. Αφού το όμορφο και γλυκό πρόσωπο που έπλασες στο νου σου δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ. Ήταν φιάσκο, ένα ψεύτικο όνειρο, με κίνητρο που μόνο εκείνο γνωρίζει.

Σε κανονικές συνθήκες η συμβίωση ενός νέου ζευγαριού έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη «ένωση», ένα κρεβάτι που συνέχεια δονείται και λεπτά που μοιάζουν με βασανιστήριο όταν ο ένας είναι μακριά από τον άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα, που να αντιστέκεται και να εμποδίζει την καθημερινότητά του κι η ζωή είναι μια ατελείωτη γιορτή, χαράς και ευτυχίας. Ακόμα και τα τετριμμένα, οι λογαριασμοί κι οι υποχρεώσεις είναι απλές προκλήσεις προς επίλυση. Όταν υπάρχει πραγματικό συναίσθημα κι αγάπη το ζευγάρι πορεύεται ειρηνικά, δε βασανίζεται κάθε φορά που χρειάζεται να πάρει μια απόφαση. Αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει λόγος να διαιωνίζεται μια άρρωστη κατάσταση, αφού νοσηρότητα γίνεται συνήθεια, η συνήθεια εξάρτηση και το αποτέλεσμα που δημιουργείται είναι μια φυλακή και για τα δύο μέλη της σχέσης.

Θα ήταν υπό κάποιες συνθήκες κατανοητή μια πτώση διάθεσης και μια έλειψη πρωτοβουλιών κι αποφάσεων αν μιλάμε για σχέση που μετράει πάνω από δεκαετία. Θα υπήρχε μια εξήγηση ή και η ιδεά πως το ζευγάρι διανύει μια κρίση. Τι γίνεται όμως, όταν οι μέρες χαράς ενός νέου ζευγαριού ειναι ελάχιστες και η καθημερινή ανάγκη για επιβιώση κάνει τη σχέση να μοιάζει με φυλακή;

Mια τέτοια σχέση έχει πέσει σε κώμα κι είναι αδύνατον να συντηρείται με μηχανήματα για πάντα, κάποια στιγμή θα «σβήσει». Χωρίς την ενίσχυση λοιπόν ή την υποβοήθεια, η εξέλιξη μιας τέτοιας σχέσης είναι μία και μη αναστρέψιμη. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το ν’ έχει πεθάνει μέσα σου το οτιδήποτε κι εσύ να το συντηρείς. Δεν υπάρχει ψήγμα χαράς σε μια τέτοια κατάσταση.

Για ποιον λόγο λοιπόν να παραμείνει κάποιος σε μια σχέση με το πρόσχημα ότι η τρικυμία θα περάσει και η κατάσταση θα καλυτερέψει; Θα περάσει η κρίση, η ψυχική μετάπτωση ναι, αλλά έπειτα όλο αυτό θα επαναληφθεί. Μπορεί κάποιος να θυμάται και να παραμένει προσκολλημένος για πάντα σε εκείνους τους πρώτους μήνες, που στην πορεία εκδηλώθηκαν ως αυταπάτη; Κι αν ναι, με τι κόστος; Μπορεί αυτοί οι μήνες να τον κρατήσουν να παραμείνει εκεί, σε μια κατάσταση που ήδη γνωρίζει πως απέχει από την αλήθεια;

Είναι ανώφελο να παραμένει κανείς μ’ έναν άνθρωπο που εναλλάσσει ρόλους στην καθημερινότητά του. Κανείς δε θέλει έναν σύντροφο δίπλα του που του δημιουργεί ασάφεια και προβληματισμό. Κανείς δε θέλει έναν άνθρωπο με αβέβαιη συμπεριφορά, που τον γεμίζει ανασφάλεια και ανησυχία. Εκείνο το πρόσωπο, θα κάνει ένα βήμα πίσω, θα νιώσει φοβία και θα παραμείνει σε μια γωνία να περάσει η μπόρα και να πάρει τη βάρκα του να φύγει. Με τα κύματα δε θα παλέψει, με την καταιγίδα δε θα τα βάλει. Θα παραμείνει αμέτοχος, και κάθε μέρα θα εγκαταλείπει κι ας κατηγορηθεί πως έπαψε να είναι ενεργός στη σχέση, τη συμβίωση ή και τον γάμο του.

Μια τέτοια ένωση είναι κάλπικη, μοιάζει με καταδικασμένο τέλμα και μια διαφυγή που κάθε μέρα χτίζεται.