Νιώθετε κι εσείς από τα 22 πως τελειώνει η ζωή σας;

Στα 18 τελειώνεις το σχολείο. Μέχρι τα 21 πρέπει να έχεις πάρει το πτυχίο σου, να ετοιμάζεσαι ήδη για μεταπτυχιακό. Ένα καλό μεταπτυχιακό. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να έχεις βρει δουλειά, πάνω στο αντικείμενό σου φυσικά. Έπειτα, αν δεν έχει ήδη συμβεί, θα πρέπει να μπει στο πλάνο ένα καλό παιδί για όλα τα υπόλοιπα που έρχονται- γιατί θες και 5 χρόνια σχέση πριν αποφασίσεις να κάνεις οικογένεια κι αν φτάσεις 30 είσαι ήδη στο όριο. Όποτε, καθόλου υπερβολικά, μπορούμε να πούμε πως η ζωή τελειώνει στα 22, που πιστεύεις πως έχεις ήδη αργήσει να κάνεις βασικά βήματα για τo μέλλον σου, βήματα που δεν ξέρεις καν αν θέλεις.

Και ναι, είναι πολλοί εκείνοι που το νιώθουν αυτό. Είναι αυτοί που αν περάσουν τα “επιτρεπτά” όρια ηλικίας χωρίς να έχουν κάνει κάτι το αξιοσημείωτο με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα, αρχίζουν να αγχώνονται και να σκέφτονται πως ο χρόνος περνάει κι οι ίδιοι δεν μπορούν με τίποτα να τον προφτάσουν. Δεν έχουν δουλέψει στον τομέα τους για ν’ αποκτήσουν την κατάλληλη εμπειρία, δεν έχουν ένα καλό βιογραφικό που ίσως θα ήθελαν οι γονείς τους να έχουν, δεν είναι σίγουροι αν αγαπούν το αντικείμενό τους, δε θέλουν σταθερή σχέση ή έχουν υπάρξει άτυχοι. Όσο για το μεταπτυχιακό, πού λεφτά;

Εδώ να πούμε πως δεν είναι καθόλου τυχαίο πως παρά πολλοί νέοι σε αυτή την ηλικία έχουν ψυχικές διαταραχές όπως άγχος, θλίψη, κρίσεις πανικού και κατάθλιψη. Εάν λοιπόν δεν έχεις τελειώσει τη σχολή σου στα 22, ή δεν έχεις καταφέρει αυτά που ονειρεύεσαι, αν δεν υπάρχει πλάνο ή αυτό που ακολουθείς σου βγαίνει λάθος, αν οι σχέσεις σου είναι Βατερλό και νιώθεις πως χάνεσαι στη ζωή σου που οδηγεί σε άγνωστα νερά, να ξέρεις πως δεν πειράζει. Και δεν πειράζει γιατί ποτέ καμία ζωή δεν τελείωσε στα 22. Ίσα-ίσα, η ζωή ξεκινάει στα 22, όταν αποδομείς όλα όσα νομίζεις ότι ξέρεις και θέλεις, για να έρθουν σιγά-σιγά όλα τα όμορφα και τα σημαντικά.

Κι αν όλα πάνε λάθος και στραβά, στα 22 θα μάθεις ποιοι πραγματικά είναι δίπλα σου. Θα δεις τις αντοχές σου, θ’ αλλάξεις τα πιστεύω σου ξανά και ξανά, θα ταξιδέψεις, θα κάνεις τρέλες με την παρέα σου, θα χωρίσεις και θα τα ξαναβρεις 200 φορές με το γκομενάκι, θα βρεις άλλο γκομενάκι, θα μάθεις πώς λειτουργεί η κοινωνία, θα ωριμάσουν οι σκέψεις σου απέναντι στη ζωή, θα αποκτήσεις πολιτική ταυτότητα, θα κάνεις λάθη κι άλλα λάθη, θα δουλέψεις δουλειές για να βγει το νοίκι ή οι διακοπές. Στα 22 δεν είναι αργά να αποφασίσεις πως θέλεις να κάνεις κάτι άλλο από αυτό που επέλεξες στα 18. Στα 22 σου μπορεί να χρειαστεί ν’ αλλάξεις πόλη ή ακόμη και χώρα. Θα περάσει τόσος κόσμος από τη ζωή σου, μέχρι να έχεις δίπλα σου τους πραγματικούς κι αυτούς που αξίζουν.

Για σένα λοιπόν που σ’ έχει πάρει από κάτω, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να μείνεις εκεί, κάτω. Η ηλικία των 22 είναι από τις καλύτερες ηλικίες που μπορείς να ζήσεις μοναδικά πράγματα, όποτε μην τη χαραμίζεις με ανούσιες σκέψεις και προσδοκίες άλλων. Κάθε που αισθάνεσαι πως δεν υπάρχει ο χρόνος, θύμισε στον εαυτό σου πως μόνο εσύ μπορείς να ορίσεις τα περιθώριά σου, αποφασίζοντας τι έχει σημασία και τι, τελικά, όχι και τόση.

Και σ’ εσάς που ζείτε με τη σκέψη πως δικαιούστε να πατρονάρετε ζωές, έχω να πω το εξής: Αφήστε τα 22 να κάνουν αυτό που εσείς δεν τολμήσατε και τώρα ζείτε με το απωθημένο σας. Μην τα στριμώχνετε σε καλούπια που εσείς επιλέγετε γιατί σαν εξυπηρετούν στη μίζερη πραγματικότητά σας. Μπορεί να κάνουν λάθη, μα θα μάθουν από αυτά. Άλλωστε, με τα δικά σας λάθη δε ζείτε κι εσείς;