Νατάσσα Μποφίλιου: «Το δικό μας το πένθος δεν κρατάει τρεις μέρες»

Μετά το ναυάγιο στην Πύλο -ακόμα ένα τραγικό γεγονός σε λιγότερο από 6 μήνες- , η κυβέρνηση «έτρεξε» να κηρύξει τριήμερο εθνικό πένθος σε όλη τη χώρα. Για τα μάτια του κόσμου; Μπορεί! Μα κάτι τέτοιο σημαίνει πως όλες οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις, καλό θα ήταν ν’ αναβληθούν. Πολλοί λοιπόν ήταν οι καλλιτέχνες -είτε τραγουδιστές είτε ηθοποιοί -, που έσπευσαν να ακυρώσουν τις προγραμματισμένες τους εμφανίσεις. Όχι όμως και η Νατάσσα Μποφίλιου. Η οποία αποφάσισε να εμφανιστεί κανονικά στο Βόλο, να βγει στη σκηνή να τραγουδήσει και φυσικά ν’ ανάψει ξανά το φιτίλι των αντιδράσεων. Εννοείται και περιμέναμε πως αυτή της η απόφαση δε θα περνούσε απαρατήρητη αλλά ούτε κι ασχολίαστη, αφού οι «καλοθελητές» βρίσκονται παντού και περιμένουν κάθε σου στραβοπάτημα για να ξεκινήσουν να κρίνουν.  Γι’ άλλη μια φορά λοιπόν η Νατάσσα Μποφίλιου βρέθηκε στο στόχαστρο των κουτσομπολίστικων ειδήσεων και των «κακών» στομάτων.

Το όλο ζήτημα ξεκίνησε μετά την απόφαση της να εμφανιστεί κανονικά στο ανοιχτό θέατρο Νέας Ιωνίας στο Βόλο, στις 15 Ιουνίου -εν μέσω τριήμερου πένθους. Η κίνηση της αυτή δε θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί, ως μια διαμαρτυρία, αφού δε φοβήθηκε να ανέβει στη σκηνή, να τραγουδήσει και να εξαπολύσει ένα μανιφέστο περί πένθους. Γιατί όπως είπε και η ίδια, «Δεν είναι η αποχή. Για μας η διαμαρτυρία είναι η θέση και η στάση ζωής». Κι εμείς συμφωνούμε μαζί της. Ποιος είναι ο οποιοσδήποτε που θα μας υποδείξει πότε και πόσο θα πενθήσουμε; Αν κάποιοι μπορούν να ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για τρεις ολόκληρες μέρες και μετά να ζουν κανονικά τη ζωούλα τους σαν να μη συνέβη τίποτα, είναι άλλο. Και το να ζεις μια ζωή αγωνιζόμενος για την ισότητα αλλά και για τ’ αυτονόητα δικαιώματα των ανθρώπων είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Και ενώ το πλήθος της φώναζε υποστηρικτικά, εκείνη συνέχισε να μιλάει. «Σκεφτόμαστε, ότι δεν έχουμε σκοπό, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, που τίποτα δεν έχουν σαν αποτέλεσμα, ότι δεν έχουμε σκοπό να πενθούμε τρεις ημέρες. Ο δικός μας πόνος δεν κρατάει τρεις ημέρες. Κρατάει μαζί με τη δέσμευσή μας, ότι θα παλεύουμε όλη μας τη ζωή δίκαιους αγώνες για έναν άλλο κόσμο, που μέσα στη θάλασσα, το μόνο που θα συμβαίνει, είναι να κολυμπάμε και να σκεφτόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας και όχι να πνίγουμε ανθρώπους, με τις χυδαίες και ελεεινές πολιτικές που επιλέγουμε». Η Νατάσσα Μποφίλιου, είναι από τους λίγους ανθρώπους που τόλμησαν να εκφράσουν τις πολιτικές τους θέσεις. Και είναι ίσως κι από τους λίγους, που δε χρειάζεται να αποδείξει στον καθένα που σπεύδει να κρίνει τις πράξεις της, τι πιστεύει και ποιες είναι οι θέσεις της σε τέτοια ζητήματα.

Και όχι, δε βγήκε στη σκηνή για να μη χάσει τις εισπράξεις όπως κάποιοι πρόλαβαν να σχολιάσουν αρνητικά. Βγήκε στη σκηνή για να αποδείξει σε αυτούς που ήταν ίσως «δειλοί» για να το κάνουν, πως το πένθος για τέτοια γεγονότα δεν πρέπει να σταματά στις τρεις μέρες, και μετά να ξεχνιούνται εντελώς αυτοί οι άνθρωποι. Βγήκε για να τραγουδήσει, αλλά και για να φωνάξει από τη μια σε εκείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, πως δεν είμαστε όλοι ίδιοι, κάποιοι από εμάς νοιαζόμαστε. Κι από την άλλη να φωνάξει ακόμα πιο δυνατά μήπως και καταφέρει ν’ αφυπνίσει κάποιους από τον λήθαργό τους -αφού εκεί τους θέλουν να βρίσκονται- μήπως και καταλάβουν σε τι άψυχα ανθρωπάκια έχουν μετατραπεί. Κι εμείς τη χειροκροτούμε από μια γωνιά, γι’ αυτή της τη στάση!

Και τι θα πει τέλος πάντων τριήμερο εθνικού πένθους; Μετριέται χρονικά το πόσο θα πενθήσεις για κάποιον; Τόσες ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν άδικα, μπορούν να χωρέσουν σε τρεις μέρες; Το γνωρίζουμε πως είναι τυπικό αλλά είναι και δυσανάλογο. Αυτό προσπαθεί να εξηγήσει κι ίδια η Μποφίλιου, μα κάποιοι δεν την άφησαν, αντ’ αυτού «έπεσαν να τη φάνε». Ο πόνος για τον χαμό μιας ζωής, δε μετριέται ούτε σε ώρες, ούτε σε μέρες. Κάποιος που χάνει τον άνθρωπο του σε τέτοια «δυστυχήματα» ίσως να χρειάζεται και μια ολόκληρη ζωή για να το συνειδητοποιήσει. Ένα εθνικό πένθος λοιπόν, που γίνεται για το θεαθήναι, καλύτερα να μη γίνεται καθόλου, γιατί πολύ απλά ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά. Κι αν κοντοζυγώνουν πολιτικές αναμετρήσεις, κι αν κάποιοι πολύ απλά ίσως ήθελαν να κερδίσουν εντυπώσεις με τέτοιους τρόπους, πείτε τους να αλλάξουν τροπάριο, γιατί αυτά δεν περνάνε πια -τουλάχιστον όχι σε όλους.

Ένα ναυάγιο λοιπόν, μια τραγουδίστρια, μια συναυλία κι ένα τριήμερο εθνικού πένθους. Όλα αυτά μαζί, ήταν ικανά για να ξυπνήσουν και πάλι τις αντιδράσεις προς το πρόσωπο της Νατάσσας Μποφίλιου. Μιας ερμηνεύτριας που ήταν και θα είναι πάντα ξεκάθαρη για τις πολιτικές τις απόψεις και που δε χρωστάει σε κανένα καμία απόδειξη γι’ αυτές. Ένα τριήμερο εθνικού πένθους που από τη μία θα είχε σκοπό να ευαισθητοποιήσει -αν δε γινόταν μόνο για τα μάτια του κόσμου- κι από την άλλη προκάλεσε σε πολλούς οργή.

Σημασία έχουν οι καθημερινοί αγώνες κατά της αδικίας και της διάκρισης, και όχι τα ψεύτικα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια μερικών, με αφορμή τέτοια συμβάντα.

Πηγή φωτογραφίας