Όταν συνειδητοποιείς το ψέμα του «μαζί σου και στα δύσκολα»

Οι άνθρωποι είμαστε περίπλοκα όντα. Αποτελούμαστε από πολλά κι εύθραυστα κομμάτια. Είμαστε ένα παζλ από λόγια, πράξεις, γέλια και στεναχώριες, σχέσεις που μας καθορίζουν, έρωτες, αγάπη ή μίσος, αναμνήσεις. Γεννιόμαστε μόνοι αλλά από την πρώτη κιόλας ανάσα μας, μαθαίνουμε να πορευόμαστε μαζί με άλλους ανθρώπους, είτε από αναγκαιότητα είτε από επιλογή. Θέλουμε να είμαστε εκεί γι’ αυτούς που (νομίζουμε) ότι αγαπάμε κι υποσχόμαστε πως θα είμαστε για πάντα εκεί.

Έτσι λοιπόν το «μαζί για πάντα και στα εύκολα και στα δύσκολα» γίνεται το πιο κοινό μας ψέμα. Θα υπάρξουν κάποιοι που θα το τηρήσουν και θα μείνουν ως το τέλος να πολεμήσουν μαζί σου, να σηκώσουν στους ώμους τους λίγο από το βάρος. Θα είναι αυτοί που, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και τις διαφωνίες, θα νιώσουν αυτό που περνάς και θα κάνουν υπομονή. Άλλωστε είναι και μια μορφή αγάπης. Οποιασδήποτε μορφής αγάπης. Ο γονιός που θα στηρίζει το παιδί του, ο φίλος που θα στηρίξει τον φίλο, ο εραστής που θα στηρίξει το ταίρι του, ακόμα και ο άνθρωπος που φροντίζει ένα κατοικίδιο.

Ο σοφός λαός λέει πως στα δύσκολα φαίνονται όσοι σ’ αγαπούν πραγματικά. Ίσως γιατί στα εύκολα, όλα είναι βατά. Δε χρειάζεται κι ιδιαίτερη προσπάθεια για να περνάς καλά και μαζί με σένα, να περνούν καλά κι όσοι είναι γύρω σου. Δε χρειάζεται ψυχικό απόθεμα για να γελάς και να νιώθεις όμορφα. Δε σκοτίζεις κανέναν με έννοιες και προβλήματα, δε χρειάζεται να υποφέρεις. Σε αυτή τη φάση όλοι αισθανόμαστε δυνατοί και δίνουμε υποσχέσεις που θεωρούμε πως δε θα χρειαστεί ίσως και ποτέ να τηρήσουμε. Όταν έρχονται τα δύσκολα και τα γέλια σταματούν, καθένας δείχνει πόσο διατεθειμένος είναι να συμπορευτεί και να βοηθήσει αυτόν που έχει ανάγκη, αυτόν που του είχε υποσχεθεί πως θα αντιμετωπίσουν μαζί και τα δύσκολα.

Διότι τα δύσκολα απαιτούν αποθέματα ενέργειας, αγάπης και ψυχής. Δεν είναι εύκολη δουλειά να είσαι εκεί για τον άλλο ό,τι και να περνάει. Θέλει επιμονή κι υπομονή, να προσπαθείς ακόμα κι όταν συναισθηματικά λυγίζεις από τις περιστάσεις, να έρχεσαι κοντά. Να επιθυμείς να κάνεις τη ζημιά μικρότερη, πιο υποφερτή κι ας χάσεις στον δρόμο λίγο από σένα. Να μετατρέψεις το δάκρυ σε γέλιο. Να σκεφτείς με όλη σου τη δύναμη και να δώσεις μια λύση, ένα τέλος στον πόνο που βιώνει, έστω και προσωρινά. Αυτή η ιδιότητα δεν είναι κάτι που κάποιος μπορεί να σου διδάξει. Ίσως να μπορεί να σου δείξει μια τεχνική, αλλά ή το έχεις μέσα σου και το καλλιεργείς, ή όχι. Είτε επειδή έχεις μάθει κι ο ίδιος να αγωνίζεσαι, είτε επειδή περνώντας κι εσύ δύσκολα θα ήθελες να έχεις κάποιον δίπλα σου, είτε γιατί σού βγαίνει να είσαι εκεί.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί, που ενώ ορκίζονται ελαφρά τη καρδία πως θα σταθούν βράχοι στα δύσκολα, κάπου στην πορεία ανακαλύπτουν πως τελικά δεν μπορούν να δώσουν κάτι παραπάνω. Διαλέγουν τον δρόμο της φυγής, αποφεύγουν τον πόνο και τη δυσκολία. Μετανιώνουν όταν καταλάβουν πως η ζωή δεν είναι μόνο ροζ σύννεφα κι ατελείωτες ώρες χαράς. Ίσως δεν έχουν αντιμετωπίσει κάτι που να τους δυσκόλεψε, ίσως η ζωή τους να είναι αρμονική, ίσως επειδή απλώς δε θέλουν, φεύγουν και μαζί τους παίρνουν κι ένα κομμάτι από τους άλλους. Κάνουν τον πόνο πιο αβάσταχτο. Ψάχνουν να βρουν καινούριο σύννεφο χαράς να κρύψουν την ανικανότητά τους να αφοσιωθούν πραγματικά κι ολοκληρωτικά.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό.Έτσι ξέρουν να ζουν και ν’ αγαπούν. Παρ’ όλη την απογοήτευση και τον θυμό, το λάθος είναι αυτών που εναποθέτουν στα χέρια τους την καρδιά τους και το μυαλό τους, χωρίς να κρατούν έστω κι ένα μικρό απόθεμα για τους ίδιους. Ξέρουν πως μια τέτοια υπόσχεση ίσως είναι ψέμα κι όμως επιλέγουν να το πιστέψουν γιατί νιώθουν πως όσο είναι μαζί, τίποτα κακό δε θα συμβεί. Είναι η αισιοδοξία του έρωτα ή της ανάγκης για συντροφιά, που τυφλώνει, που καλύπτει τη φωνή της λογικής. Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που θέλουν να ελπίζουν πως έστω και τελευταία στιγμή, θα γίνει κάπως το δύσκολο εύκολο. Κι η αγάπη πολλά μπορεί να κάνει, αυτό όμως, όχι.